Πράσινες» επαναστάσεις, συμβόλαια και…. άλογα

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δύσκολα είναι κατανοητή η εμμονή των μονομάχων για την ηγεσία του πάλαι ποτέ ΠαΣοΚ, στην ονομασία ΠαΣοΚ. Πολύ περισσότερο που το όνομα αυτό είναι φορτισμένο με θετικά ιόντα για τους άνω των 60-65 ετών κι αρνητικά για όλους τους άλλους. Γεννηματά, Λοβέρδος και Ανδρουλάκης, χωρίς ουσιαστικό αφήγημα για το παρόν και το μέλλον επιδίδονται σε μια ανούσια ζύμωση για το όνομα του εγγύς κι απώτερου μέλλοντος. ΚΙΝΑΛ ή ΠαΣοΚ;

Ιστορικά το ΠαΣοΚ πέρασε τρεις περιόδους. Του Ανδρέα Παπανδρέου και της «3^ης Σεπτέμβρη», του εκσυγχρονισμού του Σημίτη και του

«αποχωρητισμού» προς τον ΣΥΡΙΖΑ των παλαιοκομματικών (κυρίως) μα και ψηφοφόρων, που ξεκίνησε  επί ημερών Γιώργου Παπανδρέου. Ουσιαστικά, Παπανδρέου το ίδρυσε, Παπανδρέου το διέσπασε και το εκφύλησε.

Έκτοτε και πότε ως «Ελιά», πότε ως ΚΙΝΑΛ, το ΠαΣοΚ βρίσκεται ΜΟΝΟ στο νου (και στις ψυχές βεβαίως) εκείνων που στις τάξεις τους βίωσαν μικρές και μεγάλες στιγμές. Η ουσία είναι ότι η πολιτική ασημαντότητα της Φώφης Γεννηματά, το κατέστησε ΚΚΕ της Κεντροαριστεράς!

Τώρα λοιπόν, ο Ανδρέας Λοβέρδος, υποψήφιος με τα πρόσημα του μπαρουτοκαπνισμένου, του καταρτισμένου, του συνεχώς παρόντα στην πολιτική τριβή της χώρας, του μεταρρυθμιστή, του πολέμιου του λαϊκισμού και για πολλούς του ικανότερου υποψηφίου προέδρου, ξεκίνησε την πορεία του προς τις εσωκομματικές διαδικασίες με …«Κάρμινα Μπουράνα»!!! Κάποτε «έντυνε» τις συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου! Ταυτοχρόνως διακήρυξε την «Πράσινη Επανάσταση» με την οποία είπε ότι «διαμορφώνουμε το ΠΑΣΟΚ του 21ου αιώνα».

Το ερώτημα είναι, ποιον μπορούν να εμπνεύσουν αυτά; Τι σημαίνει ΠαΣοΚ του 21^ου αιώνα όταν το ΠαΣοΚ του 20^ου τα ψιλοέκανε μούσκεμα;

Από την άλλη πλευρά ο Ανδρουλάκης δηλώνει και ξαναδηλώνει ότι είναι «ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ»! Μα δεν έχει εκλεγεί ποτέ με το ΠαΣοΚ. Το 2014 ήταν με την «Ελιά» και το 2019 ήταν με το ΚΙΝΑΛ. Μα στοχεύει κι εκείνος στο συναίσθημα κάποιων ημιγερόντων που θα έλεγε κι ο Βούτσης. Η δε Γεννηματά ζει τη νεότητα της μεσηλίκου κι εμφανίστηκε στη Βουλή με μπλουτζίν –τελευταία λέξη της μόδας- σαν αυτά που φορά η 16χρονη κόρη μου! Κι ύστερα στα εσωκομματικά μίλησε για το «πράσινο κοινωνικό συμβόλαιο». Ύστερα απ’ αυτό εμφανίστηκαν ολούθε και …πράσινα άλογα…

Να το δούμε κι αλλιώς; Όντως το ΚΙΝΑΛ ή ΠαΣοΚ ή ΕΛΙΑ είναι πια το ΚΚΕ της Κεντροαριστεράς. Κι όπως οι κομμουνιστές αναφερόμενοι στην πτώση του Υπαρκτού ισχυρίζονται ότι ο σοσιαλισμός δεν κατέρρευσε αλλά απλώς υποχώρησε για να αντεπιτεθεί όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, έτσι κάνουν κι εκείνοι με τα δικά τους «νεκρά» σύμβολα. Πιστεύουν ότι θα νεκραναστηθεί το ΠαΣοΚ! Έτσι είναι αν έτσι νομίζουν! Άλλωστε πάντα τα όνειρα ομορφαίνουν τη ζωή.

Μπροστά μας λοιπόν έχουμε τα πράσινα άλογα. Έχουμε και τη λογική. Που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα από εκείνα που διαμόρφωσαν το ΠαΣοΚ.

