Το εβδομαδιαίο
χρονογράφημα του grpost
δια χειρός Πέμης
Γκανά
Η χώρα μου…
Σας το είπα;
Μ’ έχει πιάσει η
άνοιξη. Και τα βλέπω όλα ωραία.
Μέχρι και τον
Αλέξη που μας είπε προχθές στον Χατζηνικολάου ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν
δυο χρόνια.
Ναι βρε κουτό.
Ακριβώς. Τίποτα δεν έχεις αφήσει όρθιο.
Αλλά, εμένα μ’
έχει πιάσει η άνοιξη.
Λουλουδάκια,
πεταλουδίτσες, χρώματα, τριαντάφυλλα ολούθε...
Ζω καθημερινά
στην χώρα που οι άλλοι ονειρεύονται να έρθουν μια βδομάδα το καλοκαίρι.
Ζω στη χώρα που
έχει
γαλανό κι όχι γκρι ουρανό.
Ζω και μεγαλώνω
έναν επίδοξο πρωθυπουργό , που θέλει να γίνει ο γιος μου ο Δημητράκης! Ζω στη
χώρα που όλα είναι πιο ακριβά από οπουδήποτε και εμείς παίρνουμε –αν παίρνουμε-
τους μικρότερους μισθούς.
Ζω στη χώρα που
το γαλακτομπούρεκο και το εκμέκ της γιαγιάς δεν πιάνουν μία μπροστά στη μους
σοκολά ή το κρεμ μπριλέ…
Ζω στη χώρα που
το καλοκαίρι η γιαγιά απλώνει τραχανά και χυλοπίτες.
Ζω στη χώρα που ακόμη και σήμερα το καρπούζι
το αγοράζουμε ολόκληρο κι όχι σε φέτες, ενώ τις ντομάτες και τις μελιτζάνες τις
αγοράζουμε με το κιλό κι όχι με το κομμάτι.
Ζω στη χώρα που
το λάδι το βάζουμε σε ντενεκέδες και στο ντουλάπι της κουζίνας κι όχι σε
μπουκαλάκι αρώματος στο σαλόνι.
Ζω στη χώρα που
τα μεζεκλίκια (που λέει και καταβροχθίζει κι ο κ. Σακελλαρόπουλος) τα
συνοδεύουμε με κρασάκι ή τσίπουρο κι όχι με «ορντέβρ».
Ζω στη χώρα που
χορεύουμε και τραγουδάμε ακόμη κι όταν μας πνίγουν οι πόνοι.
Ζω στη χώρα που
για τα μάτια μιας γυναίκας, έστω και λίγο εξώλης και πρώλης, κάναμε δέκα χρόνια
πόλεμο!
Ζω στη χώρα που
υπάρχει κατ’ αποκλειστικότητα στη γλώσσα της η λέξη φιλότιμο.
Κι η λέξη
καψούρα!
Κι εμείς
ξεχωρίζουμε την αγάπη και τον έρωτα όταν οι άλλοι έχουν για όλα το… love.
Ζω στη χώρα που
το μπουζούκι κι ο μπαγλαμάς δεν συγκρίνονται με κανένα βιολοντσέλο ή άρπα.
Ζω στη χώρα στην
οποία όταν ο Ιπποκράτης έκανε εγχειρήσεις οι άλλοι πεθαίνανε στα 15 τους από
πονοκέφαλο.
Ζω στη χώρα που
σκάρωσε την Ιλιάδα που οι άλλοι έκαναν θέατρο μετά από 3 χιλιάδες χρόνια.
Ζω στη χώρα που
τα λουλούδια δεν τα βγάζουμε φωτογραφίες, τα κόβουμε και τα προσφέρουμε στο
αίσθημα…
Ζω στη χώρα που
ακόμη και με τέτοια κρίση, δεν παίρνουμε λεφτά για τη βενζίνη από όσους
παίρνουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο.
Ζω στη χώρα που
όταν φωνάζουμε «αδελφέ» ή «πού είσαι ρε μαλάκα», όλοι γυρίζουν το κεφάλι.
Ζω στη χώρα που
ακόμη κι όταν ρευόμαστε ως Ελληναράδες τρίβοντας την κοιλιά μας μετά το φαγητό,
είμαστε … ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι.
Ζω στη χώρα που
τα ζευγάρια τσακώνονται για το τίνος παππού το όνομα θα πάρει το παιδί.
Ζω στη χώρα που
είδα πρωθυπουργό της να κάνει ποδήλατο και ταυτοχρόνως να προσπαθεί να βάλει
την αλυσίδα που έφυγε στη θέση της!
Σας είπα, μ’
έπιασε για τα καλά η άνοιξη…
Άντε, σας
ασπάζομαι και σας φιλώ (πάντα) σταυρωτά.
Και σας περιμένω
στο Μonogram του Χολαργού, την Παρασκευή 5 Μαΐου και ώρα επτά και τριάντα απογευματινή να
συζητήσουμε για τον περιβόητο πύργο Κairlov…
Μεταξύ μας αυτό:
Έχω ψήσει με γλυκόλογα και υποσχέσεις για παϊδάκια και τον κ. Σακελλαρόπουλο να
έρθει και να (ξανά)μιλήσει.
Μετά, μπορεί να
του πάρω κανένα χάμπουργκερ. Πάλι ευχαριστώ θα πει…
ΥΓ. Πόσο άδικο
για την καταπληκτική μας ομάδα, που μας χάρισε τόσες χαρές κι έχει ραμμένα στη
φανέλα της έξι αστέρια, να επιστρέφει ταπεινωμένη μ’ ένα πούλμαν…
Κρίμα μαντάμ, κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου