Όταν η «καθαρή έξοδος» γίνεται «κατοχικό δάνειο»

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Υπάρχουν κάτι διαφημίσεις στην ελληνική τηλεόραση – σίγουρα τις έχετε δει – με προϊόντα που υπόσχονται αδυνάτισμα και κορμί αγαλματένιο χωρίς να χρειαστεί άσκηση ή έστω μία ισορροπημένη διατροφή: Υπάρχει ένα ρόφημα, φέρ’ ειπείν, που μοιάζει με καφέ, που αν το πίνετε καθημερινά υποτίθεται ότι κάνει τη μέση σας δαχτυλίδι μέσα σε δύο εβδομάδες…

 Ή μία πλαστική μεμβράνη, με την

οποία τυλίγετε για ένα μήνα καθημερινά κοιλιά και μέση, όπως τυλίγουν οι μαμάδες τα σάντουιτς για τη σχολική εκδρομή, και έτσι αποκτάτε κοιλιακούς σαν του Ρουβά… Επίσης, βρίσκεται εκεί έξω ένα χάπι που κόβει την όρεξη και, σύμφωνα με τις φωτογραφίες του «πριν» και του «μετά» της σχετικής διαφήμισης, αυτό είναι αρκετό για να πετάξετε τα ρούχα σας από τη ντουλάπα και να αρχίσετε να βάζετε τα κολάν που φοράει η κόρη σας στην ενόργανη.

Και είναι να αναρωτιέται κανείς πού στοχεύουν αυτές οι διαφημίσεις… Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι θα αποκτήσουν ένα ωραίο σώμα και μία καλή υγεία χωρίς να κοπιάσουν στο ελάχιστο;

Προφανώς και υπάρχουν. Αν πιστεύουμε ότι η κρίση θα φύγει αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό, είναι λογικό και αναμενόμενο να πιστεύουμε και το ότι θα χάσουμε κιλά τρώγοντας χοιρινή μπριζόλα με τηγανητές πατάτες για βραδινό… «Θα αυξηθεί η ζήτηση αν ο κόσμος έχει λεφτά» λένε κάποιοι. Και ο καφές είναι αντιοξειδωτικός, αλλά αν το σώμα δεν σηκωθεί από τον καναπέ, δουλειά δεν πρόκειται να γίνει.

Εμείς παρά ταύτα φαίνεται να επιμένουμε ότι ο κόπος είναι έννοια υπερεκτιμημένη, αν όχι κατασκεύασμα των κακών πολυεθνικών. Νομίζουμε ότι θα τη γλιτώσουμε από την κρίση χωρίς να περικοπούν οι συντάξεις, χωρίς να γίνουν πλειστηριασμοί περιουσιών από δανειολήπτες που δεν πληρώνουν και χωρίς να μειώσουμε το δημόσιο. Την ίδια στιγμή, το ένα υπεραισιόδοξο αφήγημα διαδέχεται το άλλο, από τον τηλεπωλητή που έχουμε για κυβέρνηση.

Σαν τις διαφημίσεις που μας βομβαρδίζουν με τα ίδια και τα ίδια, οι «μαγικές» συνταγές που μας αραδιάζει κάνουν κύκλο: από τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, στην εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, μετά στα αντίμετρα, τη 13^η σύνταξη και τα εργασιακά, μετά κούρεμα του χρέους και, επειδή το κούρεμα έγινε επιμήκυνση με την αξίωση νέων μέτρων, ξανά αντίμετρα, κατόπιν κατώτατος μισθός και εργασιακά για άλλη μια φορά, μέχρι να φτάσουμε στα μεγάλα νέα της καθαρής εξόδου…

Αλλά καθώς φαίνεται όλο και περισσότερο ότι δεν είναι ούτε «καθαρή» ούτε «έξοδος», αρχίσαμε πάλι από την αρχή με τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο (βλ. εφημερίδα «Η Αυγή», 10/10/2018).

Γενικώς, για τα δύσκολα η κυβέρνηση έχει τα εργασιακά και για τα πολύ δύσκολα τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Αν, δε, αρχίσει και τα περί ορυκτού πλούτου, αυτό το υπερόπλο που θα μας σώσει για αυτό και δεν μας αφήνουν οι ξένοι να το χρησιμοποιήσουμε, τα δύσκολα είναι επιπέδου Πρώτο Εξάμηνο του 2015.

Πάντως για να αλλάξουμε ως χώρα το μοντέλο που μας χρεοκόπησε, ούτε λόγος. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε και ας αρρωσταίνουμε ως κοινωνία και ως οικονομία όλο και περισσότερο. Αρκεί που ως πολιτικοί έχουμε αφήγημα, έχουμε προϊόν και έχουμε και κοινό να το πουλήσουμε…