Κυβερνητικός Τραγέλαφος

Γράφει
ο Σπύρος Λυκούδης

Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες δεν δημιουργούν μόνο εικόνα κυβερνητικού τραγέλαφου αλλά και βαθύτατη ανησυχία. Οι Υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας ανταλλάσσουν στο Υπουργικό Συμβούλιο βαρύτατους χαρακτηρισμούς. 

Ο πρωθυπουργός, όμηρος του κ. Καμμένου, παρακαλεί τους Υπουργούς, τους οποίους ο ίδιος διόρισε, να μην ρίξουν την κυβέρνηση. 

Την ίδια ώρα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ «ανακαλύπτουν» και καταγγέλλουν, με κάποια μικρή βεβαίως καθυστέρηση τεσσάρων ετών, το

πολιτικό στίγμα του κυβερνητικού τους εταίρου.

Η βαθύτατη ανησυχία προκύπτει από το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν, όταν εκκρεμούν σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μεταξύ αυτών η γειτονική αναθεωρητική χώρα, μέσα σε ραγδαίες εξελίξεις και εκεί, ετοιμάζεται να δοκιμάσει και πάλι τις μικρές αντοχές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην οποία δεν κρύβονται καθοριστικές πια οι εσωτερικές της διαφωνίες σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μιας κυβέρνησης σε προφανή κρίση.

Τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο ανακοινώνεται η παραίτηση του ΥΠ.ΕΞ Νίκου Κοτζιά και η ανάληψη του Υπ.Εξωτερικών από τον Πρωθυπουργό, συνοδευόμενη από δήλωση στοχευμένων προειδοποιήσεων. Ο κ.Κοτζιάς ταυτοχρόνως τουιτάρει «Βαθειά να με θάψουν θέλησαν, ξέχασαν ότι είμαι σπόρος» Τι εννοεί άραγε; Ο Υπουργός Άμυνας παραλλήλως ανακοινώνει επίσκεψη του στα τέλη του μήνα στη Μόσχα. Προς τι άραγε;

Οι δυο κυβερνητικοί εταίροι, με αποκλίνουσες επιδιώξεις εν όψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, διαφοροποιούνται εξ’ ανάγκης, μπροστά σε μια κοινωνία σε απόλυτη αδυναμία να παρακολουθήσει αυτές τις παλινωδίες. Ο μεν κ. Καμμένος επειδή η δημοσκοπική απεικόνιση του κόμματός του και οι προσανατολισμοί των βουλευτών του προοιωνίζουν εκλογική κατάρρευση, διαισθάνεται ότι το πολιτικό του τέλος πλησιάζει και αντιδρά με δοκιμασμένους τρόπους, γνωστούς σε όλους. Ο δε ηγετικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας απομονώσει όσες εσωτερικές κριτικές φωνές διατυπώνονται για πολιτικές επιλογές και πρακτικές του, προσπαθεί να χτίσει νέο αφήγημα, περί «προοδευτικού μετώπου» ενάντια στην Δεξιά, με την οποία όμως, και μάλιστα στην ακραία της εκδοχή, ανενδοίαστα συγκυβερνά.

Δεν πρέπει να λησμονείται από τους σημερινούς όψιμους επικριτές του κ. Καμμένου, που τον χειροκροτούσαν μετά μανίας όταν τους αποκαλούσε «σύντροφοι», ότι η επιλογή του ως κυβερνητικού εταίρου, αποτέλεσε συνειδητή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εναγκαλισμοί στην εξέδρα το ’15 δεν ήταν οι εναγκαλισμοί της «ανάγκης». Ήταν ο πολιτικός συμβολισμός της κοινής τους πορείας.

Αυτό που σήμερα γίνεται φανερό είναι ότι εκλείπουν όσα στοιχεία αξιοπιστίας παραμένουν ακόμα στην σχέση κυβέρνησης και δημοκρατικού κόσμου της Αριστεράς. Το στίγμα της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης που οι αγνοί ψηφοφόροι της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς από καιρό φέρουν βαρέως, έχει σκοτεινιάσει την ατμόσφαιρα.

Πηγή: Τα Νέα