«Μένουμε Ευρώπη» και «Ευρωπαϊστές»

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τέτοιες ημέρες πριν από οκτώ χρόνια, ένα σιωπηλό λαϊκό κίνημα διαπέρασε την Ελλάδα από τη μια της άκρη ως την άλλη. Κυρίως μέσω του διαδικτύου και των social media. Μια χούφτα άνθρωποι στην αρχή, ξεκίνησαν μια προσπάθεια να κρατηθεί όρθια η χώρα στη Δύση, στην Ευρώπη. Από τη Θεσσαλονίκη αρχικά. Λίγοι, ελάχιστοι. Κι αυτοί οι λίγοι, έγιναν περισσότεροι, έγιναν πολλοί, πάρα πολλοί. Μέχρι που γέμισαν την πλατεία Συντάγματος, την πλατεία Αριστοτέλους και άλλους εμβληματικούς χώρους διαφόρων πόλεων

στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σύνθημά τους, το απλό, πολύ απλό, μα τόσο δυνατό «Μένουμε Ελλάδα».

Τότε, ήταν οι ημέρες που ο Αλέξης Τσίπρας με συμβουλάτορα τον Βαρουφάκη κι υπό τα τερτίπια της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οδηγούσαν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό. Η ελληνική κοινωνία βυθισμένη στην κρίση, το χάσιμο της βολής της και τα μεγάλα παραμύθια του λαϊκισμού, παρακολουθούσε ζαλισμένη τις εξελίξεις. Η ΝΔ βρισκόταν αλλού για αλλού, το ΠαΣοΚ στα όρια της εξαΰλωσης (4,5% είχε λάβει τον Ιανουάριο του 2015) κι ο ΣΥΡΙΖΑ «έπαιζε» μπάλα μόνος του, με μοναδική συνδρομή από το ανερμάτιστο κομμάτι της Δεξιάς., που πάντα το έθελγε η εξουσία.

Το κυριότερο στο σκηνικό εκείνης της εποχής;  Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέα με τον Βαρουφάκη και τον Καμμένο, μέσα από έναν συνεχή αντιμνημονιακό παροξυσμό,  είχαν οδηγήσει σε κλείσιμο των τραπεζών, ο εκ της Δεξιάς συνιστώσας πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος απλώς προήδρευε, ενώ η συζήτηση περί αποπομπής της Ελλάδας από την ΕΕ φούντωνε. Όχι μόνο στις Βρυξέλες, αλλά και σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν αρχικά προέρχονταν από παντελώς διαφορετικά πολιτικά και κομματικά μετερίζια. Χωρίς καμιά πολιτική ή κομματική στήριξη. Αυθόρμητα, με μόνο γνώμονα τον προβληματισμό για την ορατή κατακρήμνιση της χώρας.

Τα troll του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν λόγο για λίγους… γραφικούς, ελάχιστους… νεοφιλελεύθερους και μερικούς… φασίστες! Καταλαβαίνετε; Αποκαλούσαν φασίστες ανθρώπους από όλο το φάσμα της πολιτικής μας ζωής, ακόμη και Αριστερούς. Ακόμη κι ανθρώπους που τότε πάλευαν για να μείνουμε Ευρώπη κι ανερυθρίαστα το εξαργύρωσαν αυτό με κυβερνητικούς θώκους! Συμβαίνουν κι αυτά στην πολιτική!

Ταυτοχρόνως, με το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», κάνει την εμφάνισή της στα social media (στο FB) μια ομάδα  με τίτλο «Ευρωπαϊστές».  Ισχυρές φωνές στην ιδρυτική τους εμφάνιση, ο Γιάννης Πουλάκης, ο Γιώργος Προκοπάκης, η Μαριάννα Κρουκλίδου και άλλοι. Αμέσως, την ακολούθησε ένα ποτάμι ανθρώπων. Άνθρωποι ανιδιοτελείς που ύψωναν τη φωνή τους στον έκδηλο Αριστερό (κι όχι μόνο) αντιευρωπαϊσμό, στην πολιτική εσωστρέφεια, στον καιροσκοπισμό και στον λαϊκισμό. Μια ομάδα που αργότερα και παρ’ ότι κάποιο μικρό διάστημα περιδινήθηκε από λίγη τοξικότητα που παρείσφρησε στις τάξεις της (ευτυχώς απομακρύνθηκε πάραυτα),  είναι και σήμερα ενεργή, παρεμβατική, με περισσότερα από 17 χιλιάδες μέλη στις τάξεις της.

Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, ένα ερώτημα που παραμένει «ζωντανό» από τότε, είναι τι τελικά κατάφεραν οι «Μένουμε Ευρώπη» και οι «Ευρωπαϊστές», που ήταν συγκοινωνούντα δοχεία; Πολύ περισσότερο αφού τότε βρέθηκαν ταπεινωτικά ηττημένοι στο δημοψήφισμα του Τσίπρα;

Η απάντηση είναι σύνθετη:

Α. Κατάφεραν να σηκώσουν από τον καναπέ χιλιάδες «κυρ Παντελήδες»! Τους έδωσαν φωνή και βήμα. Του έκαναν να φωνάξουν … «κάτω τα χέρια από την Ελλάδα και το ευρωπαϊκό κεκτημένο»!

Β. Κατάφεραν ν’ αναγκάσουν τον Τσίπρα σ’ εκείνη τη μεγαλοπρεπή κυβίστηση, μετά το γελοίο δημοψήφισμα, που δεν είχε καν υπαρκτό ερώτημα.

Γ. Κατάφεραν να δείξουν στο πολιτικό σύστημα την αναγκαιότητα ν’ ακολουθηθούν άλλοι δρόμοι από τον λαϊκισμό, την τοξικότητα και τις Αριστερές ουτοπίες. Κάπως έτσι συντάχθηκαν πίσω από τον Μητσοτάκη στη συντριπτική τους πλειοψηφία ή και σε δυνάμεις με σαφές φιλοευρωπαϊκό πρόσημο.

Δ. Κατάφεραν, χωρίς να διεκδικήσουν το παραμικρό από την εξουσία, να πορεύονται σήμερα σε μια Ελλάδα κι οι πολίτες της έχουν εν τοις πράγμασι δικαίωμα στο χαμόγελο!

Κάτι τελευταίο: Οι άνθρωποι που συγκρότησαν τα «Μένουμε Ελλάδα» και τους «Ευρωπαϊστές», είναι εκείνοι που στάθηκαν πάντα και κυρίως σιωπηλά στις μεγάλες επιλογές της χώρας. Όπως και σήμερα.