Το απίστευτο πλιάτσικο…

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό, στα τέλη Απριλίου του 2004.

Η Ελλάδα ετοιμαζόταν πυρετωδώς για να ζήσει το παραμύθι της.

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στο Euro της Πορτογαλίας κι οι Ολυμπιακοί αγώνες προ των πυλών.

Θυμάμαι την καλή μου μοίρα που είχε βοηθήσει κι είχα βρεθεί στο τιμόνι της παλαιότερης αθλητικής εφημερίδας του τόπου, της Αθλητικής Ηχούς, που κρατούσε από τα 1945.

Πρωί πρωί κτύπησε

 το τηλέφωνο.

Στην άλλη άκρη της γραμμής ο αδελφός μου ο Μένιος.

«Τι έχεις κανονίσει για τις αποστολές στην Πορτογαλία;».

«Όλα καλά…Πάμε μια εβδομάδα και μετά διακοπές για να γεμίσουμε μπαταρίες για τους Ολυμπιακούς»…

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για Ντραγκάο.

Με τη γηπεδούχο Πορτογαλία.

Όπου κι αν πηγαίναμε, στο ξενοδοχείο, σε ταβέρνες, στους δρόμους,  μας αντιμετώπιζαν σαν φτωχούς συγγενείς. Σαν τους φτωχομπινέδες της παρέας.

Μας έδειχναν τέσσερα δάχτυλα, όσα και τα …τεμάχια που μας έταζαν…

Κάποιοι μας μίλαγαν άπταιστα ελληνικά.

«You malakas, malakas, Ronaldo four goal…you malakas…Karagounis malakas, Basinas malakas, Tsiartas big malakas…Kapsis malakas…».

Για πλάκα μας είχαν.

Ο Καραγκούνης με τη γκολάρα και ο Μπασινάς με το άπιαστο πέναλτι που κέρδισε σε μια επέλασή του ο Γιούρκας, τους έδειξαν τι εστί… malakas.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο οι σερβιτόροι μας έφερναν το φαγητό και το άφθονο κρασί και το ύφος τους έλεγε κάτι σαν…. «στο λαιμό να σας κάτσει…»….

Μετά, πήραν σειρά οι Ισπανοί.

Γνωστοί αλαζόνες στα περί ποδοσφαίρου, μας έδειχναν …έξι δάκτυλα…

«Τα βλέπεις ρε….βλέπεις πόσο μας υπολογίζουν;», λέω κάποια στιγμή στον Χαριστέα σ’ έναν ποδαρόδρομο πέριξ του ξενοδοχείου της εθνικής.

Απάντηση πήραν μόνο από το βλέμμα του….

Όταν τους κόλλησε το τεμάχιο, νόμιζα ότι μ’ έψαχνε στην κερκίδα για να μου απαντήσει και με το στόμα…

Βρε μπας; Βρε λες;

Τρίτο ματσάκι τα Ρωσάκια.

Στην άλλη άκρη της Πορτογαλίας, στο Faro.

Οι φουκαράδες Πορτογάλοι το αποκαλούν «Μύκονο» της πατρίδας τους, αλλά θέλουν πολλά καρβέλια για να φτάσουν…

Χώρια ότι δεν είχε αδελφές ψυχές, αλλά χιλιάδες ξανθιές καλλονές εκ Ρωσίας.

Ο Ζήσης Βρύζας πήρε σειρά για το τεμάχιο της πρόκρισης στον άλλο γύρο…

Αλλαγή πλάνων, αλλαγή εισιτηρίων, αλλαγή ξενοδοχείων και περηφάνια.

Πίσω στην πατρίδα ντελίριο.

Ανακαλύπτει την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ακόμη κι η γιαγιά Χάιδω στο Κάτω Περιθώρι…

Ξεπετάγονται οι ειδήμονες, οι παντογνώστες, ενώ οι προπονητές της κερκίδας πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο…

Οι σημαίες βγαίνουν στα μπαλκόνια.

Αμέτρητες σημαίες, τόσες που δεν είχαν βγει σε καμιά εθνική γιορτή…

Στον επόμενο γύρο, επιστροφή στην Λισαβόνα.

Για την αναμέτρηση με τη Γαλλία του Ζιντάν, του Ανρί, του Γκαλάς, του Μπαρτέζ και των άλλων δισεκατομμυριούχων σούπερσταρ …

Χιλιάδες Έλληνες καταφθάνουν στην Λισαβόνα από κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Άλλος φοράει χλαμύδα, άλλος περικεφαλαία, άλλος κρατά δόρυ, άλλος σπαθί…

Στα πρόσωπα, στα χέρια, στα κορμιά, ζωγραφισμένη η ελληνική σημαία…

Αρχίζει δειλά στην αρχή, μα όλο και πιο έντονα στη συνέχεια να ακούγεται ένα και μόνο σύνθημα.

«Σήκωσέ το, το γαμημένο, δεν μπορώ δεν μπορώ να περιμένω….».

Ένα γήπεδο κόσμημα.

Το Χοσέ Αλβαλάδε», της Σπόρτινγκ.

Είμαι μαζί με τον συνάδελφο Ανδρέα Δημάτο, τον διευθυντή της εφημερίδα «Γκολ».

Ο ιδρώτας που τρέχει στα πρόσωπά μας δεν είναι μόνο εξ αιτίας της ζέστης.

Αν κάποιος γιατρός μετρούσε τους σφυγμούς μας, θα μας έστελνε κατ’ ευθείαν σε εφημερεύον νοσοκομείο για ηρεμιστικά.

Από τα παρακείμενα μπουθ ο Χελάκης ωρύεται για το…πειρατικό.

Κι όταν ο Ζαγοράκης κάνει την ντρίμπλα και τη σέντρα της ζωής του κι ο Άγγελος Χαριστέας σηκώνεται με τη μεγαλοπρέπεια αρχαίου Έλληνα και καρφώνει τη μπάλα στο πλεκτό του Μπαρτέζ, χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια…

«Γκοοοοοοοοοοοοολ, γκοοοοοοοοοοοοοοοολ, γκοοοοοοοοοοοοοοολ γαμώ τον πύργο του Άιφελ, γκοοοοοοοοοοοοοοοοοολ» και την Αμελί μαζί………..

«Ποια Γαλλία ρε αρχίδια;», γράφει το t-shirt που φοράει ένα πιπίνι δίπλα μας…

Μια και μόνη είναι η ιαχή που δονεί τη Λισαβόνα.

«Σήκωσέ το, το γαμημένο, δεν μπορώ δεν μπορώ να περιμένω»…

Και ξανά και ξανά…Μέχρι που έκλεισε ο λαιμός κι ανέλαβε η γλυκιά Ντομίνικα, η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, να πηγαινοφέρνει τα τσάγια και τα λοιπά αφεψήματα…

Αχ Ντομίνικα…

Άλλο ταξίδι…

Στο Οπόρτο. Στην πόλη του κρασιού.

Νέο μεθύσι, στο Dragao.

Με τους Τσέχους.

Η μπάλα δεν βγαίνει από την περιοχή του Νικοπολίδη, μοιάζει μαγεμένη στα πόδια τους. Δείχνει να σφυρίζει σαδιστικά κάθε φορά που περνάει ξυστά από τα δοκάρια μας…
Και να τα σταυροκοπήματα κάθε φορά που πλησίαζαν…
Ο θεός είναι βέβαιο ότι κοιμόταν, αλλά οι δαίμονες ήταν μαζί μας...Με τους φτωχοδιάβολους...

Κτυπάει ο Νέτβεντ, έξω από το ματς…

Κι ο ξαφνικός θάνατος βρίσκει τους Τσέχους, στην παράταση,  με την κεφαλιά του κολοσσού Δέλλα.

«Τόβαλα, τόβαλα….έληξε, έληξε», ουρλιάζει τρελαμένος ο Τραϊανός πανηγυρίζοντας….

«Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ, Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ, Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ»…………………

Τα εκ Πράγας πιπίνια κλαίνε με αναφιλητά στις κερκίδες.

Τώρα τι κάνουμε ρε μαλάκα;

Καθόμαστε να τα παρηγορήσουμε ή συνεχίζουμε το μεθύσι;

«Από γαμίσι ή μεθύσι, σήμερα προτιμώ το δεύτερο», φωνάζει  εγκρατής συνάδελφος.

Τελικός!

Η Ελλάδα, στον τελικό!

Απίστευτο!

Τσίμπα με ρε μαλάκα μη τυχόν κι ονειρεύομαι…

Πάλι πίσω, στη Λισαβόνα.

«Σήκωσέ το, το γαμημένο δεν μπορώ δεν μπορώ να περιμένω…»…

Και πάλι και πάλι και πάλι….

Η ποδοσφαιρική Ευρώπη παρακολουθεί έκθαμβη, άλαλη……

Ο Χελάκης ουρλιάζει….το πειρατικό συνεχίζει το πλιάτσικο….

Άλλος ένας έμεινε…

Οι πελάτες….

Η Λισαβόνα μοιάζει ελληνική αποικία.

Η μεγαλύτερη μαζική εξόρμηση Ελλήνων έξω από τα σύνορά τους για οιονδήποτε λόγο….

Στο γήπεδο με τα ρούχα του πρώτου αγώνα. Μη χαλάμε και τα γούρια….

«Κρατήστε τον Μητσοτάκη κλειδωμένο σπίτι μη κάνει καμιά δήλωση», φώναζε έξω από το Ντα Λουζ, εκστασιασμένος γνωστός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας….

Κι όταν ο Άγγελος Μπασινάς πήγε να κτυπήσει το κόρνερ, ένιωθα πως ήταν θέμα δευτερολέπτων να γίνει το θαύμα…

Κι όταν ο Χαριστέας σηκώθηκε με δύναμη από το έδαφος για να συναντήσει τη δόξα, ένιωθα πως ήταν θέμα κλασμάτων του δευτερολέπτου.

«Γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ»!

Κι ύστερα το τέλος….

Αυτοί δεν μπορούσαν να γυρίσουν το ματσάκι με τίποτα…

Κι η απονομή.

Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης.

4 Ιουλίου 2004.

Το πιο γλυκό παραμύθι.

Το πιο απίστευτο πλιάτσικο…

Εννιά χρόνια μετά…

.Έγιναν ρε παιδιά όλα αυτά που ζήσαμε ή ονειρευόμαστε ακόμα;