50 χρόνια κι ουδείς πλησίασε το Wembley

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πέρασαν 50 χρόνια από την εποχή της απόλυτης πιτσιρικαρίας μου, εκεί στις γειτονιές του Πειραιά, που αισθητικά, πνευματικά και συνειδητά υπέγραψα συμβόλαιο αιώνιας πίστης με τον Παναθηναϊκό. Ήταν κι ο Εθνικός στη μέση, η ομάδα της οικογένειας αλλά οι ρόλοι είχαν ξεκαθαρίσει συνειδητά. «Από εδώ η γυναίκα μου κι από εκεί το αίσθημά μου»….

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που

ο Αντωνιάδης «μάτωνε» ανηλεώς τα γκολπόστ της Ζενές Ες, της Σλόβαν, της Έβερτον, του Ερυθρού Αστέρα.

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που ο Δομάζος, ο Γραμμός, ο Οικονομόπουλος, ο Τομαράς, ο Βλάχος, ο Ελευθεράκης, ο Καλιγέρης, ο Φυλακούρης , ο Σούρπης, ο Καμάρας, ο Καψής, ο Δεληγιάννης, ο Μητρόπουλος, ο Γονιός, έγραψαν την μεγαλύτερη εποποιία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο!

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που μια ομάδα ΜΟΝΟ με Ελληνόπουλα έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, προάγγελου του σημερινού  champions league!

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που ο Παναθηναϊκός που είχε δημιουργηθεί από το παιδομάζωμα του Στέφαν Μπόμπεκ αλλά και τον Λάκη Πετρόπουλο, απέκτησε λάμψη και συλλογική  αυτοπεποίθηση από τον καλπάζοντα συνταγματάρχη Φέρεντς Πούσκας, φυγά στη Δύση μετά την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Ουγγαρία,  το 1956. Κι η μοίρα του έδωσε στη χώρα μας αυτό που ο ίδιος είχε αναζητήσει εξ αρχής, ερχόμενος ως φυγάς, αρχικά στην Ελλάδα, εντασσόμενος στον Εθνικό και ζητώντας πολιτικό άσυλο, το οποίο με μεσολάβηση των …ισχυρών τότε, δεν δόθηκε ποτέ. Με συνέπεια την νέα φυγή του, αυτή τη φορά στην Ισπανία, όπου εντάχθηκε στη Ρεάλ και της έδωσε 5 ευρωπαϊκούς τίτλους!

Πέρασαν λοιπόν 50 χρόνια από τότε που ο Παναθηναϊκός έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο από την πλήρη ανυποληψία και το ενέγραψε στον παγκόσμιο ευρωπαϊκό χάρτη. 

Στην διάρκεια αυτών των χρόνων, τυφλοί οπαδισμοί επιχείρησαν να αμαυρώσουν το επίτευγμα (τάχα ως βοήθεια της χούντας) αλλά αυτά είναι για τους μικρούς. Οι αληθινά μεγάλοι στην ψυχή και στο αθλητικό και πολιτισμικό ήθος, έτρεξαν στο Λονδίνο για συμπαράσταση, έστω κι αν ήταν αντίπαλοι των «πρασίνων».  Όπως ο ογκόλιθος πρόεδρος του Ολυμπιακού Νίκος Γουλανδρής ή ο αντιπρόεδρος Κώστας Θωμόπουλος !

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε. Ευτυχώς δεν αμφισβητήθηκε (ακόμη) το έπος της ΑΕΚ με την κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων στο μπάσκετ ή ακόμη ακόμη και το παγκόσμιο ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου (5.49) στο επί κοντώ, ότι έγιναν με χουντική βοήθεια…

Πέρασαν 50 χρόνια από τότε. Κι η ουσία είναι ότι ουδείς άλλος ποτέ, πλησίασε αυτό το επίτευγμα, παρά ΜΟΝΟ ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, τόσο το 1985 όσο, κυρίως, το 1996. Κι επειδή το ποδόσφαιρο πια δεν είναι ίδιο, ούτε οι ομάδες είναι οι ρομαντικές παρέες εκείνης της εποχής που οι παίκτες άκουγαν τον Πούσκας να τους λέει… «έντεκα αυτοί… έντεκα εμείς»…. δύσκολα θα ξαναδούμε τέτοιο επίτευγμα.

Το Wembley θα αποτελεί εσαεί κορυφαίο παράδειγμα συλλογικής επιτυχίας στο ποδόσφαιρό μας αλλά ταυτοχρόνως και τρανταχτό παράδειγμα ότι η παρέα, η ομάδα, η ψυχική επαφή, οι φιλοδοξίες κι η προσήλωση ακόμη και σε στόχους που θεωρούνται «άπιαστοι», μπορούν να υπερνικήσουν ακόμη και ισχυρότερους αντιπάλους.

Κάτι τελευταίο: Είμαι αφάνταστα τυχερός που εκείνα τα ινδάλματα της πιτσιρικαρίας μου τα συνάντησα αργότερα στο πεδίο της επαγγελματικής μου ενασχόλησης. Με κάποιους γίναμε και καλοί φίλοι, όπως με τον αμίμητο Φυλακούρη, τον θρύλο Αντωνιάδη, τον πανμέγιστο των μεγίστων Δομάζο, τον Καμάρα, τον Οικονομόπουλο και τον χορευτή Γραμμό!

Ώρα τους καλή, να είναι καλά…