Πέντε πρωθυπουργοί κι ο Σαμαράς

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έγραφα προχθές για τον Σαμαρά ότι «από τη στιγμή που είδε ότι ο Μητσοτάκης δεν αποδέχεται τη θέλησή του να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας, ψιλοβγήκε στο αντάρτικο.  

Έγραφα ότι «δεν πήγε να ψηφίσει πρόεδρο της Δημοκρατίας με πρόφαση ταξίδι στο εξωτερικό. Το οποίο θα μπορούσε –υποθέτω- ν’ αναβάλλει για μια ή για λίγες ημέρες. Επιπλέον, φιλικά του ΜΜΕ με πρόσωπα του περιβάλλοντός του, έχουν αρχίσει να «ξηλώνουν» το κυβερνητικό πουλόβερ. Προχθές δεν πήγε να ψηφίσει την τροπολογία του νόμου για το ποδόσφαιρο. Και παρά το μεγάλο παρασκήνιο, παρά το γεγονός ότι το Μαξίμου επιχείρησε να ρίξει τους τόνους και να τον καλύψει, εκείνος έβαλε πάλι τους κύκλους του να λένε ότι «ο Σαμαράς ούτε έδωσε εξηγήσεις, ούτε του ζητήθηκαν, ούτε θα μπορούσαν αν του έχουν ζητηθεί»!

 Έγραφα ότι ο Σαμαράς

 "στο κατώφλι της όγδοης δεκαετίας της ζωής του, μοιάζει σαν παιδάκι που κάνει πείσματα επειδή δεν του έδωσαν σοκολάτα. Μοιάζει σαν να επιθυμεί να βρίσκεται συνεχώς στην εξουσία, αφού η παλιά πολύχρονη ιδιώτευσή του ίσως του έχει δημιουργήσει στερητικά σύνδρομα. Μοιάζει, ακόμη, σαν να θέλει να είναι συνεχώς ο ήρωας σε μια ζωή που έχουν σταματήσει τα ρολόγια στην περίοδο της πρωθυπουργίας του".

Εκ τούτων των σκέψεων συνειδητοποίησα ότι αυτή η Βουλή έχει συνολικά στις τάξεις της 6 πρωθυπουργούς!! Εν ενεργεία τον Μητσοτάκη και τους Τσίπρα, Σαμαρά, Καραμανλή, Πικραμένο, Γιώργο Παπανδρέου!! Γεγονός μοναδικό!

Κι αυτό δεν  είναι αποτέλεσμα της ελληνικής πολιτικής αστάθειας τα τελευταία δέκα χρόνια αλλά ένας γεγονός βαριά ελληνικό, μάλλον νοσηρό ή έστω προς προβληματισμό και συζήτηση.  Όπου οι πολιτικοί δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να αποσύρονται και να ιδιωτεύουν. Και καλά, ο Τσίπρας είναι τέως πρωθυπουργός, έχασε τις εκλογές και φυσιολογικά βρίσκεται στη Βουλή. Άλλωστε είναι κι αρχηγός κόμματος και αξιωματική αντιπολίτευση. Οι άλλοι; Άντε να μη βάλουμε στην ίδια θέση με τους υπόλοιπους τον Πικραμένο που ήταν υπηρεσιακός πρωθυπουργός ολίγων εβδομάδων. Μα οι άλλοι;

Προσέξτε: Τυπικά δεν υπάρχει ουδέν ζήτημα. Όμως, όταν έχεις υπάρξει πρωθυπουργός τόσα χρόνια τι άλλο έχεις να κάνεις στη Βουλή; Τι άλλο μπορεί να εξυπηρετείς πέραν από μια πολιτική ή μικροπολιτική ματαιοδοξία; Τι στο καλό προσφέρει ο Παπανδρέου; Ο Καραμανλής; Ο Σαμαράς;

Γνωρίζω ότι κάποιοι θα πουν ότι γούστο τους και καπέλο τους να επιθυμούν να είναι στη Βουλή. Μα δεν είναι έτσι. Θα μπορούσα ν’ αποδεχτώ ότι είναι γούστο και καπέλο τους αν εκλέγονταν με σταυρό προτίμησης. Μα αυτό δεν συμβαίνει αφού οι τέως και πρώην πρωθυπουργοί δεν χρειάζονται σταυρό και εκλέγονται σε όποια περιφέρεια επιθυμούν. Δηλαδή, κατέχουν μια έδρα καπαρωμένη.

