ΕΥΑερα: Οι βιολιτζήδες άλλαξαν, μα ο χαβάς ο ίδιος…

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Το θάνατο τεσσάρων ανθρώπων προκάλεσε η προχθεσινή πτώση του στρατιωτικού ελικοπτέρου στο Σαραντάπορο της Ελασσόνας, το οποίο εκτελούσε πτήση επιτήρησης κατά μήκος των βορείων συνόρων «για την εμπέδωση αισθήματος ασφαλείας στους κατοίκους των ακριτικών περιοχών», όπως αναφέρουν τα σχετικά δημοσιεύματα. 

Άλλοι έτρεξαν να πουν πως έφταιγαν οι χαμηλές νεφώσεις, άλλοι μίλησαν για την κακή συντήρηση του ελικοπτέρου, άλλοι για την παλαιότητά του.

Ως γνωστόν και πολλάκις γενόμενο, αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά τουφέκια πέσαν…

Δεν θα σταθώ στο γεγονός, διότι

απ’ όποια μεριά και αν το δει κανείς, είναι σκληρό, είναι άδικο, είναι λυπηρό και πάντως, δεν είναι προς συζήτηση.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σταθώ στο ότι δεν είναι η πρώτη φορά που εκπλήσσομαι απ’ το πώς υποδέχεται ανάλογες ειδήσεις η κοινή γνώμη.

Αφενός, όλοι ξέρουν τα πάντα για όλα! Καθείς, είτε ειδικός, είτε όχι, έχει μία άποψη και αυτή είναιπάντα η σωστή και ως εκ τούτου και αδιαπραγμάτευτη!  

Αφετέρου, όταν ένα γεγονός έχει αυτό το ολέθριο τέλος, πολλές φορές χρειάζεται να σταθμίζουμε το ότι αυτή η «σωστή και αδιαπραγμάτευτη» άποψη, ακόμα κι αν είναι και η αληθινή, δεν έχει καμία σημασία, αφού η ανθρώπινη ζωή οφείλει να μπαίνει πάνω απ’ οποιαδήποτε θεωρία ή συνωμοσιολογική ερμηνεία.

Αν παρακάμψουμε τα παραπάνω, ας κοιτάξουμε λίγο την έκφραση της άποψης μέσα στο γενικότερο ορυμαγδό των άλλων ειδήσεων. Διάβασα δηλαδή, ότι όσοι εκφράστηκαν για το γεγονός, το έκαναν μεταξύ άλλων δηλώσεων σχετικών με την προβολή συγκεκριμένου τηλεοπτικού ριάλιτι, μεταξύ κουτσομπολιών για το αν θα παραμείνει στη Ν.Δ. η κα Παπακώστα ή αν θα πρέπει ο αρχηγός της να την κάνει πέρα και φυσικά, ανάμεσα σε κρίσεις και επικρίσεις για το ατυχές σχόλιο του κ. Δ. Καμμένου περί του πού ακριβώς πρέπει να πηγαίνουν τα χρήματα των συνταξιούχων και για την αξία του χαρτζηλικιού, γενικότερα!

Υποθέτω ότι μεταξύ αυτών δεν θα έλειψαν και τα νέα για το ποιος πήγε με ποια ή ποιος χώρισε από ποιαν, κατά τις γνωστές μεσημεριανές εκπομπές και ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα, μια κοινωνική προσφορά της αγαπημένης κουτσομπόλας γειτόνισσας της πολυκατοικίας μας.

Επειδή (συνήθως) αγαπώ τους ανθρώπους, θέλω να δώσω μία δικαιολογία σε αυτή τη συμπεριφορά τους/μας, πριν καταλήξω στο ότι απλώς έχουν/έχουμε σκατά στο κεφάλι τους/μας.

Η μόνη δικαιολογία που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πολλές φορές αναζητούμε μία δόση ξεκούρασης απ’ την πολύ δύσκολη καθημερινότητά μας και έτσι, επιλέγουμε να μιλήσουμε ή να σκεφτούμε για θέματα που δεν μας ταράζουν περισσότερο τον εγκέφαλο. Έτσι, ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ένα κουτσομπολιό ή τα αδιάφορα νέα της γειτονιάς, αποτελούν μια εύκολη, γρήγορη όσο και ανώδυνη λύση.

Ωστόσο, αν αυτή είναι η «καλή» μας δικαιολογία, οι προεκτάσεις της είναι πολύ πιο σοβαρές και θα ήθελα πραγματικά κάποιος να με διαψεύσει ως προς αυτό.

