Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κώστας Σημίτης κι η ιστορία του μέλλοντος

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, επανέφερε στο προσκήνιο το ερώτημα αν ο Κώστας Σημίτης, τρεις υπουργοί του οποίου (Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης, Παπαντωνίου) κι ένας στενός συνεργάτης του (Τσουκάτος), πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, είχε πάρει χαμπάρι τι γινόταν. 

Κι είναι όντως ηχηρή η σιωπή του.

Εδώ, πρέπει να πούμε κάτι.

1.      Ο μελετητής της χώρας

μετά από 100 -150 χρόνια κι ο ιστορικός του μέλλοντος, είναι βέβαιο ότι θα σταθούν σε άλλα πράγματα.

2.      Θα γράψουν ότι δυο ήταν οι κορυφαίες προσωπικότητες στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κι ο Κώστας Σημίτης. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Η ιστορία γράφεται χωρίς συναίσθημα, μακριά από το τοπίο της καθημερινότητας, της πολιτικής, της μικροπολιτικής, της παραπολιτικής κι όσων καθημερινά μας απασχολούν.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα καταγραφεί στην ιστορία επειδή:

1.      Πέτυχε την αναίμακτη πορεία του τόπου από τη θλιβερή δικτατορία στην πιο ευημερούσα δημοκρατία που γνώρισε η Ελλάδα.

Τώρα, αυτό φαίνεται αυτονόητο, αλλά οι συνθήκες εκείνης της εποχής με την προσεκτική αποψίλωση της χούντας ήταν, ακόμη και βάρβαρες.

2.      Με το προσωπικό του κύρος πρόσδεσε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και την κατέστησε ισότιμη στις αποφάσεις των δέκα (τότε) μελών της ΕΟΚ.

Τώρα, φαίνεται αυτονόητο αλλά μέχρι τότε δεν ήταν αφού η Ελλάδα δεν είχε κανένα λόγο (, ούτε καν  στις αποφάσεις που την αφορούσαν) στα διεθνή φόρα κι ήταν ένα προτεκτοράτο της Δύσης στην Ανατολική εσχατιά της.

Ο Κώστας Σημίτης, αυτός που αποκαλούσαν ακόμη κι οι σύντροφοί του «άοσμο κι άγευστο λογιστή» και «διεκπεραιωτή της καθημερινότητας», θα καταγραφεί στην ιστορία επειδή:

1.      Κατάφερε και πέτυχε την είσοδο της χώρας στον πιο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής οικογένειας που ήδη είχε διευρυνθεί. Στην Ευρωζώνη.

Σήμερα, μοιάζει αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο. Αν η Ελλάδα ήταν εκτός ευρωζώνης, στη χρεοκοπία του 2009 θα γινόταν …της Βενεζουέλας ή της Αργεντινής.

2.      Κατάφερε κι ολοκλήρωσε τεράστια έργα υποδομής, που είχαν να γίνουν στην Ελλάδα από τα χρόνια του Χαρίλαου Τρικούπη.

Σήμερα, το μετρό, η Αττική οδός, ο προαστιακός, η Εγνατία οδός, η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, η υγεία που αναδύει ο ΟΤΕ (εν αντιθέσει με τη ΔΕΗ και τις άλλες ΔΕΚΟ που δεν αποκρατικοποιήθηκαν), άλλαξαν την όψη της χώρας, του εμπορίου, των προοπτικών της οικονομίας.

Αναλογιστείτε ότι τούτη η κυβέρνηση παλεύει ενάμιση χρόνο να εφαρμόσει το ηλεκτρονικό εισιτήριο κι οι ουρές θυμίζουν … Σοβιετία.

Κωνσταντίνος Καραμανλής – Κώστας Σημίτης.

Είναι οι δυο πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, που ότι κι αν πιστεύει κάποιος για εκείνους, η ιστορία θα τους καταγράψει θετικά. Το δε έργο που άφησαν πίσω τους και το κύρος που είχε η χώρα στη διεθνή κοινότητα κατά την περίοδο που κυβέρνησαν, δεν αμφισβητείται πουθενά. Ειδικά στο εξωτερικό και στα διεθνή φόρα.

Προσέξτε:

Αν ο Καραμανλής δεν πάλευε ενάντια σε όλους να βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ, η χώρα, θα παρέμενε ένα μικρό κομμάτι γης στην ανατολική Ευρώπη και δεν θα έμπαιναν ποτέ τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Ανεξαρτήτως αν τα περισσότερα εξ αυτών, ο διάδοχός του Ανδρέας Παπανδρέου, αντί ανάπτυξης τα έκανε μισθούς και κατανάλωση.

Αν ο Σημίτης δεν οραματιζόταν κι έκανε πράξη την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη, θα είχε χρεοκοπήσει τουλάχιστον 2-3 φορές, μετά το 2000.

Φυσικά, την περίοδο του Σημίτη αμαυρώνει η εκτεταμένη διαφθορά εντός της κυβέρνησής του αλλά και στο στενό κι ευρύτερο  δημόσιο και γενικότερο στον δημόσιο βίο.

Όμως, όπως και να το κάνουμε, αυτό για έναν ιστορικό του μέλλοντος  θα είναι (αν είναι) μια μικρή αναφορά, αφού θα προταχθούν τα μεγάλα.

Να σας πω παραδείγματα που αφορούν τον Ελευθέριο Βενιζέλο;

Πόσους ύμνους έχει γράψει η ιστορία για εκείνον; Και μόνο μια μικρή κουκίδα (που δεν την βρίσκεις εύκολα), για τον συνεργάτη του Γαλόπουλο. Ο οποίος ως διευθυντής του Χημείου του κράτους είχε μέγιστη συμμετοχή στο σκάνδαλο της κινίνης (1930, όταν  βρέθηκαν δισκία του φαρμάκου τα οποία δεν περιείχαν την προβλεπόμενη ποσότητα κινίνης, αλλά στην θέση της περιείχαν...αλεύρι. Η βασική υποψία ήταν ότι οι Φαρμακευτικές εταιρείες παρακρατούσαν την κινίνη που τους παρείχε το κράτος (μονοπώλιο)  και την εμπορεύονταν προς ίδιο όφελος. Το σκάνδαλο είχε σημαντικό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη καθώς στρεφόταν άμεσα κατά της δημόσια υγείας. Ο Βενιζέλος όταν πληροφορήθηκε το σκάνδαλο διέταξε αμέσως κατεπείγουσα έρευνα για να βρεθούν οι ένοχοι αλλά χαρακτήρισε τον Γαλόπουλο… εντιμότατο! Τότε αυτό το θέμα «σερνόταν» επί χρόνια ως κατηγορία για τον Βενιζέλο).

Να θυμηθούμε κι άλλο; Πάλι από την περίοδο Ελευθερίου Βενιζέλου:

Την υπόθεση «Καραπαναγιώτη». Ο οποίος ήταν υπουργός του Συγκοινωνιών. Ως υπουργός, λοιπόν, ξεκίνησε έργα οδοποιίας στη Λέσβο. Αξίας 70 εκ. δραχμών. Ποσό μυθικό για την εποχή. Όλα τα έργα ανατέθηκαν σε εταιρεία που είχε μετόχους τον αδελφό και τον γαμπρό του. Ξεσηκώθηκε σάλος. Για χρόνια. Μα στην ιστορία του Βενιζέλου ουσιαστικά δεν καταγράφεται καν.

Επειδή η ιστορία καταγράφει με νηφαλιότητα κι απόσταση όσα έγιναν για τον τόπο και την ευημερία του…