Με έγνοια τη μικροπολιτική

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όπως ήταν αναμενόμενο, μέσα στην τρέλα των ειδήσεων από τη ΔΕΘ πέρασαν στα ψιλά σχεδόν όλες οι υπόλοιπες, εκ των οποίων μία πολύ σοβαρή ήταν οι δηλώσεις του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας.

Για την ακρίβεια, από όσα είπε, το σοβαρότερο ήταν το «μπορούμε να σταματήσουμε τα μέτρα ελάφρυνσης χρέους που έχουμε συμφωνήσει για την Ελλάδα, αν τα

προγράμματα προσαρμογής δεν συνεχιστούν όπως συμφωνήθηκαν».

Δηλαδή…; Τι εννοεί ο ποιητής;

Δεν την έχουμε στο τσεπάκι την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους;

Προφανώς την έχουμε, όσο έχουμε στο πρόγραμμα και τη μείωση των συντάξεων.

Ο κ. Ρέγκλινγκ είναι συνήθως επικριτικός και αυστηρός απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήταν και απειλητικός.

Θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (και ουχί υπουργοί κρατών-μελών) απάντησαν με παρόμοια λογική σε προαναγγελίες καταστρατήγησης των συμφωνηθέντων από μέρους της Ελλάδας…

Μήπως το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015…;

Τότε που η Ελλάδα ήταν πρακτικά εκτός δανειακής σύμβασης, όπως είναι και τώρα…;

Τότε που η χρεοκοπία ήταν ένα πραγματικό ενδεχόμενο, δηλαδή, και εμείς κάναμε τους άνετους ενώ οι ξένοι μας χτυπούσαν καμπανάκια.

Κινδυνολογίες, θα πει κάποιος…

Εντάξει, αλλά ο πάντα συμβιβαστικός κ. Σχοινάς αυτή τη φορά είπε ένα απλό «ουδέν σχόλιον» για τις εξαγγελίες του Έλληνα πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, ενώ ο κ. Μοσκοβισί αγνοείται.

Πάντως τα επιτόκια ανεβαίνουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, για διορισμούς και για αναλογία «μία πρόσληψη για κάθε μία αποχώρηση» στο δημόσιο μιλούν.

Προεκλογική χρονιά είναι, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει, τα δανεικά από το προηγούμενο μνημόνιο δεν τελείωσαν ακόμα, αλλά, και αν τελειώσουν, υπάρχει το «μαξιλάρι» των ρευστών διαθεσίμων του ευρύτερου δημοσίου, οπότε γιατί να μην τάζουν προσλήψεις και παροχές;

Για τις αγορές;

Αυτές είναι μακριά. Στον μακρινό Ιούλιο του 2015. Εδώ και τώρα, το λόγο έχει ο λαός, που πρέπει να του δώσουμε να καταλάβει ότι βγήκαμε από τα μνημόνια. Για αυτό άλλωστε και η κυβερνητική ρητορική αρχίζει να ξανανιώνει και να θυμίζει πάλι τις ξέγνοιαστες μέρες της πλατείας.

Οι τραπεζίτες είναι εχθροί του κοσμάκη, ευτελίζουν και τη δημοκρατία μας – έτσι είπε προσφάτως ο πρωθυπουργός – και ο νεοφιλελευθερισμός απειλεί τον τρόπο ζωής μας, συνεπώς, τους «κακούς» τους ξέρουμε.

Όσο για το εσωτερικό μέτωπο, κανείς δεν ξέρει την τέχνη της πόλωσης και του διχασμού καλύτερα από τους «βλαστούς της δρακογενιάς». Αυτό είναι το σύστημα, οκτώ χρόνια δεν άλλαξε, αυτό και το παιχνίδι.

Εν ολίγοις, για όποιον έχει μάτια και βλέπει, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε σε στατιστικές και οικονομικούς δείκτες όπως άλλες φορές, αρκούν οι συμπεριφορές και η προ τριών ετών εμπειρία, και, επιπλέον, δεν υπάρχει κάτι που να λέει ότι στο άμεσο μέλλον θα πάνε καλύτερα.

Το αντίθετο. Χωρίς τη φθηνή χρηματοδότηση, το 2015 όχι μόνο δεν είναι μακρινό, αλλά παραμονεύει στη γωνία για να ξαναέρθει, γιατί είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν και τότε, ως άνθρωποι, ως νοοτροπία, ως σύστημα και, κυρίως, ως κυβέρνηση, με το «κυβέρνηση» να μην αναφέρεται απλά στα ίδια πρόσωπα αλλά, ακόμα χειρότερα, στα ίδια μυαλά.

Μυαλά που μετά από τρία χρόνια στους κυβερνητικούς θώκους σοβάρεψαν όσο στράφηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία, για αυτό και οι πιθανότητες να ξαναζήσουμε τον πανικό τού «θα πάρουμε τη δόση;» αυξάνονται κάθε μέρα που περνά χωρίς η ελληνική οικονομία να μεγεθύνεται.

Και όταν έρθουν και πάλι τα δύσκολα, τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουν τα εν λόγω μυαλά για λογαριασμό μας;

Δεν είναι πολλά τα πιθανά σενάρια… Με έγνοια τη μικροπολιτική και τα εκλογικά ποσοστά, οι ίδιοι άνθρωποι θα πουλήσουν την ίδια επανάσταση στον ίδιο λαό, γιατί αλλιώς πολιτικά θα πάψουν να υπάρχουν. Κι αν ο λαός τώρα ψυχράνθηκε και δεν ακολουθήσει, μικρή σημασία έχει· απελπισμένες κινήσεις, από απελπισμένη κυβέρνηση, που απλά τυγχάνει να παίρνει στο λαιμό της μια ολόκληρη χώρα. Μήπως την τελευταία φορά νοιάστηκε;

 Αλλά κι αν γίνει το θαύμα τελευταία στιγμή και νοιαστεί και οι κυβερνώντες μας, πιο διαλλακτικοί, ζητήσουν από μόνοι τους ένα ακόμα μνημόνιο από τους ξένους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το έχουν και, αν το έχουν, θα είναι αλλαγμένο σε σχέση με τα προηγούμενα επί τα χείρω, γιατί και οι ξένες κυβερνήσεις έχουν κι αυτές λαούς να ικανοποιήσουν.

Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος της ανάκαμψης είναι ακόμα μακρύς και για να τον διαβούμε εν κοινωνική ειρήνη θα χρειαστεί να κάνουμε κι άλλους συμβιβασμούς. Αν είμαστε διατεθειμένοι να ρίξουμε κι άλλο τα μούτρα μας, έχει καλώς. Άλλωστε αυτή τη φορά δεν υπάρχει και ο απρόβλεπτος παράγων Βαρουφάκης.

Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι, δεν έχει καθόλου καλώς, γιατί αυτή τη φορά υπάρχει ο ακόμα πιο απρόβλεπτος παράγων «τα δικά μας παιδιά», ή αλλιώς «συλλογικότητες», που κάνουν πλέον στους δρόμους ό,τι τους καπνίσει…