Τα Αριστερά φληναφήματα και στις επικουρικές

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Το θέμα έχει ως εξής: Η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη μεταρρύθμιση –αλλαγή

και στο σύστημα της επικουρικής ανάπτυξης. Δηλαδή, την προσχώρηση σ’ ένα κεφαλαιοποιητικό  σύστημα που αφορά όσους εισέρχονται αρχικά στην αγορά εργασίας κι όσους σήμερα έχουν ηλικία κάτω των 35 ετών. Οι εισφορές θα κατατίθενται σε ατομικούς κουμπαράδες και θα είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμες για αξιοποίηση από ένα νέο φορέα που δημιουργείται,  το Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης.

Προσέξτε: Ο εργαζόμενος όταν

φτάνει στην περίοδο συνταξιοδότησής του, θα εισπράττει επικουρική σύνταξη από το ποσό που δημιουργήθηκε στον δικό του κουμπαρά και δεν θα εξαρτάται από τις  εισφορές των άλλων εργαζομένων.

Ακούστε: Αυτή η μεταρρύθμιση είναι αναγκαιότατη! Αν τα πράγματα μείνουν όπως είναι σήμερα, μετά από 30 χρόνια θα έχουμε αναλογία ενός συνταξιούχου προς 1,6 εργαζόμενο! Δηλαδή δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι για να συντηρούν τους συνταξιούχους! Άρα, το ασφαλιστικό μας σύστημα δεν θα μπορούσε να συνεχίζει στη λογική που υπάρχει από την αρχική δομή του σημερινού ασφαλιστικού, που είναι τέσσερις εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο. Πολύ περισσότερο αφού σήμερα η σχέση έχει φτάσει ήδη στο 1,7 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο.

Αυτά λοιπόν είναι τα βασικά δεδομένα. Ο νέος εργαζόμενος σήμερα θα πληρώνει εισφορές και ουσιαστικά θ’ αποταμιεύει την προσωπική του επικουρική σύνταξη. Το δε κράτος  εγγυάται ότι ο νέος εργαζόμενος και κάποτε συνταξιούχος, αντί να λάβει τότε μηδέν επικουρική σύνταξη, ΔΕΝ θα λαμβάνει χαμηλότερη σύνταξη από τις εισφορές που θα έχει καταβάλλει.

Προσέξτε: Το σύστημα αυτό λειτουργεί στη Σουηδία επιτυχώς. Με τη διαφορά ότι εκεί ο εργαζόμενος επιλέγει ο ίδιος ποιος φορέας θα αναλάβει τη διαχείριση των χρημάτων του, πέραν του κράτους, αναλαμβάνοντας ο ίδιος το ρίσκο της απόδοσης.

Κι ερχόμαστε τώρα στην αντίδραση. Η Αριστερά εν συνόλω, δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα. Κι όταν ρωτάει κάποιος τι θα γίνει το 2050, τον κοιτούν με ανοικτό στόμα και αρχίζουν ν’ αραδιάζουν αρλούμπες! Πότε για το μοντέλο Πινοσέτ, ή για… αναλγησίες … νεοφιλελεύθερων  ή για μειώσεις στις συντάξεις ή ότι άλλο κατεβάζει το ιδεοληπτική και παρωχημένο μυαλό τους.

Ας δούμε όμως και το μοντέλο Πινοσέτ για το οποίο φωνάζει η Αριστερά. Τι είναι αυτό το μοντέλο; Τι  συνέβη εκεί; Εκεί, λοιπόν, υιοθετήθηκε ένα σύστημα που είχε τρεις πυλώνες ασφάλισης.

Ο πρώτος πυλώνας είναι η βασική σύνταξη.  Καλύπτεται από τους φόρους της κοινωνίας.

Ο δεύτερος πυλώνας είναι η σύνταξη που δημιουργείται από τις εισφορές εργοδοτών κι εργαζομένων και προστίθεται στη βασική σύνταξη του πρώτου πυλώνα.

Ο τρίτος πυλώνας είναι η σύνταξη που εισπράττει ο εργαζόμενος αναλόγως με το ύψος των εισφορών που αποταμίευσε σε ιδιωτικά ασφαλιστικά κεφάλαια.

Ερώτηση: Είναι κακό αυτό; Λειτουργεί;

Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι πως δεν είναι κακό. Η απάντηση στη δεύτερη είναι ότι και… ναι και όχι! Εκεί, επί παραδείγματι, το ασφαλιστικό δεν οδήγησε τη χώρα σε κρίση κι όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση αυτό άντεξε χωρίς τον παραμικρό δανεισμό.  Όμως, η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν επέτρεψε στους Χιλιανούς να χρηματοδοτούν τον τρίτο πυλώνα, με αποτέλεσμα η συνολική σύνταξη να είναι σήμερα περίπου 250 δολάρια κάτω από τον βασικό μισθό.

Άρα, είναι σαφές ότι απαιτείται να έχει ο εργαζόμενος τη δυνατότητα να γεμίζει τον ασφαλιστικό κουμπαρά του. Δηλαδή να πηγαίνει καλά η οικονομία.

Ερώτηση: Υπάρχει άλλη λύση δεδομένων και των δημογραφικών δεδομένων; Μπορεί εσαεί το κράτος να χρηματοδοτεί το ασφαλιστικό; Ασφαλώς κι όχι. Κι αν είχαμε υιοθετήσει τις προτάσεις Γιαννίτση το 1990 (δεν έγινε εξ αιτίας της λυσσαλέας αντίδρασης της Αριστεράς και μέρους της Δεξιάς και των τηλεπαραθύρων) , η χώρα δεν θα είχε περάσει την μεγάλη περιπέτεια της κρίσης, που σε μέγιστο βαθμό δημιουργήθηκε από τον υπέρμετρο δανεισμό για ν’ ανταποκρίνεται στο ασφαλιστικό.

Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ κι εν συνόλω η Αριστερά, πρέπει να μας πούνε συγκεκριμένα και με ρεαλιστικά δεδομένα τι προτείνουν που θα αντιμετωπίζει και λύνει ταυτοχρόνως, τόσο το ασφαλιστικό όσο και το δημογραφικό πρόβλημα.

Προς το παρόν, ότι λένε είναι φληναφήματα κι αοριστίες. Λένε, ας πούμε, ότι τα αποθεματικά για τις επικουρικές συντάξεις θα τζογάρονται. Ε και; Γνωρίζουν κάποιο ασφαλιστικό ταμείο που δεν κάνει κάτι αντίστοιχο και δη σε παγκόσμιο επίπεδο; Γνωρίζουν κάποιο ταμείο που δεν επενδύει τα αποθεματικά του; Λησμονούν ότι ο βασικός μέτοχος του αεροδρομίου «Ελ Βενιζέλος» είναι το ταμείο συνταξιούχων του Καναδά; Λένε κι άλλα. Ότι οι … κουμπαράδες θα παραδοθούν σε διάφορα golden boys που θα τα κάνουν … Mercedes στο … Μονακό ή βίλες στην Κυανή Ακτή … εξαϋλώνοντάς τους προς ίδιο όφελος! Αυτό φυσικά είναι fake αφού τη διαχείριση των κουμπαράδων θα κάνει ο νέος φορέας που δημιουργείται, το Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης.

Η ουσία όμως είναι μια και μόνο. Ότι χρειάζονται αλλαγές. Ότι χρειάζεται προσέγγιση τέτοια που να μπορεί να βοηθήσει –συντηρήσει τους συνταξιούχους του 2050. Όταν ο Γιαννίτσης πριν 20-25 χρόνια μιλούσε για τους συνταξιούχους του 2020, στους συνδικαλιστές, στην Αριστερά και σε μεγάλο τμήμα της Δεξιάς, αυτό φαινόταν μακρινό… Μα να που ήδη το διαβήκαμε και δη με σοβαρά προβλήματα και μια τεράστια κρίση στην πλάτη που ισοπέδωσε πολλά… Ας μη κάνουμε το ίδιο… Ας σταματήσουμε να είμαστε κοντόφθαλμοι όπως η Αριστερά…