Η συνδικαλιστική ασυδοσία κι η φοβική Νέα Δημοκρατία

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο νόμος για τα εργασιακά ουδόλως έχει επίδραση στην κοινωνία. Αυτό φάνηκε τόσο από την πενιχρή συμμετοχή στις απεργίες που διοργάνωσε η συνδικαλιστική αριστοκρατία, όσο και από το γεγονός ότι η κοινωνία έκανε πλάκα στην Αριστερά κι ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, που έλεγαν ότι αυτό το νομοσχέδιο θα είναι η μητέρα των μαχών!!

Είναι και κάτι ακόμη: για κάτι που αφορά τον ιδιωτικό τομέα πρωτοστάτησε και απείργησε ο… δημόσιος! Η ΑΔΕΔΥ των δημοσίων υπαλλήλων με τα «χιλιάδες» προνόμια και κυρίως με

το μέγιστο, αυτό της μη απόλυσης είτε κάποιος είναι επαρκής είτε όχι!!! Από την άλλη πλευρά η ΓΣΕΕ που ήταν άμεσα ενδιαφερόμενη δεν απείργησε αλλά κήρυξε μια στάση εργασίας λίγων ωρών.

Ξέρετε κάτι; Αυτοί που κόπτονταν με τον νόμο Χατζηδάκη ήταν ΜΟΝΟ οι συνδικαλιστές επειδή χάνουν κεκτημένα ασυδοσίας. Όπως, ότι δίνεται πια η δυνατότητα να λαμβάνονται αποφάσεις για απεργίες μέσω ηλεκτρονικών ψηφοφοριών. Ταυτοχρόνως ποινικοποιεί τη βία των συνδικαλιστών απέναντι σε όσους τους αγνοούν και επιθυμούν να εργαστούν, όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Χώρια που σταματά η κοροϊδία που συνέβαινε παγίως όταν η Δικαιοσύνη έκρινε μια απεργία παράνομη ή καταχρηστική, όπου κηρυσσόταν νέα για τους ίδιους λόγους από δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση που κάλυπτε την πρώτη!!! Είναι κι άλλα: Ο νόμος πια ορίζει ποσοστό ασφαλείας  κατά τη διάρκεια κάθε απεργίας,  ώστε να μην καθίσταται το κοινωνικό σύνολο υποχείριο κι όμηρος των αποφάσεων δέκα συνδικαλιστών του δημοσίου και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.  Κάνει απεργία το Μετρό; Πολύ ωραία. Θα υπάρχει όμως προσωπικό ασφαλείας που θα κινεί έστω και κατά χρονικά διαστήματα τους συρμούς. Κάνει απεργία ο Φωτόπουλος; (σχηματικά τον αναφέρω επειδή η κοινωνία έχει υποστεί τα πάνδεινα από τις συνδικαλιστικές του αυθαιρεσίες). Πολύ ωραία, αλλά θα υπάρχει προσωπικό ασφαλείας που δεν θα κατεβάζει διακόπτες και θα διαλύει την κοινωνία…

Αυτές ουσιαστικά είναι οι αιτίες αντιδράσεων της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας. Αυτές ουσιαστικά είναι οι αιτίες που η Αριστερά μίλησε για …μητέρα των μαχών! Πάντα στο πλευρό της οπισθοδρομικότητας, όπου άλλωστε κι η ίδια ανήκει.

Θυμηθείτε τι έπραξε η Αριστερά (με κομμάτια της … Αριστερής Δεξιάς) με τον νόμο Γιαννίτση.  Το νομοσχέδιο αυτό δεν πέρασε αφού ο Σημίτης φοβήθηκε το πολιτικό κόστος, η δε  Νέα Δημοκρατία τυχοδιωκτικά δεν το στήριξε και τελικά οι… κινητοποιήσεις  συνεισέφεραν τα μάλα στην χρεοκοπία της χώρας.

Θυμηθείτε τους συνδικαλιστές να κραυγάζουν (2001 αλλά και 2008) «κάτω τα χέρια απ’ τις συντάξεις» και τελικά η χώρα «έσκασε» κι οδηγηθήκαμε συνολικά σε 12 περικοπές συντάξεων!!! Με προφανείς συνέπειες για τους παλιούς και νέους συνταξιούχους, κάποιοι από τους οποίους έχασαν σωρευτικά σχεδόν 60% των εισοδημάτων τους.

Θέλω να πω λοιπόν, ότι οι συνδικαλιστές μαζί με κορυφαίες κι επικίνδυνες φιγούρες των ΜΜΕ, έχουν ενεργό και σημαντικό ρόλο στα όσα υπέστη η κοινωνία με την κρίση. Οι πρώτοι με την αντικοινωνική συμπεριφορά τους και μοναδικό κριτήριο την προάσπιση των κεκτημένων τους κι οι δεύτεροι με τον αχαλίνωτο λαϊκισμό προς άγραν τηλεθεάσεων και …παντεσπανιού….

