Και το Όσκαρ πάει στα «παράσιτα»…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνουν απολογισμό της κυβερνητικής θητείας του κόμματος και από τα αποσπάσματα του σχετικού κειμένου 80 σελίδων(!) που έχουν διαρρεύσει στον τύπο, γίνεται σαφές το μήνυμα που θέλουν να περάσουν στο κοινό: Κάναμε λάθη, μάθαμε από αυτά και είμαστε πλέον σοφότεροι για να ξανακυβερνήσουμε.

Δυστυχώς, όμως, ο

τρόπος που αντιπολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι δεν έχει μάθει και πολλά… Ή, με όλη αυτή τη διαδικασία, παίζει απλά θέατρο. Ένα από τα δύο.

Η υπευθυνότητα βλέπετε, το κυριότερο (αν όχι το μόνο) χαρακτηριστικό που διακρίνει έναν «σοφό» κυβερνώντα, δεν οικοδομείται με κούφια λόγια. Χρειάζεται και κάποιες θυσίες. Ειδικά όταν νωρίτερα έχεις αποδειχθεί – και το παραδέχεσαι – επικίνδυνα ανεύθυνος, δεν μπορείς να χτίσεις από την αρχή το όνομά σου χωρίς κάποιο κόστος.

Για να δώσουμε ένα παράδειγμα πολιτικής υπευθυνότητας, θυμίζουμε την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Τρία κόμματα της τότε αντιπολίτευσης έκαναν το καθήκον τους, αγνοώντας το πολιτικό κόστος, και λίγο αργότερα η τότε κυβέρνηση τα χαρακτήρισε «τρόικα εσωτερικού»… Η ίδια κυβέρνηση που έφερε το τρίτο μνημόνιο στη Βουλή!

Το αντίθετο εκείνης της αντιπολιτευτικής συμπεριφοράς είναι αυτή που επεδείκνυε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν κυβερνήσει και που συνεχίζει να επιδεικνύει από την ώρα που έχασε τις εκλογές. Αν δεν έχετε πάρει είδηση ακόμα τα σημερινά επίπεδα του λαϊκισμού του και το πόσο συγκρίσιμα είναι με τα παλιότερα, πιθανόν είναι λόγω της σχετικά ήρεμης περιόδου στην οποία βρίσκεται η χώρα αυτό τον καιρό. Διαφορετικές οι συνθήκες σήμερα, διαφορετική και η ένταση, αλλά ο αριστερότροπος λαϊκισμός παραμένει ίδιος:

Προωθούνται ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες δεσμεύτηκε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην κυβέρνηση και τώρα, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, διαμαρτύρεται ότι έρχονται ιδιωτικά συμφέροντα να μας πάρουν την δημόσια περιουσία… Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι αφήνει ακάλυπτη την πρώτη κατοικία, ενώ κατά τη δική του διακυβέρνηση άφηνε τα «κόκκινα» δάνεια να γίνονται πιο κόκκινα, τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του ’17, και είχε συμφωνήσει πρώτος στην άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας... Αντιτίθεται στα επιδόματα που μοίρασε η κυβέρνηση, όχι επειδή είναι επιδόματα, αλλά επειδή δεν είναι αρκετά μεγάλα…

Στα υπόλοιπα, δε, κινείται ακόμα αριστερότερα: Προσποιείται το οικολογικό κόμμα, την ώρα που πολεμά την ενεργειακή απεξάρτηση της χώρας από τον λιγνίτη, στο προσφυγικό-μεταναστευτικό λέει όχι σε όλα και εκεί που όλοι καταδικάζουν τις πρακτικές Ρουβίκωνα, τα δικά του στελέχη ειρωνεύονται. Μέχρι και στην αντιαμερικανική ρητορική άρχισε να επιστρέφει σιγά σιγά. Αν κάποιος διάβαζε μόνο αυτή την παράγραφο, θα νόμιζε ότι μιλάμε για το ΚΚΕ…

Τούτων δοθέντων, συγγνώμη, αλλά η μόνη διαφορά του συριζαϊκού πολιτικού λόγου του σήμερα με εκείνον της περιόδου 2010-2015 είναι το τοξικό περιβάλλον τού τότε, όχι κάποια σημάδια ωριμότητας του σήμερα.

Ο λαϊκισμός που εκφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος, ριζοσπαστικός και αρνητής των πάντων, και ο μόνος λόγος που δεν έχει βγει στο πεζοδρόμιο και δεν ανεβαίνει πια στα τρακτέρ είναι γιατί τώρα δεν υπάρχουν αντίστοιχοι Αγανακτισμένοι.

Για να είμαστε σαφείς, δεν λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ρίξει τους τόνους. Αν πιστεύει ότι οι κακές τράπεζες πίνουν το αίμα του κοσμάκη, έχει χρέος να βγει και να το φωνάξει. Πρέπει να ασκείται και αντιπολίτευση, στο κάτω κάτω. Λέμε ότι αν το συγκεκριμένο κόμμα, μετά από πέντε χρόνια κυβερνητικής θητείας, ακόμα πιστεύει ότι οι τράπεζες είναι κακές και αιμοβόρες, είτε δεν έμαθε τίποτα είτε μας κοροϊδεύει με όλη αυτή τη διαδικασία του «απολογισμού». Και επειδή πέντε χρόνια φροντιστήριο είναι πολλά ακόμα και για παιδί του δημοτικού, συμβαίνει το δεύτερο. Όση αυτοκριτική και να κάνουν στο ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά υποκρίνονται… Κι αν κάποια από τα στελέχη του δεν το καταλαβαίνουν, τόσο χειρότερα για εκείνα και τόσο καλύτερα για το κόμμα, καθώς θα προσδώσουν αληθοφάνεια σε όλο αυτό το θέατρο.

Εκλογικά, βέβαια, η εν λόγω διαδικασία μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, όπως έχουν συνήθως ο λαϊκισμός και η πολιτική υποκρισία, αλλά ακόμα κι αν έχουν πείσει τους εαυτούς τους για αυτά που τώρα λένε, η αντιπολίτευση που ασκούν δείχνει πως δεν έκαναν λάθη, όπως ισχυρίζονται. Απλά, αυτοί είναι... Ριζοσπαστική αριστερά, το λέει και το όνομα... Καμία σχέση με σοσιαλδημοκρατία. Μιλάμε, με άλλα λόγια, για μία πολιτική μη-πρόταση, η οποία, προσκολλημένη σε ιδεολογικά αξιώματα του παρελθόντος, ετεροπροσδιορίζεται από τις σύγχρονες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Σαν παράσιτο.