Κυβέρνηση για γέλια, χώρα για κλάματα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αυτό που ζούμε εδώ και μία τριετία μπορεί να χαρακτηριστεί ανάμεσα σε άλλα και κλαυσίγελος. Ενώ είναι πάρα πολύ δύσκολο να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με τον περιοδεύοντα θίασο της κυβέρνησης Συριζανέλ, ταυτόχρονα είναι μάλλον αδύνατο να παρακολουθεί την κατάσταση της χώρας και της οικονομίας της και να μην μελαγχολήσει.

Η εβδομάδα που πέρασε είναι ενδεικτική. 

Από το κωμικό πόρισμα Παρασκευόπουλου μέχρι

τη μολότοφ που βγήκε μέσα από το ΑΠΘ για να εκτοξευτεί στους αστυνομικούς του τουρκικού προξενείου και από τα σπαρταριστά αγγλικά του Α.Τσίπρα στον ΟΗΕ μέχρι την πτώση του Χρηματιστηρίου Αθηνών, ζούμε μία κατάσταση διπολικής διαταραχής, μία εναλλαγή συναισθημάτων σαν να έχουμε ανέβει σε ένα τρενάκι του τρόμου, από το οποίο μπορούμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι μόνο αν κλείσουμε τα μάτια.

Με άλλα λόγια, η μόνη κανονικότητα είναι η ελαφρότητα. Όλα τα υπόλοιπα ρέπουν προς το χάος. Ναι, μπορεί το Grexit, η δραχμή και άλλα κινδυνολογικά να βρίσκονται χρόνια μακριά, αλλά, από την άλλη, το Χρηματιστήριο επέστρεψε στο 2015 μόλις ένα μήνα μετά την «καθαρή έξοδο».

Έτσι είναι... Για να γεμίσει η καρδάρα με το γάλα απαιτείται μισή με μία ώρα και για να χυθεί μισό με ένα δευτερόλεπτο. Χρειάστηκαν, λ.χ., τρία ολόκληρα χρόνια για να απελευθερωθούν επιτέλους οι αναλήψεις μετρητών (παρεμπιπτόντως, αυτό δεν συνιστά κατάργηση των capital control όπως γράφεται, καθώς οι έλεγχοι συνεχίζονται όσον αφορά τις συναλλαγές των Ελλήνων με το εξωτερικό), ενώ δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω από ένα απλό ήξεις-αφήξεις περί της περικοπής των συντάξεων για να ανέβουν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας και να αρχίσει τις προειδοποιήσεις ο οίκος Moody’s.

Η κατάσταση στο διεθνές στερέωμα δεν βοηθά. Η Ιταλία ζει τη δική της εκδοχή της «περήφανης» διαπραγμάτευσης, η Τουρκία βρίσκεται σε οικονομική περιδίνηση υπό ένα αυταρχικό καθεστώς – χώρες που μας επηρεάζουν άμεσα αμφότερες – και ο μεγάλος ρυθμιστής που λέγεται ΗΠΑ περνά πολιτική κρίση διαρκείας.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, μέσα στα επόμενα ένα-δύο χρόνια θα ζητήσουμε ένα νέο μνημόνιο και αυτό είναι το καλό σενάριο. Τα άλλα σενάρια ή θα έχουν δυσμενέστερες διεθνείς συνθήκες ή/και, ακόμα χειρότερα, δεν θα έχουν καν μνημόνιο. Και, στο μεταξύ, με τι ασχολείται η τρέχουσα κυβέρνηση;

Με το πώς θα παρουσιαστεί η αντιπολίτευση σαν ακροδεξιά και οι πολέμιοι της Συμφωνίας των Πρεσπών ως χρυσαυγίτες, πώς θα καταρτιστεί το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης Νούμερο Δύο ενόψει εκλογών χωρίς να το πάρουν χαμπάρι οι δανειστές και το πώς θα μπορέσει να καταργήσει τη Διαύγεια. Ως συνήθως, δηλαδή, ό,τι δεν είναι εφικτό από τις προθέσεις της, είναι επιζήμιο.

Ομοίως, ό,τι δεν είναι αστείο, είναι καταστροφικό. Όταν κάποια από τις πράξεις της δεν προκαλεί γέλιο, είναι επειδή οι ενδεχόμενες συνέπειες προκαλούν τρόμο.

Σε ένα κράτος που πατά γερά στα πόδια του, φέρ’ ειπείν, τα στραβά αγγλικά του ηγέτη του θα προκαλούσαν γέλιο και πολύ σάτιρα. Στην Ελλάδα έχουμε ξεπεράσει πλέον αυτό το στάδιο και προκαλούν κυρίως θλίψη, γιατί οι περισσότεροι ξέρουμε πια πως αυτά ακριβώς τα ακαταλαβίστικα αγγλικά του πρωθυπουργού μας αντιπροσωπεύουν εξαιρετικά το επίπεδο συνεννόησής του με τους ευρωπαίους εταίρους (τελευταίο παράδειγμα η διαπραγμάτευση περί επιστροφής μεταναστών στην Ελλάδα από τη Γερμανία).

Με τον ίδιο τρόπο, η εκπεφρασμένη πρόθεση του υπουργού Παιδείας να «χαλαρώσει» τη σύνδεση των ελληνικών πανεπιστημίων με την αγορά θα ήταν πάρα πολύ αστεία, αν το brain drain δεν άγγιζε το μισό εκατομμύριο.

Η χώρα, με λίγα λόγια, βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση – για να μην πούμε ότι βουλιάζει –, ενώ η κυβέρνηση κάνει την πλάκα της σε ταξίδια και κάμερες και όταν της ζητούν εξηγήσεις οι δανειστές για συντάξεις, διορισμούς, επιδόματα κτλ. αρχίζει τα στραβά αγγλικά, τη σύσταση επιτροπών, τα περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «κοινωνικής Ευρώπης» και άλλα κωμικά, με τα οποία όμως δυστυχώς δεν μπορούμε να γελάσουμε γιατί επηρεάζουν άμεσα τις ζωές μας και κάπως έτσι μπορεί να γίνει η κωμωδία δράμα.

Μη κοιτάτε που πριν την κρίση αυτό το έργο μας φαινόταν κανονικό. Όταν υπάρχουν χρήματα, ο καθένας έχει την πολυτέλεια να ζήσει το μύθο του. Όταν τελειώνουν είναι που χρειάζεται ένα λειτουργικό σύστημα και μία σοβαρή διαχείριση.

Να ‘ναι καλά η Ευρωπαϊκή Ένωση και εσχάτως το «μαξιλάρι», η κυβέρνηση Συριζανέλ τον ζει ακόμα…