Γιατί χρειάζονται ξεκάθαρες λύσεις & ισχυρή κυβέρνηση

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά τις προσεγγίσεις οικονομικών αναλυτών στα μεγάλα ΜΜΕ των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας, θα διαπιστώσει ένα σχεδόν κοινό τους συμπέρασμα: Ότι η επόμενη πενταετία, θα είναι πολύ δύσκολη για όλον τον πλανήτη. Την ίδια προειδοποίηση έκανε και το ΔΝΤ.

Αυτές οι αναφορές, λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές, καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα που ξεπέρασε μια

πολυετή κρίση με τεράστιες απώλειες του ΑΕΠ, ΔΕΝ έχει την πολυτέλεια για πειραματισμούς κι οπισθοχωρήσεις. Οι Έλληνες οφείλουν να έχουν διδαχτεί από την ιστορία. Οι μεγαλύτερες καταστροφές του τόπου συνέβησαν ότι αντί της λογικής προτάχθηκε το θυμικό και το συναίσθημα.

Α. Ο ατυχής ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 που οδήγησε τους Τούρκους στα πρόθυρα της Αθήνας, συνέβη επειδή προτάχθηκε ο εθνικισμός του … «να πάρουμε την πόλη», όταν καλά καλά δεν είχαμε μαντήλι να κλάψουμε….  Κι αν δεν επενέβαιναν οι μεγάλες δυνάμεις, ίσως να είχε ανατραπεί η θυσία του ’21.

Β. Η πτώση Βενιζέλου το 1920, με την ψήφο των Ελλήνων, οδήγησε στην μικρασιατική καταστροφή, αφού η επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και η κυβέρνηση που προέκυψε, δεν είχαν το ειδικό πολιτικό βάρος να συγκρατήσουν τους συμμάχους, που τελικά εγκατέλειψαν την πολιτική που ακολουθούσαν με τον Βενιζέλο.

Γ. Τα ίδια συνέβησαν και με την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή το 1963, την ώρα που η Ελλάδα ήταν η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης παγκοσμίως, ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου –ο κουμουνιστοφάγος- το ανεύθυνο παλάτι κι η χούντα που ακολούθησε, διέλυσαν τη χώρα, που έκανε δεκαετίες για ν’ ανακάμψει.

Δ. Η ισχνή πλειοψηφία της ΝΔ το 2007, σε συνδυασμό με την ατολμία του τότε πρωθυπουργού και την ανικανότητα στενών του συνεργατών (όρα Παυλόπουλος και λοιπές δυνάμεις της Λαϊκής Δεξιάς) δεν επέτρεψαν αποφάσεις που θα θωράκιζαν την Οικονομία της χώρας.

Ε. Η υπερψήφιση του λαϊκισμού το 2009 και κυρίως το 2015, όχι μόνο διέλυσε ότι είχε απομείνει όρθιο από την κρίση, αλλά έβαλε καρφιά στο σώμα της Μεσαίας αστικής τάξης, που η Αριστερά τη θεωρεί προνομιούχο πεδίο των αντιπάλων πολιτικών της δυνάμεων.

Τι μπορεί να μας συμβεί τώρα και δη με τόσο δυσοίωνες προβλέψεις για το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι; Αν εμπιστευθούμε τις δημοσκοπήσεις, είναι πολύ πιθανόν να μπει η χώρα σε μεγάλες περιπέτειες. Η πιο ανώδυνη θα είναι μια περιπέτεια τύπου 2007, δηλαδή μια ισχνή αυτοδυναμία μετά τις δεύτερες εκλογές.

Τι θα συμβεί τότε; Πώς θα ξεπεραστούν οι τεράστιοι σκόπελοι και δεν θα ανακοπεί η οικονομική ευεξία κι η αναπτυξιακή πορεία της χώρας –σε συνδυασμό με τις δειλές μεταρρυθμίσεις- που δημιούργησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ δεν μπορούν να εγγυηθούν το παραμικρό, επειδή αυτά που πιστεύουν έχουν καταρρεύσει παγκοσμίως. Διαθέτουν δεν δυο προέδρους που δεν διαθέτουν το έρμα για να σταθούν στο διεθνές περιβάλλον.

Από την άλλη μεριά, ο Μητσοτάκης δεν διαθέτει το κόμμα για να προχωρήσει στον δρόμο που απαιτείται για τη νέα Ελλάδα. Ενίοτε θυμίζει μουχλιασμένη γωνιά, φθαρμένο ρούχο που έλεγε κάποτε ο επικοινωνιολόγος του Κώστα Καραμανλή και νυν «δανεικός» συμβουλάτορας του  Αλέξη Τσίπρα. Κάποιοι στη ΝΔ συμπεριφέρονται ως να μην έχουν κυβερνήσει κι ως να έχουν το αλάθητο. Μακάρι αυτό το κόμμα ν’ ανανεωθεί, κυρίως με φρέσκια κοινοβουλευτική ομάδα που θα μπορεί ν’ ακολουθήσει τον Μητσοτάκη, τον Πιερρακάκη κι άλλους κοινοβουλευτικούς του σήμερα.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ; Εκεί να δείτε πάρτι του αλάθητου. Κυβέρνησαν …τέλεια, δεν έκαναν ποτέ λάθος, δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη, ούτε καν για το θέατρο που έπαιζαν στο Μάτι ή για τον τρίτο αχρείαστο μνημόνιο!

Ξέρετε λοιπόν κάτι; Η λύση είναι στα χέρια των εννόων πολιτών. Αυτών που δεν οδηγούνται στις αποφάσεις τους με βάση το συναίσθημα ή ιδεοληψίες άλλων εποχών. Αυτές δεν έχουν πια θέση όταν ο φιλελεύθερος Μητσοτάκης κυβέρνησε με σοσιαλδημοκρατικά αντανακλαστικά απέναντι στην κοινωνία οσάκις δοκιμαζόταν (πανδημία – αυξήσεις καυσίμων διεθνώς- λογαριασμοί ενέργειας κλπ).  

Η ουσία είναι ότι απαιτούνται ξεκάθαρες λύσεις για μια κυβέρνηση όσο πιο δυνατόν ισχυρή. Μια κυβέρνηση που θα συνεχίσει το κτίσιμο της νέας Ελλάδας και θα έχει τα εχέγγυα ότι θ’ αποφύγει πειραματισμούς και πολιτικές… σεισάχθειας και… προγραμμάτων Θεσσαλονίκης… Μια κυβέρνηση που δεν θα γυρίζει στα διεθνή φόρα με τα πουκάμισα έξω, αλλά και δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και τις πιέσεις συντεχνιών, κυρίως του δημοσίου…