Η άποψη ότι οι πλέον νευραλγικοί βραχίονες αυτής της κυβέρνησης ανατέθηκαν σε δυο νέα κι άφθαρτα πρόσωπα είναι διάχυτη στην κοινή γνώμη, όσο κι ελπιδοφόρα.
Αναφερόμαστε στους Κυριάκο Μητσοτάκη και Άδωνι Γεωργιάδη, δυο νέους υπουργούς με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, που όσα υποστηρίζουν τα εκφράζουν με απλά και κατανοητά λόγια στους πολίτες.
Το «πρόβλημα» μαζί τους είναι η έλλειψη εμπειριών.
Το οποίο μπορεί εν μια νυκτί να
μετατραπεί σε πλεονέκτημα, αν καταφέρουν να εκφράζουν με αξιοπιστία τις απόψεις κι ενέργειές τους.
Ο Μητσοτάκης, ένας έχει να μαζέψει το δημόσιο και να προχωρήσει στις απαιτούμενες εντός αυτού μεταρρυθμίσεις, ο Γεωργιάδης έχει να μαζέψει τα ελλείμματα του ΕΟΠΠΥ και τα γενικότερα προβλήματα που κατοικοεδρεύουν εντός του συστήματος Υγείας.
Σ’ αυτό το άρθρο θα σταθούμε περισσότερο στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η πρώτη εκτίμηση που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι εκ πρώτης όψεως είναι "τυχερός".
Ο προκάτοχός του, ο Μανιτάκης, δεν έκανε το παραμικρό κι ήταν απίστευτα αναποτελεσματικός, άρα η καμένη γη που παραλαμβάνει ο νέος υπουργός αποτελεί κυριολεκτική έκφραση. Και "τύχη".
Υπό αυτή την έννοια, όπως είπαμε, ξεκινά από το μηδέν και μπορεί να εφαρμόσει όσα πιστεύει κι όσα είναι χρήσιμα στον τόπο.
Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση που αναλαμβάνει είναι δραματική.
Το δημόσιο είναι αντιπαραγωγικό, προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες, ενώ έχουν αποχωρήσει κάποια έμπειρα στελέχη. Όσοι, δε, έχουν παραμείνει διαθέτουν χαμηλότατο ηθικό, είτε από τις αφαιμάξεις των μισθών τους, είτε από τις συνεχείς συζητήσεις για τις ικανότητές τους.
Ο δε χρόνος που οφείλουμε από τις συμβατικές μας υποχρεώσεις να προχωρήσουμε σε έργα, λιγοστεύει απελπιστικά στην κλεψύδρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προ της υπουργοποίησής του εξέφραζε σαφείς απόψεις για την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο, ενώ ήταν εκ των ελαχίστων πολιτικών που εξέφραζαν ανοικτά την άποψη περί συρρίκνωσής του, ακόμη και με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν ήταν από εκείνους που χάιδευαν τα ώτα του πελατειακού συστήματος, σε σημείο που του άνοιξαν πόλεμο ακόμη και στελέχη του κόμματος του και δη οι περιβόητοι συνδικαλιστές.
Αυτή τη στιγμή, έχει πεδίο δόξης λαμπρό να κάνει πράξη τις απόψεις του.
Να μαζέψει το Κράτος, να κλείσει τη συντριπτική πλειοψηφία των 1612 οργανισμών που ελάχιστο έργο παράγουν ενώ κοστίζουν πανάκριβα στην κοινωνία, να συρρικνώσει τις ΔΕΚΟ και πολλά άλλα….
Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα.
Σε όλους αυτούς τους οργανισμούς, είναι τοποθετημένη -προσωπικό και μέλη των διοικήσεων- η αφρόκρεμα του κομματικού Κράτους.
Οι κολλητοί, οι ημέτεροι, τα λογής λογής κομματόσκυλα….
Θα μπορέσει ο Μητσοτάκης ή θα τον αφήσουν να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις εις βάθος;
Θα κρατήσουμε τις επιφυλάξεις μας.
Έχουμε την πεποίθηση ότι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ο Μητσοτάκης, δεν μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και καίρια, αν δεν υπάρχει συνολική κυβερνητική βούληση.
Να συνειδητοποιήσουν οι έχοντες «κεκτημένα» και προνόμια, οι αντιπαραγωγικοί απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ότι δεν μπορεί ν’ αποφασίζει κάτι ο υπουργός κι ύστερα να βρίσκουν ανοικτές τις πόρτες άλλων συναδέλφων του ή ακόμη και του Μεγάρου Μαξίμου και ν' ακυρώνονται οι αποφάσεις του.
Οι άλλοι υπουργοί δεν μπορεί με τεχνάσματα και μικροπολιτικές τακτικές να αποδομούν ότι δημιουργεί κάποιος συνάδελφός τους, για να μην αγγίξει κανένας την "ιερή αγελάδα".
Τα δείγματα γραφής των περισσοτέρων στην προηγούμενη κυβέρνηση ήταν απογοητευτικά κι έδιναν πατήματα στον Μανιτάκη, που τα θεωρούσε μάνα εξ ουρανού για να μην κάνει τίποτα.
Τώρα, το μαχαίρι οφείλει να μπει στο κόκαλο, να θιγούν ακόμη και τα «δικά» τους παιδιά.
Κι όπως πριν ένα χρόνο ο Σαμαράς αντελήφθη την ανάγκη να προχωρήσει σε μακροοικονομική προσαρμογή και προχώρησε, έτσι και τώρα οφείλει να αντιληφθεί και να προχωρήσει με έργα, ότι χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, ότι κι αν γίνεται σε άλλους τομείς, είναι δώρο άδωρο.
Χωρίς επαναπροσανατολισμό του Δημοσίου, τα βράχια περιμένουν την χώρα να τσακιστεί επάνω τους.
Νομίζουμε ότι ο Μητσοτάκης χρειάζεται ένα και μόνο πράγμα.
Να του διατεθεί η αυτονομία που δόθηκε πέρυσι στον Στουρνάρα.
Η πρόκληση είναι τεράστια.
Με προφανή, κυρίως, τα οφέλη που θα έχει ο τόπος κι οι πολίτες του.
Αν το αφήγημα της μεταρρύθμισης του Κράτους και του Δημοσίου αποτύχει και τώρα που ο πολιτικός προϊστάμενος είναι εκ πεποιθήσεως μεταρρυθμιστής, τότε δεν θα έχουμε πολλά να περιμένουμε και θα είμαστε άξιοι της τύχης μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου