Τα παράδοξα της Αιγύπτου

Η «Αραβική άνοιξη» που ξεκίνησε τα δυο τελευταία χρόνια στις ισλαμικές χώρες, καλά κρατεί και εσχάτως «ανθεί» στις πλατείες Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης και Ταχρίρ (πάλι) του Καϊρου.

Τόσο στη μια περίπτωση, όσο και στην άλλη δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια σύγκρουση του Ισλάμ με την εκκοσμίκευση.

Στην Αίγυπτο, ο Μόρσι επιχείρησε να το «παίξει» Ερντογάν προωθώντας σαφείς ισλαμικές πρακτικές, με την στήριξη του ιερατείου.

Απέτυχε παταγωδώς, τόσο στα οικονομικά ζητήματα όσο και στην

 προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων κι ήταν όμηρος των σκληρών μουσουλμάνων που τον υποστήριζαν.

Οι αντιδράσεις του εκκοσμικευμένου στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου, οδήγησαν σε έκρυθμες καταστάσεις κι ήδη ο στρατός βρίσκεται προ των πυλών.

Στην Αίγυπτο, υπάρχει το εξής παράδοξο.

Στην πολιτική της ζωή κυριαρχούν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι δημοκράτες που δεν έχουν πολύ σχέση με τον φιλελευθερισμό και οι φιλελεύθεροι που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία.

Επί παραδείγματι, οι «Αδελφοί» Μουσουλμάνοι» που ήταν εκτός νόμου επί Μουμπάρακ, έφτασαν στα εντός του Κράτους με τον Μόρσι.

Βαθύτατα ισλαμιστές, δείχνουν να αποδέχονται τον εκλογικό ανταγωνισμό, αλλά είναι αρνητικοί στο ενδεχόμενο ενός πολυκομματικού πλουραλισμού.

Δηλαδή, αποδέχονται την δημοκρατία, αλλά δεν θέλουν να μοιράζονται τα δικαιώματά της –δηλαδή την εξουσία- με άλλους.

Από την άλλη πλευρά, οι σημερινοί εξεγερμένοι είναι οι κοσμικοί φιλελεύθεροι που αποδέχονται μειονότητες και ελευθερίες, αλλά δεν αποδέχονται τους ισλαμιστές στην εξουσία.

Δηλαδή, είναι φιλελεύθεροι χωρίς να είναι δημοκράτες.

Είναι αυτοί που κάλεσαν τον στρατό να επέμβει και να διώξει τον ισλαμιστή Μόρσι, που είτε αρέσει είτε όχι, εξελέγη με εκλογές.

Στην Αίγυπτο οι ισλαμιστές κατέχουν σημαντικό ποσοστό στο σύνολο του πληθυσμού, αποτελούν βασικό πυρήνα της κοινωνίας.

Είναι μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να αγνοεί κανένας.

Πολύ περισσότερο οι κοσμικοί.

Συνεπώς, βάσει των κανόνων της δημοκρατίας πρέπει να συμμετέχουν κι εκείνοι στην άσκηση της εξουσίας.

Είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.

Από χθες βράδυ όμως, απομακρύνθηκε μεν ένας κάκιστος ηγέτης που υποστήριζαν οι φανατικοί μουσουλμάνοι, αλλά απομακρύνθηκε με μη δημοκρατικές μεθόδους και διαδικασίες.

Στην ηγεσία της Αιγύπτου αναρριχάται ένας άνθρωπος του κοσμικού κατεστημένου.

Όμως, πόσο μπορεί να προαγάγει την υπόθεση της Δημοκρατίας η μη μεταβίβαση της εξουσίας μέσω εκλογών;

Πόσο μπορεί να προαγάγει την σταθερότητα στην Αίγυπτο και την ευρύτερη περιοχή, η ανατροπή κάποιου που ήταν εκλεγμένος, με στρατιωτικό πραξικόπημα που υποστήριξε η κοσμική –φιλελεύθερη αντιπολίτευση;

Νομίζουμε ότι πρόκειται για ασκήσεις που δεν θ’ αργήσουν να πυροδοτήσουν νέες αντιδράσεις.

Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η μέθοδος της υπομονής κι ο αργός μα σταθερός απεγκλωβισμός του στρατού από τα κοινά.

Με παράλληλη «επιχείρηση» των δημοκρατών –φιλελευθέρων – κοσμικών, να πείσουν ότι η εξουσία δεν εναλλάσσεται με εκρήξεις οργής στους δρόμους, ούτε με τανκς, αλλά μόνο μέσω εκλογών…

Η ουσία είναι ότι στην Αίγυπτο θέλουν πολλά καρβέλια για να συναντήσουν τα πρώτα ψήγματα Δημοκρατίας.