Οι δεσμώτες του παρελθόντος

Να πούμε τα πράγματα απλά.

Το πολιτικό σύστημα δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα του για να μπορέσει να διασωθεί και να επιβιώσει.

Κι όταν λέμε πολιτικό σύστημα, εννοούμε τους πάντες, από το μόρφωμα του ναζισμού, μέχρι τα «αστικά» κόμματα, το κόμμα των συνιστωσών της ακινησίας και την Αριστερά της ουτοπίας.

Το μεγάλο πρόβλημα του τόπου είναι πολιτικό και δημιουργείται από την

 αναντιστοιχία ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και τις σύγχρονες απαιτήσεις.

Οι πολιτικές δυνάμεις είναι παγιδευμένες στο παρελθόν και μεγάλο μέρος τους δίνει μάχες οπισθοφυλακής για να μπορέσουν να διατηρήσουν το παρασιτικό –κρατικιστικό μοντέλο της οικονομίας που μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα.

Λειτουργούν ως χειρόφρενο σε οτιδήποτε πρέπει να αλλάξει.

Δεν είναι σημερινό το φαινόμενο.

Θυμόμαστε τι έγινε στην περίοδο Μητσοτάκη και τις μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν να γίνουν.

Θυμόμαστε τι έγινε με το ασφαλιστικό του Γιαννίτση.

Βλέπουμε καθημερινά τις επιχειρήσεις πολλών και μη εξαιρετέων για να ακυρωθούν οι δειλές μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνται σήμερα.

Οι κομματικοί στρατοί, μπορεί να βρίσκονται σε αποσύνθεση, αλλά εξακολουθούν να απειλούν, να εκβιάζουν, να επιχειρούν να χαράσσουν πολιτική.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Στη Νέας Δημοκρατία, ο Σαμαράς από τη μια επιχειρεί ανοίγματα σε ευρύτερες δυνάμεις πέραν του κόμματός του κι απ’ την άλλη εμφανίζονται τα βαρίδια και φλερτάρουν με την ναζιστική ακροδεξιά.

Ο Βορίδης παντελώς άκαιρα θυμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου κι έκανε μια κυβέρνηση άνω κάτω.

Ο Πολύδωρας, φλερτάρει ασυστόλως με τη Χρυσή Αυγή, προφανώς για να βρει και κάποιο αποκούμπι στην πολιτική του μοναξιά.

Ο Κακλαμάνης, ο χαμένος των περασμένων δημοτικών εκλογών από τον «ανύπαρκτο» πολιτικά Καμίνη, το παίζει μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Κάποιοι άλλοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «καραμανλικοί», μετριότητες των μετριοτήτων, ανακαλύπτουν νοθείες στο συνέδριο του κόμματός τους, ενώ περιφέρουν δεξιά κι αριστερά την ανυπαρξία τους διαρρέοντας… σημεία και τέρατα.

Συμπτωματικά, οι περισσότεροι εξ αυτών, μετά τον ανασχηματισμό.

Τρέφοντας την ύπαρξή τους στα κομματικά γραφεία, κάνουν ότι μπορούν για να βρίσκονται στην επικαιρότητα και να τους αναγνωρίζουν οι άλλοι ως…αγωνιστές!

Υποδαυλίζουν συνδικαλιστές κι αγχωμένους ονειροπόλους που απαιτούν την θεσούλα στο δημόσιο και τη διαιώνιση της κρατικής φαυλότητας.

Απασφαλίζουν τις χειροβομβίδες τους κι όποιον πάρει ο χάρος.

Λες κι έχουν διοριστεί από κανέναν τιμητές της Νέας Δημοκρατίας.

Αρνούνται να κατανοήσουν ότι οι εποχές άλλαξαν, η μπογιά τους ξέβαψε κι ότι δεν χρωστά ο τόπος σ’ αυτούς, αλλά αυτή στον τόπο.

Κι δίνουν για μια ακόμη φορά αξία –μεγάλη αξία- στη ρήση του πάλαι ποτέ συμβούλου του Κώστα Καραμανλή, του Γιάννη Λούλη, περί …φθαρμένου ρούχου…

Στο «πράσινο» στρατόπεδο τα ίδια και χειρότερα.

Στο κόμμα του «πράσινου ήλιου», όλοι είναι στρατηγοί, βαθμοφόροι, επίδοξοι σωτήρες του τόπου.

Μέχρι κι ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται και πάλι σωτήρας….

Πιο πολύ βεβαίως, επειδή ανησυχεί για το τσιφλίκι του.

Κάποιος Παναγιωτακόπουλος, εκφραστής λέει, του Αριστερού πατριωτικού ΠαΣοΚ, έφυγε επειδή το κόμμα του συνεργάζεται με τη Νέα Δημοκρατία.

Προφανώς βυθισμένος στα δικά του ονείρατα, δεν πήρε χαμπάρι ότι αυτό συμβαίνει από την εποχή που ήταν επικεφαλής ο δικός του εκλεκτός, ο Γ. Παπανδρέου.

Κάποιος άλλος, Καρχιμάκης, ένας Παπουτσής, ένας Σκανδαλίδης, ένας Ξυνίδης, ακόμη και η σκουρισμένη Φώφη Γεννηματά και τόσοι άλλοι, δεν λένε να κατανοήσουν ότι αποτελούν πολιτικά ρετάλια του πάλαι ποτέ ισχυρού κόμματος.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Άλλα λέει το πρωί ο Λαφαζάνης, άλλα το βράδυ ο Τσίπρας.

Άλλα ο Τατσόπουλος, άλλα ο Στρατούλης.

Άλλα η μια συνιστώσα, άλλα η άλλη και διαφορετικά η τρίτη, η τέταρτη…η δέκατη …η δωδέκατη…

Η μάχη χαρακωμάτων που δίνεται για την …προάσπιση των κεκτημένων της πολιτικής διαπλοκής και του ανορθολογισμού, είναι καθημερινό φαινόμενο…

Στα άλλα κόμματα;

Τρείς λαλούν, δυο χορεύουν… κάμποσοι έχουν τα βλέματα τους στραμμένα στους ουρανούς για να ανακαλύψουν τους ψεκασμούς, ενώ κάποιοι άλλα απολιθώματα ονειρεύονται επαναστάσεις…

Όπως και να είναι λοιπόν, μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου και σε ευθεία πορεία προς το παρελθόν.

Με λογικές ακραίου κρατισμού κι άκρατου λαϊκισμού.

Κι ένα πόπολο που παρακολουθεί ζαλισμένο από μειώσεις μισθών, συντάξεων και φόρους, προς χάριν της «ιερής αγελάδας».

Όταν δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να μη κατανοεί ότι ο τόπος θα κυβερνάται από εδώ και στο εξής με κυβερνήσεις αντίστοιχες της σημερινής, μεγάλο μέρος των κομματικών στρατών …διαμαρτύρεται γιατί το ένα κόμμα συγκυβερνά με το άλλο…

Κι απ’ αυτούς τους κομματικούς στρατούς και τους ιδιοτελείς «στρατηγούς» τους, εξαρτάται το μέλλον του τόπου!

Πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε;

Πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε όταν αυτό το πολιτικό προσωπικό της κομματικής καμαρίλας εξουσιάζει τον τόπο, την ίδια στιγμή που είναι εκτός πολιτικής προσωπικότητες όπως –ενδεικτικά αναφέρω- ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Φλωρίδης, ο Τάσος Γιαννίτσης, ο Τάκης Γεννηματάς και πολλοί άλλοι;

Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες για τους λογικούς και τους θιασώτες του πολιτικού ρεαλισμού.