Ακόμη κι έτσι λοιπόν, έχω την πεποίθηση ότι οφείλουν να έχουν την αποστολή των βουλευτών. Να είναι παρόντες, να νομοθετούν, να λαμβάνουν τον λόγο και γενικά ν’ ασκούν τα καθήκοντά τους. Δεν εκλέγονται-διορίζονται για να παρακολουθούν σιωπηλοί τα πολιτικά δρώμενα ή να είναι απόντες.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι ο Καραμανλής είναι σχεδόν  13 χρόνια βουβός. Ασκεί κυριολεκτικά βουβό έργο από τα ορεινά της Βουλής.  Ψηφίζει ή καταψηφίζει  βουβά κι αυτό είναι όλο, ενώ ασχολείται και με τα εσωκομματικά.  Ο Παπανδρέου, κάνει περίπου το ίδιο όταν δεν είναι στο εξωτερικό και πολλές φορές «τορπιλίζει» τη Φώφη με τον αλληθώρισμά του (κυρίως των δικών του) με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.    Ο δε Σαμαράς είναι απών. Η Βουλή ψήφισε πρόεδρο της Δημοκρατίας εκείνος ήταν απών. Έστειλε μια επιστολή στην οποία δεν ανέφερε καν το όνομα της νέας προέδρου! Ψηφίζει η κυβέρνηση μια κρίσιμη τροπολογία για να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή (μετά από ολέθρια λάθη ενός υπουργού που πήγε κι ανακατεύτηκε εκεί που δεν είχε καμιά δουλειά), ο Σαμαράς είναι απών και δεν βγαίνει καν στο τηλέφωνο που τον αναζητούν από το κόμμα του. Κι όταν κυκλοφορεί στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς διαδρόμους ότι του ζητήθηκαν εξηγήσεις, εκείνος απαντά ότι δεν δίνει και δεν χρωστά εξηγήσεις σε κανέναν!!!

Τι λέτε κύριε; Όντως μπορεί να μη χρωστάτε εξηγήσεις στον Καλαφάτη (Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας) που σας έψαχνε ή στο κόμμα σας. Δικαίωμά σας είναι να θεωρείτε ότι είστε υπεράνω όλων. Μα στην κοινωνία; Ούτε σ’ αυτή οφείλετε εξηγήσεις; Τι  πάει να πει «δεν πάω στη Βουλή για προσωπικούς λόγους;». Η κοινωνία πληρώνει τον Αντώνη Σαμαρά για να είναι παρών στη Βουλή.

Να πούμε και κάτι ακόμη; Αν είναι θυμωμένος με τον Μητσοτάκη που δεν τον έκανε πρόεδρο της Δημοκρατίας, ας βγει να το πει και να του ζητήσει εξηγήσεις. Απ’ ότι ξέρω πάντως ούτε του είχε υποσχεθεί ο Μητσοτάκης κάτι τέτοιο ούτε μπορούσε να κάνει πρόεδρο της Δημοκρατίας κάποιον που δεν είχε αποδοχή στη Βουλή, πέραν του κόμματός του κι αυτού όχι όλου…

Ακούστε κι αυτό: Μπορεί στον Αντώνη Σαμαρά να μην αρέσει η κεντρώα πορεία κι ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μα η βάση της Ν.Δ.  στην εσωκομματική διαδικασία γι αυτή την ατζέντα τον ψήφισε. Γι αυτή την ατζέντα επιπλέον τον ψήφισε κι η κοινωνία στις εθνικές εκλογές με ποσοστό 40%. Πολύ μεγαλύτερο από το 18,5% που είχε πάρει ο Σαμαράς με τη σκληρή Δεξιά! Και πολύ μεγαλύτερο από το 28% του 2015…

Προσέξτε: Είναι σαφές ότι ο Αντώνης Σαμαράς ΔΕΝ μπορεί να διεισδύσει σε εκλογικά ακροατήρια πέραν του στενού κομματικού πυρήνα. Δηλαδή σε ακροατήρια που δεν συνιστούν  «σίγουρη πλειοψηφία», αλλά σε κρίσιμες για τον τόπο εκλογές, είναι αυτά που κάνουν την διαφορά. Όπως έκαναν και στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου. Άρα οι απαιτήσεις του, φτάνουν στα όρια της υπερβολής (sic).

Εν κατακλείδι: Να είναι κάποιος πρώην πρωθυπουργός στη Βουλή, μια τετραετία μετά τη θητεία του, πάει κι έρχεται. Μα να είναι όσο καιρό ο ίδιος θέλει και δη με ουσιαστικό διορισμό, ίσως πρέπει να το ξαναδούμε.

Όσο για τον Αντώνη Σαμαρά δεν ξέρω τι επιδιώκει λίγο πριν ξεκινήσει η όγδοη δεκαετία του βίου του. Είναι ήδη 69 ετών! Θέλει να κάνει κόμμα Δεξιά; Ας το κάνει. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα διασπάσει το κόμμα του. Θέλει να βάλει άλλον να το κάνει; Ας το κάνει. Όμως, ότι και να κάνει οφείλει να έχει μια παρουσία στη Βουλή αντίστοιχη του βουλευτικού του ρόλου… Και να συνειδητοποιήσει ίσως, ότι αυτό το κόμμα που κάποτε διέσπασε και πλήγωσε, τον τίμησε αργότερα με την προεδρία του και τον κατέγραψε στην ιστορία ως πρωθυπουργό… Κι όλοι οι κύκλοι, κάποτε κλείνουν… Ε, για τον Αντώνη Σαμαρά έκλεισε εκείνο το βράδυ του θλιβερού δημοψηφίσματος Τσίπρα που ο ίδιος παραιτήθηκε. Έχοντας αφήσει –είναι αλήθεια- σημαντικό έργο πίσω από την κυβέρνησή του (και του Βενιζέλου, ας μη ξεχνιόμαστε) αλλά και πολλές κηλίδες… Έκτοτε, από το βράδυ της παραίτησής του, η ζωή κι οι εξελίξεις τον ξεπέρασαν…