Το ελληνικό καφενείο στην εξουσία

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας δήλωσε «θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κάποιους φυλακή» και προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει πει πολύ χειρότερα. (Τέτοιο είναι το χάλι του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα…)

Το καλύτερο ήταν αυτό που είπε μετά για να δικαιολογηθεί, «δεν είπα τίποτα διαφορετικό από αυτό που κουβεντιάζει όλη η Ελλάδα στα

καφενεία», δίνοντάς μας να καταλάβουμε, σαν γνήσιο τέκνο της ελληνικής Αριστεράς και αναντικατάστατο μέλος της κυβέρνησης, την κοινωνική αφετηρία των ασκούμενων πολιτικών του Μαξίμου. Με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιράζεται μαζί μας τις παραστάσεις που έχουν από τον αληθινό κόσμο οι άνθρωποι που ορίζουν τις τύχες του έθνους.

Ποιο είναι λοιπόν το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό ενός υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ όταν σκέπτεται την ελληνική κοινωνία…;

Μήπως είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που κυνηγούν τον πελάτη με το τουφέκι;

Μήπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι που κρατούν ο καθένας μόνος του από ένα πολυμελές νοικοκυριό;

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που χτυπάνε δωδεκάωρα για να μη χρωστάνε στο τέλος του μήνα ή οι άνεργοι που στην ουρά του ΟΑΕΔ σκέπτονται το εξωτερικό;

Τίποτα από όλα αυτά…

Μήπως, έστω, σαν καλοί Αριστεροί οι κυβερνώντες μας νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι αγρότες που μαζεύουν βαμβάκι στο λιοπύρι ή εργάτες στις φάμπρικες που στο διάλειμμα συζητούν για την ταξική πάλη τρώγοντας ψωμί κι ελιά;

Ούτε αυτό...

Όταν το Μαξίμου λέει κοινωνία, εννοεί ανθρώπους που κάθονται σταυροπόδι παίζοντας με το κομπολόι και φιλοσοφώντας τη ζωή, ξεκινώντας από τους προδότες πολιτικούς μας με τον καφέ και φτάνοντας στους Εβραίους που κάνουν παγκοσμίως κουμάντο με το τρίτο τσίπουρο. Οι δουλειές, το αύριο όλων αυτών, ελάχιστα το ενδιαφέρει. Αφού «όλη η Ελλάδα» είναι εκεί, στα καφενεία. Αυτή την Ελλάδα ξέρει η Πρώτη φορά Αριστερά, σε αυτή λογοδοτεί.

Τώρα βέβαια, τα τελευταία τρία χρόνια λέει κι άλλα πράγματα πέρα από τις φυλακές για τους «προηγούμενους» η Ελλάδα στα καφενεία, αλλά αυτά δεν έχουν μεγάλη σημασία. Το καφενείο είναι ιδέα και αν τώρα ο μέσος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μπει σε μαγαζί, θα βρει κάπου αλλού να πάει κι αν εκεί δεν είναι καφενείο, θα το κάνει... Σκεφτείτε πώς κάθεται ο πρωθυπουργός μας στην καρέκλα όταν έχει επίσημο καλεσμένο στο Μαξίμου και θα καταλάβετε.

Έχοντας όλα τα παραπάνω κατά νου, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί, ενώ περνούν τα χρόνια, δεν έχει κάνει βήμα μπροστά η οικονομία μας αλλά και η χώρα ολόκληρη. Όταν οι κυβερνώντες μας εκπροσωπούν τα καφενεία, πώς λέτε ότι αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση; Τι συμβαίνει και τι συζητείται στα γραφεία τους;

Μπαίνουν οι σύμβουλοι με κοστούμι και γραβάτα και στήνουν παρουσιάσεις με πίνακες, στατιστικές και δεδομένα για να επιλέξει ο υπουργός τις επόμενες κινήσεις του ή κάθεται μισοξαπλωμένος στην καρέκλα του και παραγγέλνει δύο μέτριους για τους μετακλητούς του πριν καταλήξουν όλοι μαζί ότι η ανεργία θα μειωθεί αν ανανεώσουν για όγδοη φορά τους συμβασιούχους του υπουργείου;

Παιδιά των πάσης μορφής καφενείων, έχουν αποδείξει πως δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος εκεί έξω. Πριν κυβερνήσουν, είτε στο καφενείο του χωριού είτε στο τσιπουράδικο της γειτονιάς είτε στον πάγκο της κομματικής νεολαίας στο πανεπιστήμιο, ψήθηκαν μέχρι το κόκκαλο στις ίδιες και τις ίδιες κουβέντες, για την παγκόσμια συνωμοσία κατά των λαών και για τον Χ, που γνωρίζει τον Ψ και διόρισε τον Ω, αφού έδωσε κατ’ ανάθεση κρατικό έργο στον Χ².

Μέχρι εκεί ξέρουν, μέχρι εκεί κυβερνούν…