Επιπλέον, από τα χρόνια που το ΠαΣοΚ κατέστησε ασύδοτους τους συνδικαλιστές , το πολιτικό σύστημα επέδειξε πρωτοφανή υποταγή σ’ εκείνους και στο πολιτικό κόστος. Χώρια που όλα γίνονταν στο πόδι και με βραχυχρόνιο ορίζοντα. Ε. αυτά δεν μπορούν να συνεχίζονται. 

Η έννοια «συνδικαλιστής» είναι σήμερα εξευτελισμένη! Απαξιωμένη! Κυρίως των συνδικαλιστών του δημοσίου! Κι αυτό επειδή επί δεκαετίες δεν σεβάστηκαν την κοινωνία, δεν συμπορεύθηκαν ποτέ μαζί της, δεν ανανεώθηκαν στο παραμικρό ούτε μετά τόσα χρόνια κρίσης κι επειδή αναμασούν τα ίδια τσιτάτα εδώ και σχεδόν 70-80 χρόνια!

Κι εδώ πρέπει να μιλήσουμε λίγο και για την κυβέρνηση και την πρωτοφανή ανοχή που δείχνει απέναντι στην συνδικαλιστική ανομία. Ειδικά του ΠΑΜΕ.

Την περασμένη εβδομάδα στον Πειραιά πολίτες πήραν στο κυνήγι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ (κυρίως) που παρ’ ότι η απεργία τους είχε κριθεί από τη Δικαιοσύνη παράνομη, εκείνοι κατέλαβαν καταπέλτες πλοίων και δεν τα άφηναν ν’ αποπλεύσουν. Τα ίδια συνέβησαν και χθες. Δεν απεργούσαν τα πληρώματα των πλοίων αλλά 10-20 άτομα του ΠΑΜΕ που δεν επέτρεπαν στα πλοία να πραγματοποιήσουν τα δρομολόγιά τους. Κι όμως, η κυβέρνηση εποίησε τη νήσσα. Το υπουργείο Ναυτιλίας, δηλαδή ο Πλακιωτάκης, αντί να στείλει το Λιμενικό Σώμα να επιβάλλει την τάξη και να επιβλέψει τον απόπλου των πλοίων, κοιτούσε αμήχανα τον πειραϊκό ουρανό.

Προσέξτε: Τα Δικαστήρια βγάζουν την απεργία παράνομη. Οι απεργοί του ΚΚΕ (κυρίως) γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη Δικαιοσύνη και καταλαμβάνουν καταπέλτες πλοίων. Κι ο υπουργός παραμένει αμέτοχος! Ε όχι, δεν πάει άλλο….  Δεν πάει άλλο από το υποτιθέμενο πολιτικό κόστος και τον φόβο μη τους χαρακτηρίσουν …χούντα και… φασίστες…. Αν θέλει να ταυτίζεται με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» μπορεί να το κάνει. Όχι όμως ως υπουργός μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Χώρια που πολιτικό κόστος είναι και από την άλλη πλευρά… Των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας που βλέπουν τον κάθε Πλακιωτάκη να γίνεται συνένοχος της ασυδοσίας και της περιφρόνησης της Δικαιοσύνης…. Όπως προσφάτως τον Χρυσοχοΐδη που ακόμη αναζητά τον περίφημο …καρατέκα του ΠΑΜΕ, που όλοι τον γνωρίζουν πλην εκείνου…

Κάτι τελευταίο, στο οποίο οφείλεται ιδιαίτερη προσοχή και σκέψη: Η ΕΑΒ κατάφερε και συμφώνησε (δεν ξέρω αν έγινε διαγωνισμός ή όχι) με τη Lockheed Martin προκειμένου να κατασκευάζει τμήματα του πολεμικού αεροπλάνου F-16 αλλά και των C-130.  Για να γίνει αυτό, η αμερικανική εταιρεία έστειλε 15 μηχανικούς της για να παρακολουθούν την παραγωγή και να διδάξουν τεχνογνωσία. Όμως, κάποιος ή κάποιοι συνδικαλιστές τους απαγορεύουν την είσοδο στο εργοστάσιο!!! Δηλαδή ουσιαστικά λειτουργούν αντεθνικά! Κι η κυβέρνηση κοιτάζει αλλού, ούσα απλός παρατηρητής!  Η Δικαιοσύνη είναι απούσα. Τα ΜΜΕ σιωπούν μην ενοχληθεί η Αριστερά… Την ώρα που παραβιάζονται συστηματικά όχι μόνο νόμοι αλλά και το ίδιο το Σύνταγμα…

Ε, δεν πάει άλλο. Αρκετά!