Προσέξτε: Τι σχέση έχει σήμερα η εποχή μ’ εκείνο το ΠαΣοΚ που νοσταλγούν κι ίδρυσε ο Παπανδρέου;  Τότε, ο Παπανδρέου έκανε ένα κόμμα ένα συνονθύλευμα που είχε στις τάξεις του το μεγάλο κομμάτι της Ένωσης Κέντρου αλλά και κεντρώους ριζοσπάστες και σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές και τροτσκιστές μα και υπέρμαχους της Γ’ Διεθνούς! Όλοι αυτοί, ετερόκλητοι και με διαφορετικές θελήσεις, υποτάχθηκαν στην όντως χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα. Το δε ΠαΣοΚ  λειτούργησε υπό την ομπρέλα του κι όπως εκείνος ήθελε. Πώς μπορεί να γίνει σήμερα αυτό;

Προσέξτε: Όταν ο Παπανδρέου ίδρυσε το ΠαΣοΚ η χώρα είχε βγει από το σκοτάδι της χούντας που το εκμεταλλεύθηκε πλήρως.  Σε συνδυασμό δε με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρπ, έθεσε τα ευκολοάκουστα συνθήματα περί ΝΑΤΟ, Δύσης, ΕΟΚ. «Βραχυκύκλωσε» έτσι κι εν πολλοίς την κομμουνιστική και όλη την Αριστερά! Τίθενται σήμερα τέτοια ή παρόμοια ζητήματα;

Προσέξτε: Ο Παπανδρέου στο τότε ΠαΣοΚ αναφερόταν για κρατικοποιήσεις των παραγωγικών δομών της οικονομίας. Αναφερόταν –συνεχίζοντας το Αριστερό «βραχυκύκλωμα»- στην κατάργηση της ιδιωτικής Παιδείας . Ακόμη μας στοιχειώνει αυτό ως κράτος… Το επιθυμούν και σήμερα;

Προσέξτε: Ο Παπανδρέου και το ΠαΣοΚ, προχώρησε τότε σε δυο υποτιμήσεις της δραχμής, τρεις μεγάλες διολισθήσεις, άφησε ασύδοτο τον πληθωρισμό, κατονόμασε ως …προβληματικές όλες τις επιχειρήσεις και τις έκανε δημόσιες, ενώ οι διορισμένες διοικήσεις τις έκλεισαν! Χώρια που δημιούργησε την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας, ενώ γιγάντωσε το κίνημα της ασυδοσίας των συνδικαλιστών. Γιατί λοιπόν κάποιος να θέλει να επανέλθουν παρόμοιες λογικές και πρακτικές;

Προσέξτε: Ο Σημίτης που διαδέχθηκε τον Παπανδρέου, κυβέρνησε έχοντας απέναντί του το μισό ΠαΣοΚ! Δεν διαλύθηκε τότε επειδή η οκτάχρονη εξουσία ήταν ισχυρότατος συνδετικός κρίκος. Θα μπορούσε να επαναληφτεί ποτέ κάτι τέτοιο;

Δεν είναι κατανοητή λοιπόν η εμμονή στο ΠαΣοΚ.

Θα ήταν όμως κατανοητό για την κοινωνία ν’ ακούσει το νέο αφήγημα. Για το πώς βλέπουν τη χώρα μετά 10-20 χρόνια, για το πώς βλέπουν την Ελλάδα του 2050. Δυστυχώς, η Γεννηματά δεν μπορεί να το πράξει, έχει μείνει στη δεκαετία του ογδόντα ενώ σήμερα ασχολείται (κι αυτή) με το κυνήγι του …μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού και ταυτοχρόνως παίζει τένις (λέμε τώρα) με τα γνωστά «ούτε- ούτε». Ο δε Ανδρουλάκης έχει επιλέξει να ζει στην ασφάλεια των Βρυξελλών, μακριά από την πολιτική καθημερινότητα και την τριβή που προκαλεί. Μακριά από κάθε κόστος. Πολύ εύκολα μπορεί να τον ρωτήσει κάποιος «πού πας ρε Καραμήτρο»;

Προσφάτως στη Βουλή υπερασπίστηκαν μια μεταρρύθμιση στο Εργασιακό που είχε κάνει το ΠαΣοΚ το…1982!!! Σαράντα χρόνια πριν στα οποία άλλαξαν τα πάντα. Όπως αλλάζουν καθημερινά τα πάντα με ταχύτητα φωτός κι όπως λένε οι ειδικοί το

80% των «νέων εργασιών» που θα υπάρχουν το 2050, «αύριο», δηλαδή, δεν είναι σήμερα γνωστές και προβλέψιμες! Οι ανάγκες (παραγωγής, οικονομίας, κοινωνίας, περιβάλλοντος κλπ) θα είναι τόσο αβυσσαλέα διαφορετικές από τις σημερινές, που δεν ξέρουμε τι επαγγέλματα θα χρειασθούν για να τις αντιμετωπίσουμε. Οι δε εργαζόμενοι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, ότι κι αν έχουν σπουδάσει  θ’ αλλάζουν ακόμη και 5 φορές αντικείμενο και ειδικότητα εργασίας! Γι αυτά θέλουν ν’ ακούσουν, ειδικά οι νέοι.

Η ουσία είναι μία, δεν υπάρχει αθανασία, όπως έλεγαν τα στιχάκια του Λευτέρη Χαψιάδη. Το ΠαΣοΚ λοιπόν, δεν ζει. Ούτε υπάρχουν νεκραναστάσεις.

Άρα, το να επιζητούν την επιστροφή στις ρίζες, θα ταίριαζε για ένα λαογραφικό σύλλογο ή κι ένα σχολικό reunion για να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά φοβάμαι δεν ταιριάζει στη σύγχρονη πολιτική ζωή. Όσο δε τα «Πράσινα Κοινωνικά συμβόλαια» και οι «Πράσινες επαναστάσεις» προβάλλονται ως σύγχρονος πολιτικός λόγος, στόχος και όραμα, τόσο θα γίνεται ο αναπόφευκτος συνειρμός με τα πράσινα άλογα…