«Οι άλλοι δεν ήταν δωσίλογοι τελικά…»...

Από τη Θεσσαλονίκη 
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όταν πιστεύεις κάτι και το αγαπάς και δένεσαι συναισθηματικά μαζί του, μετά η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη από τις άλλες περιπτώσεις.

Ξέρετε τι γίνεται;

Όταν βλέπεις αυτή την κατάσταση με τον Τσίπρα, καταλαβαίνεις ότι οι αποφάσεις δεν παίρνονται εδώ. Εδώ απλώς κάνουν τη δουλειά.

Ε, τότε συνειδητοποιώ ότι ήμασταν λίγο άδικοι με τους προηγούμενους…», είπε προ ημερών ο πολύ αγαπητός κ. Μαχαιρίτσας- σε μία συνέντευξη της οποίας το πολιτικό κομμάτι ήταν

γεμάτο με «δεν ξέρω» και απογοήτευση- αντιπροσωπεύοντας επάξια τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Η εν λόγω δήλωση, που θα μπορούσε να είναι και μία περιεκτικότατη σύνοψη ολόκληρης της ενότητας που αφορούσε στα πολιτικά, εκφράζει, πρώτον, την άποψη που έχουμε στη χώρα μας περί προσωπικής ευθύνης και, δεύτερον, τον ανυπόφορα υποκριτικό αντιευρωπαϊσμό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο κομμάτι, θα μπορούσε να αλλάξει όλη τη δήλωση σε «μπορεί να μπήκε μέσα η χώρα 100 δις, αλλά δεν πιάνουν μία μπροστά στην απογοήτευση που νιώσαμε…» και το νόημα θα ήταν το ίδιο.

Επίσης, «κοίτα να δεις! Οι άλλοι δεν ήταν δωσίλογοι τελικά…».

Για την υποκρισία μας, θα μπορούσε να ήταν και εξοργιστική η έμμεση άφεση που δίνει σε όλους εκείνους που στόλιζαν (και ακόμα στολίζουν) τους διαφωνούντες με χαρακτηρισμούς όπως «γερμανοτσολιάδες» και «γενίτσαροι», αν δεν ήταν ακόμη περισσότερο απελπιστική η διαπίστωση πως το «οι αποφάσεις δεν παίρνονται εδώ» είναι μία πεποίθηση που δεν θα εκριζωθεί από την κοινωνία ούτε μετά από 50 χρόνια.

Κι αυτό, παρότι εκφύεται, εκφράζεται επισήμως έως και από τους πολιτικούς της αντιπροσώπους, μόνο δύο-τρεις φορές ανά αιώνα, δηλαδή, όταν αρχίζουν τα δύσκολα.

Όταν τα κονδύλια έρρεαν αφειδώς, προφανώς οι αποφάσεις «παίρνονταν» εδώ ωραιότατα, ασχέτως αν ήταν κοινοτικές οδηγίες ή κυβερνητικές επιλογές, και, αν ποτέ τολμούσαν να «παρθούν» αλλού, ή αλλιώς, όταν δεν μας άρεσαν, πετούσαμε ένα «παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας!» και καθαρίζαμε.

Αν δεν καθαρίζαμε, το λιγότερο, τώρα θα είχαμε κανονική αγροτική πολιτική.

Τον καιρό της κρίσης συγκεκριμένα, το κατά πόσο οι ξένοι αποφασίζουν κι εμείς απλά εκτελούμε, φαίνεται από τα νούμερα των διορισμών στο δημόσιο, τα οποία, αν διαιρεθούν με την κυβερνητική θητεία, παίζουν στην ίδια κατηγορία με τις μεγαλειώδεις εποχές του παλιού ...καλού ΠαΣοΚ.

Αξίζει να αναφερθούμε ειδικότερα στο πρόσφατο βέτο που άσκησαν οι «κατοχικές δυνάμεις» των δανειστών έναντι της μονιμοποίησης συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, το οποίο για τους περισσότερους είναι απαράδεκτο γιατί ακυρώνει εγχώριο νόμο, αλλά, σε μία παράλληλη πραγματικότητα όπου ο Νόμος (με κεφαλαίο νι) γίνεται σεβαστός, ονομάζεται «τήρηση του Συντάγματος». Του δικού μας!

Δεν λέμε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν έκαναν και δεν κάνουν λάθη ή ότι όλες οι μέθοδοι και οι προσεγγίσεις τους είναι οι δέουσες. Ούτε ότι η Γερμανία έχει πάντα δίκιο και η Ελλάδα πάντα άδικο. Αλλά το «οι αποφάσεις δεν παίρνονται εδώ» παραείναι αθωωτικό για να είναι αληθινό, όσο και υποκριτικό για να λέγεται ελαφρά τη καρδία, ιδιαίτερα δημοσίως.

Σχεδόν όλοι είμαστε απογοητευμένοι, λιγότερο ή περισσότερο.

Κάποιοι με τη χώρα, άλλοι με τον Τσίπρα, με τη κοινωνία, με τη νεολαία, με τους καλλιτέχνες…

Τουλάχιστον οι τελευταίοι μπορούν να μετατρέψουν το συναίσθημα σε μουσική για να απολαύσουμε οι υπόλοιποι.

Είναι προτιμότερο από το να προσπαθούν και αυτοί να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις με το μαγικό «έκανα λάθος μεν, φταίνε οι άλλοι δε».

Σε αντίθεση με τα τραγούδια, τούτο προσθέτει στην απελπισία μας.