Έχουμε δρόμο ακόμα μέχρι να γίνουμε κανονική χώρα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αν κάτι επιβεβαιώνει ότι η χώρα μας χρειάζεται πολλά περισσότερα από την πτώση των επιτοκίων δανεισμού της για να θεωρείται κανονική, είναι οι ειδήσεις της τελευταίας εβδομάδας: 

Μία εβδομάδα γεμάτη ελληνικό παραλογισμό.

Το πιο καυτό πρόβλημα των ημερών είναι φυσικά το προσφυγικό-μεταναστευτικό. 

Το ότι είναι καυτό το ξέρουμε εδώ

και μήνες βέβαια, αλλά την τελευταία εβδομάδα η φωτιά φούντωσε γιατί η κοινωνία δεν μπορεί να το δει στα μάτια. Όταν η κυβέρνηση το είδε, ως όφειλε, και ανακοίνωσε τις δράσεις της πριν λίγο καιρό, έλαβε επαίνους. Τώρα που αρχίζει να τις εφαρμόζει, λαμβάνει έντονες αντιδράσεις. Συγκεκριμένα, ενώ λίγο πολύ όλοι συμφωνούν ότι τα νησιά πρέπει να αποφορτιστούν από τους αριθμούς των μεταναστών, κανένας δεν τους θέλει κάπου κοντά του. Στα χωριά λένε ότι είναι καλύτερα να τους πάνε στις πόλεις, στη Βόρεια Ελλάδα λένε ότι είναι καλύτερα να τους πάνε στη Νότια, στη Νότια λένε ότι είναι καλύτερα να τους πάνε σε άλλα νησιά, έρημα, και όλοι μαζί στο τέλος κατηγορούν την Ευρώπη που κάνει ακριβώς αυτό που κάνουν και οι ίδιοι.

Μπροστά σε αυτό το ζήτημα, τα υπόλοιπα είναι σχεδόν αστεία, αλλά ασχολούμαστε μαζί τους, ακριβώς γιατί μας θυμίζουν πού ζούμε. Ο αντικαπνιστικός νόμος, λ.χ., έχει γίνει τόσο μεγάλο θέμα, που ο υπουργός Υγείας φοβάται το πολιτικό κόστος που θα έχει η εφαρμογή του. (Υπάρχει άραγε άλλη χώρα στον κόσμο όπου η εφαρμογή του νόμου καθεαυτή συνδέεται με πολιτικό κόστος;) Μόνο έτσι εξηγείται η πρόθεσή του να επιδοτήσει τις θερμάστρες στα μαγαζιά για να μην κάθεται στο κρύο ο κόσμος που καπνίζει. Συγγνώμη, αλλά αν είναι να πληρώνει ο φορολογούμενος τη θερμάστρα του καπνιστή, γιατί να το κουράζουμε και να μην του πληρώνει κατευθείαν το πρόστιμο;

Υπάρχει και μία διαφορετική πλευρά όμως σε αυτή την ιστορία. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση θέλει όντως να εφαρμοστεί ο νόμος, για αυτό και ο ίδιος υπουργός ανακοίνωσε ότι οι αστυνομικοί θα λαμβάνουν το 20% των εσόδων από τα πρόστιμα. Ούτε αυτό φαίνεται να μας αρέσει όμως: Πολλοί διαφωνούν με το γεγονός ότι ο αστυνομικός θα αμειφθεί επιπρόσθετα για να κάνει τη δουλειά που ούτως ή άλλως θα έπρεπε να κάνει και, σε ένα βασικό επίπεδο, μάλλον έχουν δίκιο. Ωστόσο, ίσως θα έπρεπε, έστω για μία φορά στην Ελλάδα, να δούμε τον σκοπό χωρίς να διυλίζουμε τα μέσα… Έτσι, για την αλλαγή. Να δούμε αν θα καταφέρουμε να αναγκάσουμε τους ασυνείδητους καπνιστές να σέβονται τον διπλανό τους έστω με τα χίλια ζόρια, έστω με μπόνους στους αστυνομικούς, για να μην πούμε έστω και με επιδοτούμενες θερμάστρες! Το λιγότερο, η ύπαρξη τέτοιου είδους κινήτρων ώστε οι αστυνομικοί να φέρουν καλύτερα αποτελέσματα αποτελεί τακτική που χρησιμοποιείται συχνά, σε κοινωνίες πολύ πιο νομιμόφρονες από τη δική μας (π.χ. ΗΠΑ).

Σε άλλα νέα, έγινε μαθητικό-φοιτητικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας με τη συμμετοχή συλλόγων γονέων και εκπαιδευτικών και ο λόγος είναι (ποιος άλλος;) οι αλλαγές που προωθεί το υπουργείο Παιδείας. Και, φυσικά, υπήρχαν επεισόδια, πέτρες και μολότοφ. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάτι νέο σε αυτό. Όπως έχουμε ξαναπεί, τέτοιου είδους κινητοποιήσεις συγκαταλέγονται πλέον στα ελληνικά έθιμα.

Τέλος, πριν από λίγες μέρες, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ υποδέχθηκε όλο περηφάνια ένα μεγάλο πορτρέτο του Στάλιν στο γραφείο του. Αν η προηγούμενη είδηση για τους φοιτητές είναι συνηθισμένη, αυτή εδώ δεν είναι καν είδηση. Κομμουνισμός και Στάλιν είναι σαν να λέμε ποδόσφαιρο και Μαραντόνα, οπότε είναι αναμενόμενο το ΚΚΕ να δηλώνει τον θαυμασμό του σε ένα κορυφαίο ίνδαλμά του. Παρ’ όλ’ αυτά, σε μία δημοκρατική χώρα, ο έκδηλος θαυμασμός σε αιμοσταγείς δικτάτορες από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται να πέσει κάτω. Και η Ελλάδα, με όλα της τα κουσούρια, είναι δημοκρατική χώρα…

Μέσα στα κουσούρια της είναι και το παράδοξο να μπορεί να μπαίνει στο κοινοβούλιο μία πολιτική δύναμη που μισεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι πρόκειται για δημοκρατία δείχνει, για άλλη μία φορά, ότι ο παραλογισμός του ελληνικού συστήματος αφορά την κοινωνία περισσότερο από ό,τι αφορά το πολιτικό του υποσύστημα.

Για αυτό και ενώ οι κυβερνήσεις ή η σύνθεση του κοινοβουλίου μπορεί να αλλάξουν άρδην στην Ελλάδα, ένα σωρό παθογένειες μένουν σταθερές: όπως τα παράπονά μας για αυτά που πριν επικροτούσαμε, η σχετικότητα της εφαρμογής των νόμων, οι εθιμικού τύπου συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και το 5% του ΚΚΕ στις εκλογές…

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα…