Στο γραφείο μου, στον πρώτο όροφο του Sportime, στην οδό Μητροδώρου, εισβάλλει ο Στέφανος Κούμπης και εκτοξεύει την δραματική είδηση:
- - Τέλειωσε ο Γιάννης!
- - Ρε μαλάκα, κόψε τις μακάβριες πλάκες…
- - Δεν είναι πλάκα….Έφυγε πριν λίγο!
Η έκφραση κεραυνός εν αιθρία είναι απολύτως τετριμμένη, αλλά χαρακτηριστική. Συντριβή στα σωθικά μου.
Κι δάκρυα που
κύλισαν αστραπιαία από τα μάτια μου και μούσκεψαν το πουκάμισο και τα χειρόγραφα που είχα μπροστά μου.
Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, παρά μόνο το ότι βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι με τον Στέφανο κάτω από ένα πορτραίτο -αφίσα του Τζωρτζ Μπεστ που κρεμόταν σε μια γωνιά του γραφείου.
Να κι ο Άγγελος, ο Μενδρινός στο γραφείο.
Κι ο Νικολογιάννης.
Κι ο Νικόλας ο Βασιλαράς.
Κι ο Μπάμπης ο Παπάζογλου.
Βουβά πρόσωπα στην ακατανόητη για τον ανθρώπινο νου είδηση.
Κτυπάει το τηλέφωνο. Ο αδελφός μου ο Μένιος.
- Τόμαθες;
Τόμαθα που να πάρει και να σηκώσει! Τόμαθα! Μα είναι δυνατόν! Τι έκαναν τόσο καιρό οι κωλογιατροί; Τον άφησαν κι έφυγε;Ο Γιάννης Κυράστας είχε ελευθερωθεί…
Ένιωσα μια παράξενη αγαλλίαση όταν σκέφτηκα ότι στον Παράδεισο θα είχε τεράστια γήπεδα με γκαζόν χαλί…για να παίζει με τις ώρες ποδόσφαιρο.
Ένιωσα ανακούφιση όταν σκέφτηκα ότι εκεί θα έχει ατέλειωτες ήρεμες θάλασσες να βγαίνει με την ησυχία του για ψάρεμα.
Κι άρχισα να θυμάμαι….
Τον Γιάννη τον γνώριζα από παιδί.
Είχαμε παίξει μαζί, είχαμε συζητήσει περί παντός επιστητού επί ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια.
Ακόμη κι όταν έπαιζε στον γαύρο…
«Τι θέλεις εσύ εκεί;», του έλεγα και του ξανάλαγα…
Έζησα πολλά πλάι του.
Αγωνίες, τραυματισμούς, αναζητήσεις, τον έρωτά του με τη Ρούλα.
Την καψούρα του για τις κόρες του.
Την μεγάλη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, το 1981, μετά από τόσα χρόνια στο λιμάνι.
Τη μεγάλη του καριέρα.
Ψυχή, ταλέντο και μυαλό σε μια συσκευασία, σ’ ένα κορμί.
Θυμήθηκα το τελευταίο του παιγνίδι με την εθνική ομάδα, στο ΟΑΚΑ.
Ήταν στα 1986, με την Πολωνία για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλου.
Φύγαμε μαζί από το γήπεδο.
Ήταν βουρκωμένος…
Έκλεινε ένας κύκλος κι εκείνος το ήξερε.
Θυμήθηκα την μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη το 1986, με τον Κυράστα απροσπέλαστο βράχο στην άμυνά του.
Τι χρόνια Θεέ μου!
Κι αργότερα, η νέα πορεία.
Προπονητής.
Απ’ τα χαμηλά. Τα πολύ χαμηλά.
Τον Εθνικό Ελληνορώσων!
Κι ύστερα το Μεσολόγγι, τότε στην Γ΄ εθνική.
Την Προοδευτική.
Όπου πάει «γράφει» υποθήκες και κερδίζει ανόδους.
Πίνουν νερό στ’ όνομά του.
Μετά ο Εθνικός της πλήρους αφάνειας.
Φτιάχνει σπουδαία ομάδα. Τον ανασταίνει!
Ασυμβίβαστος! Καμιά μύγα δεν τολμά να κάτσει στο σπαθί του.
Κατασκευαστής ομάδων.
Με ιδέες αστείρευτες που κάποιοι εφήρμοσαν αργότερα.
Το αγροτικό συνεχίζεται.
Άργος, Πανιώνιος, Πανηλειακός.
Δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Κι ύστερα, το μεγάλο βήμα.
Τον πλησιάζουν από τον Ολυμπιακό. Αρνείται ευγενικά.
Η ψυχοσύνθεσή του δεν το επέτρεπε.
Ο στόχος ήταν άλλος κι είχε χρώμα πράσινο.
Μετά από έντεκα χρόνια στους πάγκους, το 1999, κάθεται για πρώτη φορά σ»αυτόν του Παναθηναϊκού.
«Ο Βαρδινογιάννης έριξε λευκή πετσέτα» γράφει ο «Φίλαθλος», πουλώντας άλλη μια δημοσιογραφική εξυπνάδα.
Κάτι που ουδόλως εμπόδισε τους συντάκτες του να αποθεώνουν τον Κυράστα πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις…
Θυμήθηκα κι άλλα.
Τα ταβερνάκια στην Κοκκινιά και το Χαλάνδρι που συχνά πυκνά μαζευόμασταν με παλιόφιλους.
Τον Χρήστο Στούκα, τον Χάρη Παυλίδη, τον Νάσο Πουλακίδα, τον Μίμη Κωνσταντινίδη, τον Δημήτρη Καπράνο, τον Τάκη Ιωαννίδη, τον Πέτρο Καραβίτη και τόσους άλλους…
Θυμήθηκα τις ατέλειωτες ώρες ποδοσφαιρικών αναλύσεων στο ραδιόφωνο, είτε στο Κανάλι 1, είτε στον Σκάι.
Θυμήθηκα τις εκπομπές που «στήναμε» στην τηλεόραση για να αναλύει ποδοσφαιρικά συστήματα και τακτικές…
Τα ξαναθυμάμαι σήμερα.
Οκτώ χρόνια από τότε που η μυστηριώδης και σπανιότητα νόσος Φουρνιέ, νίκησε τον Γιάννη Κυράστα.
Κι ελπίζω την ώρα τούτη να παίζει μπάλα στον Παράδεισο και να αναλύει τις τακτικές του στον Άγιο Πέτρο…
Νάσαι καλά ρε Γιάννη…Να περνάς καλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου