Τελετή χωρίς έμπνευση & αγώνες χαμηλών προσδοκιών

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, χθες στο Τόκυο, ήταν μια τελετή χωρίς νεύρο, εκπλήξεις ή κάτι που θα συντροφεύει τη μνήμη.

Ομολογώ ότι περίμενα περισσότερα από τους Ιάπωνες. Περίμενα σκηνοθετικές και σεναριακές υπερβάσεις για να υποκταστήσουν/αντικαταστήσουν την απουσία του κόσμου. Περίμενα ότι μέσα στην ανοίκεια σιωπή που επέβαλλε η έλλειψη θεατών θα είχαν σκαρφιστεί πολλά πράγματα για να δημιουργήσουν εικόνα ζωής! Όμως, η τελετή ήταν ένα λιτό ξενέρωμα, πλήρες αμηχανίας στο τελετουργικό μέρος της. Φανταστείτε ότι μόλις την παραμονή της τελετής έναρξης, απομακρύνθηκε από τη θέση του ο καλλιτεχνικός διευθυντής της τελετής Κεντάρο Κομπαγιάσι! Κι όχι ασφαλώς επειδή

στο παρελθόν είχε κάνει απρεπή σχόλια για τα θύματα του Ολοκαυτώματος….

Ξέρετε κάτι; Όσο κι αν έχουμε ως πρότυπο πια την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας ή και της Βαρκελώνης ή έστω παλιότερα της Μόσχας, όσο κι αν γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα έχουμε τέτοιες επαναλήψεις, περιμέναμε τους Ιάπωνες πιο ευρηματικούς. Μα πιο πολύ έδειξαν ότι κάνουν αγγαρεία, ξεπέτα από την υποχρέωση που έχουν αναλάβει. Άλλωστε ο λαός τους αντιτίθεται στους αγώνες αφού, ας μη το ξεχνάμε, έχει εμβολιαστεί ΜΟΝΟ το 8% του πληθυσμού!

Στο Τόκυο λοιπόν δεν προσδοκώ ότι θα δούμε κλασικούς Ολυμπιακούς αγώνες. Όχι μόνο επειδή το ιαπωνικό περιβάλλον είναι μάλλον αρνητικό, όχι μόνο επειδή δεν θα έχει κόσμο στις κερκίδες αλλά κι επειδή η πανδημία έχει φέρει τον μισό πλανήτη αντιμέτωπο με τον άλλο μισό, με την καραντίνα, τις μάσκες, τα εμβόλια και τα καθημερινά τεστ διάγνωσης, να είναι στην μόνιμη επικαιρότητα.

Ακόμη και τα ΜΜΕ παγκοσμίως,  κρατούν πολύ χαμηλούς τόνους. Εφημερίδες και sites με αναγνωστικό κοινό σε όλη την υφήλιο, ελάχιστο χώρο και χρόνο διαθέτουν. Κι όχι μόνο επειδή ακόμη είναι η ημερολογιακή αρχή των αγώνων αλλά κι επειδή οι λάτρεις των αγώνων είναι χορτασμένοι από θέαμα, μεγάλους αγώνες και συγκινήσεις. Πολλοί έχουν κουραστεί και κορεστεί. Μεγάλους αγώνες βλέπουμε πια κάθε χρόνο. Κι έτσι όπως πάμε, ας μην απορήσουμε αν σε λίγα χρόνια όλοι οι αγώνες και παντού, θ’ αποτελούν ΜΟΝΟ τηλεοπτικό προϊόν.  Μια πρώτη αρχή ήταν το γεγονός ότι ουδείς ενδιαφέρθηκε για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2032 κι έτσι η ΔΟΕ προχώρησε σε απ’ ευθείας ανάθεση στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας. Σκέφτομαι λοιπόν και φοβάμαι ότι δεν θ’ αργήσει η στιγμή που οι Ολυμπιακοί αγώνες θα γίνουν … Euro 2021. Δηλαδή θα διεξάγονται σε διαφορετικές πόλεις του κόσμου…  Ίσως τότε, τεθεί πάλι επί τάπητος η πρόταση που είχε κάνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα, σε Αθήνα ή Ολυμπία…

Για να γυρίσουμε στο σήμερα, θα ήταν ευχής έργο να δούμε υψηλό κι ελκυστικό θέαμα από τους αθλητές. Η προετοιμασία των περισσοτέρων ήταν μετ’ εμποδίων, λόγω της πανδημίας και χρειάζονται υπερβάσεις. Μα ο αθλητισμός αυτού του επιπέδου είναι εξ ορισμού υπέρβαση! Μακάρι να δούμε επιδόσεις και ρεκόρ, μακάρι να νιώσουμε συγκινήσεις και θαυμασμό για τους μικρούς θεούς του αθλητισμού.

Προσωπικά κι ως εραστής των συγκινήσεων που προσφέρει ο αθλητισμός θα τα περιμένω! Διαφορετικά οι προσδοκίες θα είναι να είμαστε καλά και να περιμένουμε το 2024 και το Παρίσι….