Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές,οι γονείς τους κι η Πολιτεία

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Θεωρώ κωμικοτραγική την εικόνα των διαφόρων προέδρων Δημοκρατίας, πρωθυπουργών, υπουργών και λοιπών επισήμων να τρέχουν στα αεροδρόμια για να φωτογραφηθούν μετά από κάποια μεγάλη επιτυχία ομάδων ή αθλητών μας σε Ολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμια ή ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ή κατόπιν εορτής να τους καλούν στα γραφεία τους για ...τιμές.
Κι ύστερα ...λήθη.

Θεωρώ ότι προσβάλει τους αθλητές, τους γονείς τους, τη νοημοσύνη όλων μας.

Θεωρώ ότι όλοι αυτοί

καπηλεύονται τον ιδρώτα, τους κόπους και τις αγωνίες  των παιδιών Θεωρώ ότι προσβάλλει και τους πραγματικούς χορηγούς αυτών των επιτυχιών.

Που δεν είναι άλλοι από τους γονείς τους. Μόνο αυτοί ήταν δίπλα τους. Είναι κανόνας αυτό. Οι γονείς και λίγοι άνθρωποι που τους στηρίζουν. Οι προπονητές τους και κάποιοι άνθρωποι από τις ομοσπονδίες. Οι οποίοι όταν κτυπούν τις πόρτες για να λάβουν βοήθεια από την Πολιτεία μι εκείνους που εκ των υστέρων τρέχουν για… φωτογραφίες,  κατά κανόνα τις βρίσκουν κλειστές.

Έβλεπα, πάλι, διάφορους να τρέχουν να υποδεχτούν τους πρωταθλητές Ευρώπης στο πόλο. Κι άκουσα τις δηλώσεις του ομοσπονδιακού προπονητή, Τεό Λοράντου.

Ο οποίος ανέφερε λακωνικά: «Η επιτυχία των παιδιών έχει ονοματεπώνυμο. Κι ο νοών νοείτω».  Εννοούσε τους γονείς των παιδιών. Και πόσο δίκιο είχε.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι γονείς είναι αυτοί που πληρώνουν τα πάντα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις πληρώνουν ακόμη και συνδρομές σε συλλόγους για να μπορούν τα παιδιά τους να προπονούνται. Ακόμη και τα παράβολα των παιδιών τους για να μπορούν να συμμετάσχουν σε αγώνες. 

Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε επίπεδο αθλητισμού αλλά και σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Γνωρίζω από πρώτο χέρι τις απίστευτες αντιξοότητες και θυσίες.

Γνωρίζω εκατοντάδες γονείς σαν εμένα που τρέχουν από τα άγρια χαράματα στα κολυμβητήρια και στους στίβους για να προπονηθούν τα παιδιά τους.

Για ρωτήστε τους τι τραβάνε.

Ειδικά με τις πρωινές προπονήσεις με ξύπνημα από τις 4.30 και μετά το τρέξιμο για να προλάβουν την πρώτη ώρα του σχολείου. Κι ύστερα πάλι το απόγευμα.

Και με ειδική διατροφή. Που όσο νάναι κοστίζει κάτι περισσότερο.

Κι ύστερα ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, διάβασμα.

Κι όταν φτάνει το βράδυ, κατάκοποι γονείς και παιδιά ν’ αναλογίζονται πόσες ώρες θα ξεκουραστούν.

Ν’ αναλογίζονται κιόλας για ποιον λόγο ο καθηγητής των μαθηματικών στο σχολείο (ενδεικτικά το αναφέρω επειδή το έχω βιώσει) διώχνει το παιδί τους ξεδιάντροπα από την τάξη επειδή δεν πρόλαβε να στεγνώσει τα μαλλιά του ή επειδή μπήκε με την ψυχή στο στόμα τρία λεπτά μετά την έναρξη του μαθήματος!!!

Πού είναι, τότε, όλοι αυτοί που τρέχουν για φωτογραφίες μετά κάθε επιτυχία για να κλέψουν (ναι να κλέψουν) δόξα από τα παιδιά;

Πού είναι όλοι αυτοί όταν γονείς και άμεσα εμπλεκόμενοι ζητούν κάποια πράγματα που θα καταστήσουν πιο ανθρώπινη την πορεία των παιδιών;

Είμαι απόλυτος. Όλοι αυτοί κοροϊδεύουν την κοινωνία.

Χωρίς τους γονείς που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για τα παιδιά τους, δεν θα υπήρχε ελληνικός αθλητισμός. Κι εκείνοι δεν θα έβγαζαν φωτογραφίες δίπλα σε ολυμπιονίκες, παγκόσμιους πρωταθλητές και πρωταθλητές Ευρώπης….

Κάτι τελευταίο.

Αγαπάμε το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, όλα τα αθλήματα. Όμως, όπως και να το κάνουμε το πόλο είναι τα εθνικό μας αγώνισμα.

Ιδού η απόδειξη:

ΣΥΝΟΛΟ ΜΕΤΑΛΛΙΩΝ ΑΝΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ολυμπιακοί Αγώνες:1 (1 ασημένιο)

Παγκόσμια πρωταθλήματα: 16 (7 χρυσά, 3 ασημένια και 6 χάλκινα)

Παγκόσμια Κύπελλα: 1 (1 ασημένιο)

Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα: 20 (5 χρυσά, 9 ασημένια, 6 χάλκινα)

World League: 7 (1 χρυσό και 6 χάλκινα)

Europa Cup: 1 (1 χρυσό)

Μεσογειακοί Αγώνες: 6 (1 ασημένιο, 5 χάλκινα)

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2018 ΑΝΑ ΗΛΙΚΙΑΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

Εθνική Ανδρών: Ασημένιο στους Μεσογειακούς

Εθνική γυναικών: Χρυσό στο Europa Cup, ασημένιο στο Ευρωπαϊκό και χάλκινο στους Μεσογειακούς

Εθνική Νέων ανδρών: Χρυσό στο Ευρωπαϊκό

Εθνικών εφήβων: Χρυσό στο Παγκόσμιο

Εθνική Νεανίδων: Χάλκινο στο παγκόσμιο