Όπως το καταλαβαίνω:

Εκείνος που θεωρεί ότι τον αφορά το τι κάνει ο τάδε ηθοποιός στο κρεβάτι του, αντί να τον κρίνει για το επίπεδο της τέχνης του…

Εκείνος που κάνει κριτική στο τι φόρεσε η τάδε βουλευτής στη δείνα εκδήλωση, αντί να σχολιάζει το κοινοβουλευτικό της έργο…

Εκείνος που χωρίζει τους ανθρώπους σε δυνατούς ή αδύναμους, σε έντιμους ή άτιμους, ανάλογα με το αν ή το πόσες φορές συμμετείχε σε ίντριγκες που αφορούν σε συγκεκριμένο τηλεριάλιτυ, με πολύ πιο συγκεκριμένη στόχευση, αντί να καταδικάζουν τις αντίστοιχες συμπεριφορές των ανθρώπων στην καθημερινή τους ζωή…

Είναι ακριβώς ο ίδιος που μεγαλώνει «ένα παιδί» κι ένα «κορίτσι», αγοράζοντάς τους Barbie και πολεμικά παιχνίδια, φορώντας τους ροζ ή γαλάζια, στέλνοντάς τα αποκλειστικά για χορό ή για μπάσκετ, απαντώντας σε κάθε στερεότυπο που υπάρχει για την «καλή την τύχη του κοριτσιού», την «προίκα που θα πάρει το παιδί» ή τη θέση της γυναίκας στα πιάτα της κι όχι στο βολάν του αυτοκινήτου!

Είναι ακριβώς ο ίδιος που θα υψώσει το ελλιπές ηθικό του μπόι μπροστά από μία αυλόπορτα, εμποδίζοντας τα παιδιά των προσφύγων να πάνε στο ίδιο σχολειό με τα δικά του…

Είναι ακριβώς ο ίδιος που δεν θα εμβολιάσει το παιδί του, γιατί δεν μπορεί να ξέρει τις παρενέργειες που θα έχει σε αυτό, κάνοντας κακό και στων άλλων τα παιδιά…

Είναι ακριβώς ο ίδιος που μεγαλώνοντας κάνει κρύα αστεία κοροϊδεύοντας και μαθαίνοντας και τα παιδιά του να κοροϊδεύουν οποιονδήποτε «διαφορετικό»: Τον «χοντρό», τον «λιανό», τον «κοντοστούπη», τον «ψιλολέλεκα», την «παλιοαδελφή», τον «σκυλάραπα», διδάσκοντάς του, την ίδια στιγμή, να ζει και να σκέφτεται, βασισμένος στο ότι η «διάκριση» είναι αναγκαίο κακό, αφού χρειάζεται να ξεχωρίζουν τα πρόβατα απ’ τα ερίφια. Πολύ φυσικό, όταν μάλιστα θεωρεί ότι αυτός είναι πάντα απ’ τη μεριά των «σωστά» διακριθέντων, μόνο και μόνο επειδή έτυχε!

Είναι ακριβώς ο ίδιος που, ταυτόχρονα με το κουτσομπολίκι του ή καλύτερα, ανεξάρτητα απ’ αυτό, θα πάει γονυπετής ως την Παναγιά της Τήνου προσβλέποντας σε ένα θαύμα, γιατί «το καλό ή το κακό το αποφασίζει μονάχα ο Θεός», ο ίδιος που βρίζει και σιχτιρίζει όλο το χρόνο, αλλά τη Μεγάλη Εβδομάδα επισκέπτεται όλες τις εκκλησιές ανάβοντας τα σχετικά κεριά και νηστεύει για να του συγχωρεθούν οι αμαρτίες του…

Είναι ακριβώς ο ίδιος που πάει στην κάλπη και ψηφίζει! Ο ίδιος που, μόνο και μόνο επειδή έχει περάσει τα 18 του χρόνια, δικαιούται κατά το νόμο να αποφασίζει για το μέλλον της χώρας μου και το δικό μου ή για το αύριο του παιδιού μου…

Εκείνος που σκέφτεται έτσι, είσαι εσύ, είμαι εγώ…

Ο Νίτσε είπε πως «οι πεποιθήσεις είναι πολύ μεγαλύτεροι εχθροί της αλήθειας απ’ ότι τα ψέματα».

Καταλήγω ότι αυτό συμβαίνει επειδή κανείς μας δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί πώς τις αποκτήσαμε, οπότε δεν τις αμφισβητεί κιόλας…

Τις θεωρούμε δεδομένες, πολύ καλά στερεωμένες και τις αφήνουμε να μας εξουσιάζουν και να μας ακολουθούν όπου πάμε, όπως οι σιχαμένες μύγες σε μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού…

Αλλάζουν δεν αλλάζουν οι βιολιτζήδες, ο χαβάς μένει ο ίδιος, αφού φαίνεται πως με τίποτα είμαστε μόνο εμείς, αυτοί, οι ακριβώς ίδιοι, που δεν μπορούμε να αλλάξουμε...

Si j'étais président [Gérard Lenorman]

https://www.youtube.com/watch?v=s565nXsXTrg