Γράφει
ο Δημήτρης Καπράνος
ο Δημήτρης Καπράνος
Δεν
μου αρέσει το ουίσκι.
Αλλά ένα ποτήρι με πολύ πάγο και στο ηλεκτρόφωνό μου, το
παλιό Teppaz που φυλάω στην οροφή της βιβλιοθήκης μου, η "Sidonie",
που έχει δέκα εραστές, η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Γιάννη Σπανού στο Παρίσι, με
την Θεά της νιότης μας, Μπριζί Μπαρντό να την ερμηνεύει μοναδικά και ναζιάρικα,
επιβάλλεται αυτό βράδυ.
Μας πήρες από το χέρι στις μπουάτ της Πλάκας, στα "ταβάνια", την "απανεμιά" και
στις άλλες εκείνες χαμηλοτάβανες αίθουσες της Πλάκας και μας έμαθες να ερωτευόμαστε, να μιλάμε για τον έρωτα ευγενικά και να θαυμάζουμε εκστατικοί εκείνο το κορίτσι με τα κοντά μαλλιά , την Αρλέττα, να τραγουδά, σε ρυθμό πέντε τετάρτων, για "Μια αγάπη για το καλοκαίρι".
Κι ύστερα, μας έδειξες τον άλλο δρόμο προς τους ποιητές με τις "Ανθολογίες" σου. Κι ακούγαμε τραγούδα σε ποίηση μεγάλων δημιουργών, όχι επικά, αλλά τρυφερά και απαλά, ακούγαμε εκείνο του εκπληκτικό "Στου τηλεφώνου το κοχύλι" σε ποίηση του αδικημένου από την πολιτική Γιώργου Αθάνα (Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας) και "Άσπρα καράβια τα όνειρά μας", με τις βελούδινες φωνές της Καίτης Χωματά και του Μιχάλη Βιολάρη, του Κύπριου φοιτητή, με τα μεγάλα γυαλιά, που άγγιζε την καρδιά μας λέγοντας πως "Ήρθες εψές στον ύπνο μου"...
Κι αφού μας ταξίδεψες στα νερά του Αιγαίου, έρχεσαι με τον ρωμαλέο και ρεαλιστικό στίχο του Νίκου Καββαδία να μας πεις πως ο καθένας μας μπορεί να είναι ένας "Ιδανικός κι ανάξιος εραστής" και με την σκληρή και κοφτή ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα, να μας μιλάς για το "Σπασμένο Καράβι", ανακαλύπτοντας μια συγκλονιστική φωνή, εκείνη του Κώστα Καραγιαννόπουλου, του κιθαριστή που βλέπαμε στην μαυρόασπρη τηλεόρασή μας με την ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού και τον οποίο μας παρουσίασες πλέον (και τον καθιέρωσες) ως Κώστα Καράλη!
Έγραψε ποταμό τραγουδιών ο Γιάννης Σπανός, αμέτρητα τραγούδια, όλα επιτυχίες, γραμμένα με την καρδιά, μια πονεμένη και ευάλωτη καρδιά, που κατέληγε σε ένα τρυφερό, πάντα με μια δόση πίκρας στο βάθος, χαμόγελο.
Και ποιός δεν τραγούδησε δικά του τραγούδια! Τον ευγνωμονώ, που με τα τραγούδια του κι ένα πιάνο, μας αξίωσε σε να ζήσουμε βραδυές αξέχαστες, καθώς μάζευα τα κορίτσια γύρω από την παρέα μας, ακουμπισμένα με τα μάτια μισόκλειστα στο ζωντανεμένο από την μελωδία κλειδοκύμβαλο, για να ακούσουν την "Οδό Αριστοτέλους", ένα "Σάββατο κι απόβραδο, και ασετυλίνη", όπως μαστόρικα και με τον ερωτισμό να ξεχειλίζει, έφτιαξε ο φίλος Λευτέρης Παπαδόπουλος..
Κι ύστερα μας έδωσε εκείνο το μικρό αριστούργημα, "Κάτω απ' τη Μαρκίζα", με την συγκλονιστική ερμηνεία της Βίκυς Μοσοχλιού, της γυναίκας με την φωνή σαν βιολοντσέλο, σε ποίηση του αξέχαστου και καλού μας φίλου Μάνου Ελευθερίου, που σε ένα δίστιχο έγραψε μια ολόκληρη ζωή: "Εσύ, όπου κι αν πάς, σ' όποιο ταξίδι, σε λάθος στάση θα κατεβείς"!
Καλό κατευόδιο. Και είναι βέβαιο ότι εσύ, τον ξεγέλασες τον Καββαδία. Και δεν θα έχεις "Μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες!".
Αντίο, καλέ μας Γιάννη Σπανέ και να είναι ελαφρύ το "Νέο κύμα" που σε ταξιδεύει...
Μας πήρες από το χέρι στις μπουάτ της Πλάκας, στα "ταβάνια", την "απανεμιά" και
στις άλλες εκείνες χαμηλοτάβανες αίθουσες της Πλάκας και μας έμαθες να ερωτευόμαστε, να μιλάμε για τον έρωτα ευγενικά και να θαυμάζουμε εκστατικοί εκείνο το κορίτσι με τα κοντά μαλλιά , την Αρλέττα, να τραγουδά, σε ρυθμό πέντε τετάρτων, για "Μια αγάπη για το καλοκαίρι".
Κι ύστερα, μας έδειξες τον άλλο δρόμο προς τους ποιητές με τις "Ανθολογίες" σου. Κι ακούγαμε τραγούδα σε ποίηση μεγάλων δημιουργών, όχι επικά, αλλά τρυφερά και απαλά, ακούγαμε εκείνο του εκπληκτικό "Στου τηλεφώνου το κοχύλι" σε ποίηση του αδικημένου από την πολιτική Γιώργου Αθάνα (Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας) και "Άσπρα καράβια τα όνειρά μας", με τις βελούδινες φωνές της Καίτης Χωματά και του Μιχάλη Βιολάρη, του Κύπριου φοιτητή, με τα μεγάλα γυαλιά, που άγγιζε την καρδιά μας λέγοντας πως "Ήρθες εψές στον ύπνο μου"...
Κι αφού μας ταξίδεψες στα νερά του Αιγαίου, έρχεσαι με τον ρωμαλέο και ρεαλιστικό στίχο του Νίκου Καββαδία να μας πεις πως ο καθένας μας μπορεί να είναι ένας "Ιδανικός κι ανάξιος εραστής" και με την σκληρή και κοφτή ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα, να μας μιλάς για το "Σπασμένο Καράβι", ανακαλύπτοντας μια συγκλονιστική φωνή, εκείνη του Κώστα Καραγιαννόπουλου, του κιθαριστή που βλέπαμε στην μαυρόασπρη τηλεόρασή μας με την ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού και τον οποίο μας παρουσίασες πλέον (και τον καθιέρωσες) ως Κώστα Καράλη!
Έγραψε ποταμό τραγουδιών ο Γιάννης Σπανός, αμέτρητα τραγούδια, όλα επιτυχίες, γραμμένα με την καρδιά, μια πονεμένη και ευάλωτη καρδιά, που κατέληγε σε ένα τρυφερό, πάντα με μια δόση πίκρας στο βάθος, χαμόγελο.
Και ποιός δεν τραγούδησε δικά του τραγούδια! Τον ευγνωμονώ, που με τα τραγούδια του κι ένα πιάνο, μας αξίωσε σε να ζήσουμε βραδυές αξέχαστες, καθώς μάζευα τα κορίτσια γύρω από την παρέα μας, ακουμπισμένα με τα μάτια μισόκλειστα στο ζωντανεμένο από την μελωδία κλειδοκύμβαλο, για να ακούσουν την "Οδό Αριστοτέλους", ένα "Σάββατο κι απόβραδο, και ασετυλίνη", όπως μαστόρικα και με τον ερωτισμό να ξεχειλίζει, έφτιαξε ο φίλος Λευτέρης Παπαδόπουλος..
Κι ύστερα μας έδωσε εκείνο το μικρό αριστούργημα, "Κάτω απ' τη Μαρκίζα", με την συγκλονιστική ερμηνεία της Βίκυς Μοσοχλιού, της γυναίκας με την φωνή σαν βιολοντσέλο, σε ποίηση του αξέχαστου και καλού μας φίλου Μάνου Ελευθερίου, που σε ένα δίστιχο έγραψε μια ολόκληρη ζωή: "Εσύ, όπου κι αν πάς, σ' όποιο ταξίδι, σε λάθος στάση θα κατεβείς"!
Καλό κατευόδιο. Και είναι βέβαιο ότι εσύ, τον ξεγέλασες τον Καββαδία. Και δεν θα έχεις "Μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες!".
Αντίο, καλέ μας Γιάννη Σπανέ και να είναι ελαφρύ το "Νέο κύμα" που σε ταξιδεύει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου