Το γραφικό ΚΚΕ κι οι … παραστάσεις του

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Πριν κάποια χρόνια, όχι πάρα πολλά, μας απασχολούσαν πολύ διαφορετικά ζητήματα από τα σημερινά. Λίγο η άγνοιά μας περί του τι είναι αυτή η ΕΟΚ που ακούγαμε όλο και συχνότερα, λίγο τα λεφτόδεντρα που νομίζαμε ότι θα κρατήσουν για πάντα, τα σοβαρότερα προβλήματά μας ως λαός ήταν ο καλπάζων πληθωρισμός, η νομιμοποίηση του αυθαίρετου εξοχικού, οι απαισιόδοξες δηλώσεις του πατέρα Μητσοτάκη ότι η λιτότητα έρχεται και, τέλος, οι Αμερικανοί... Για ό,τι δεν μας άρεσε, αν δεν έφταιγε η κυβέρνηση (ή ο πατέρας Μητσοτάκης), έφταιγαν αυτοί, οι «φονιάδες των λαών».

Τούτο το τελευταίο είναι από τα

πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι εστί «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», της οποίας ηγεμονίας τον τόνο τον έδινε το ΚΚΕ. Υλική υπόσταση βέβαια της έδινε κυρίως το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Ας μείνουμε στον ασυμβίβαστο αντιδυτικισμό που προσπαθεί να μας περάσει νευρωτικά και με κάθε δυνατό τρόπο το ΚΚΕ από τη μέρα που ιδρύθηκε...

Θυμάστε ας πούμε το «Δικαστήριο των Λαών» το 1999; Τότε που το ΚΚΕ διοργάνωσε λαϊκό δικαστήριο λίγο πριν την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, στην Ελλάδα; Κατηγορούμενοι, συγκεκριμένα, ήταν ο Αμερικανός πρόεδρος, ο Γ.Γ.. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και οι 18 ηγέτες των κρατών που πήραν μέρος στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Ανάμεσά τους και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Χιλιάδες κόσμου είχαν μαζευτεί για να δουν την όλη διαδικασία και πολλές φορές φώναζαν αναλόγως, αποδοκιμαστικά ή επιδοκιμαστικά, σαν κανονικό λαϊκό δικαστήριο. Τι κι αν οι κατηγορούμενοι έλειπαν; Οι παρευρισκόμενοι το ζούσαν το έργο... Ξένοιαστες εποχές, το δίχως άλλο. Επίσης, όλοι οι κατηγορούμενοι φυσικά και κρίθηκαν ένοχοι. Ο Κλίντον, στο μεταξύ, ιδέα δεν είχε ο άνθρωπος ότι τον δικάζουν κάτι Αριστεροί ηθοποιοί στην πλατεία Συντάγματος, επισκέφτηκε τη χώρα μας και μετά έφυγε κανονικά αφού δεν βρέθηκε κανένα εκτελεστικό όργανο της Κυβέρνησης του Βουνού να τον συλλάβει, ενώ και ο Κώστας Σημίτης συνέχισε να είναι πρωθυπουργός...

Ερχόμαστε στο σήμερα, 22 χρόνια αργότερα, και όλη η χώρα τελεί υπό καπιταλιστική κατοχή. Όλη; Όχι! Μόνο ένα μικρό γαλατικό χωριό στον Περισσό Αττικής αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στον κατακτητή, διοργανώνοντας συγκεντρώσεις, πορείες και λοιπές πράξης αντίστασης, που πατούν επάνω στα κατά τόπους απομεινάρια της ιδεολογικής ηγεμονίας που λέγαμε, και διατηρώντας ένα μικρό ηρωικό παράρτημα στο Δήμο Πατρέων. Όλοι οι άλλοι δήμοι, βλέπετε, έχουν αλωθεί από την πραγματικότητα. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα περιθώρια για υπερπαραγωγές σαν τη «δική Κλίντον» έχουν στενέψει για το ΚΚΕ, αλλά επειδή η μάχη δεν σταματά ποτέ στο μυαλό του γνήσιου κομμουνιστή, οι «παραστάσεις» συνεχίζονται...

Έτσι, ενώ η εποχή έχει ζητήματα όπως η υγειονομική και οικονομική κρίση του κορωνοϊού, οι κομμουνιστικές γραφικότητες καλά κρατούν, με τελευταίο πρωταγωνιστή το δήμαρχο της Πάτρας ο οποίος κήρυξε ανεπιθύμητο στην πόλη του πριν λίγες μέρες τον Αμερικανό πρέσβη Τζ. Πάιατ, βασικά επειδή είναι Αμερικάνος – ας πρόσεχε –, και ένωσε τη φωνή του με το ΚΚΕ Αχαΐας που καλεί τον λαό να διαδηλώσει μαζικά στην εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στον επίσημο εκπρόσωπο των ΗΠΑ στη χώρα μας. Γιατί, αυτό ακριβώς χρειάζεται η Πάτρα μετά από το δεκαεξάμηνο «άνοιξε-κλείσε» των lockdown... Μία μαζική διαμαρτυρία για ένα πρόσωπο που διαφορετικά χαμπάρι δεν θα έπαιρνε η πλειοψηφία των Πατρινών ότι ήρθε στην πόλη τους, συνδυασμένη με τα πιο προκάτ συνθήματα όλων των εποχών, όπως «Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ», «Κλείστε τη Σούδα», «Όχι πυρηνικά στον Άραξο» κτλ.

Στο μεταξύ, το συνέδριο το οποίο εκλήθη να παρακολουθήσει ο κ. Πάιατ στην Πάτρα διεξάγεται αυτές τις μέρες κανονικά και, ενώ το θέμα του αφορά στην περιφερειακή ανάπτυξη, δεν θα μπορέσει να ωφελήσει ουσιαστικά την πόλη που το φιλοξενεί, αφού ο δήμαρχος δεν θέλει ο δήμος του να συμμετέχει σε τέτοια καπιταλιστικά. Έτσι, κατά μία έννοια, η Πάτρα στην προκειμένη περίπτωση είναι σαν το ΚΚΕ: Τα πραγματικά ζητήματα είναι εδώ, μας αγγίζουν και επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον μας και κάποιοι, είτε κόμματα είτε δήμοι είτε ακόμα και φορείς της αγοράς, όχι μόνο δεν τα συζητούν, αλλά κλείνουν μάτια και αυτιά μην τυχόν και έρθει προς το μέρος τους περαστική καμιά ιδέα και τους πει πώς να τα λύσουν...