Ιδιωτικοποιήσεις, Αριστερά και λογοτεχνία

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όπως έχει ανακοινωθεί, η ΔΕΗ θα προχωρήσει σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου που φτάνει τα 750 εκατ. ευρώ και αυτή η διαδικασία, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, θα οδηγήσει σε μείωση της συμμετοχής του Δημοσίου στην Επιχείρηση. Συγκεκριμένα, το Δημόσιο θα συμμετέχει πλέον σε ποσοστό 34%. Αυτό, βεβαίως, δεν άρεσε σε πολλούς, καθώς στη χώρα μας τα κρατικίστικα ένστικτα είναι πολύ ισχυρά. Οι διαμαρτυρίες, δηλαδή, οι ενστάσεις ή οι επιφυλάξεις για τη συγκεκριμένη εξέλιξη δεν προέρχονται μόνο από την επίσημη Αριστερά, αλλά κι

από άλλους φορείς, όπως σωματεία εργαζομένων και μέσα ενημέρωσης.

Η λέξη «ιδιωτικοποίηση», βλέπετε, στην Ελλάδα, είναι κακή από μόνη της. Δεν έχει σημασία τι ιδιωτικοποιείται ή ποιος και γιατί το ιδιωτικοποιεί. Σημασία έχει ότι κάποιος παίρνει κάτι από τον λαό, από την ψυχή μας, και το δίνει σε ιδιωτικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα με τις ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα μας δεν είναι οικονομικό, δεν είναι πολιτικό, δεν είναι καν ιδεολογικό πλέον... Είναι ψυχολογικό. Για αυτό και η Αριστερά αρκείται να κάνει αντιπολίτευση με επίκληση στο συναίσθημα: Δραματικοί τόνοι («Πουλάνε τη ΔΕΗ!»), εθνολαϊκισμός («Δε θα επιτρέψουμε να υποθηκεύσετε το εθνικό συμφέρον της χώρας») και ύβρεις («Ιδιωτικοποιήστε και την που...να τη μάνα σας»).

Και, μιλώντας για ψυχολογία, εδώ έχουμε να κάνουμε ξεκάθαρα με νεύρωση: Αφού είναι απάνθρωπο να ιδιωτικοποιηθεί ο αέρας που αναπνέουμε, δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί τίποτα, γιατί ανοίγει τον δρόμο στην απανθρωπιά... Οπότε, μάλλον δεν πρέπει να αποκρατικοποιηθεί τίποτα, γιατί ξεκάθαρα ανοίγει τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις... Άρα, δεν πρέπει να μειωθεί από πουθενά το κράτος, γιατί ανοίγει το δρόμο στις αποκρατικοποιήσεις κλπ. κλπ... Για να φτάσουμε σιγά σιγά στο όνειρο κάθε πραγματικού αριστερού, όπως το διατύπωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Καφαντάρη επί εποχής Συριζανέλ: «Η εποχή του  ‘’εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου’’ θα πρέπει να τελειώσει.»

Έτσι κάνει η Αριστερά... Ξεκινά στην αντιπολίτευση με ρομαντικά συνθήματα και λογοτεχνία και όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσει αρχίζει να βγαίνει από μέσα της όλο το σκοτάδι του ολοκληρωτισμού. Εν προκειμένω, το υβριστικό «ιδιωτικοποιήστε και την που...να τη μάνα σας» είναι γνωστή φράση από βιβλίο του νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου («Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο {…} Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την που...να τη μάνα που σας γέννησε»).

Πρέπει να αισθάνθηκαν πολύ έξυπνοι στην Αριστερά που το είπαν. Σου λέει, τι να μας πει και η κυβέρνηση μπροστά σε νομπελίστες λογοτέχνες; Μόνο που οι χώρες δεν κυβερνώνται με λογοτεχνία. Υπάρχουν ας πούμε και νομπελίστες οικονομολόγοι. Ωστόσο, πιο πιθανό είναι να βγει ο ήλιος από τη δύση, παρά να βρεθεί αριστερός που θα παραθέσει σοβαρό οικονομολόγο.

Αλλά, εντάξει, αφού το θέλει η Αριστερά, ας μείνουμε στη λογοτεχνία και τους νομπελίστες της. Στο κάτω κάτω, είναι καλό εξ ορισμού να διαβάζει κανείς λογοτεχνία. Σε αντίθεση με τον Σαραμάγκου, λοιπόν, ο Αλμπέρ Καμί πήρε είδηση πού οδηγούν οι σοσιαλιστικές νευρώσεις, για αυτό και έγραψε πως ο Σοσιαλισμός είναι μηδενιστικός (sic) και, καθώς ήταν και σφοδρός πολέμιος του ολοκληρωτισμού, ήταν πολύ επιφυλακτικός απέναντι στο Κράτος: «η ελευθερία δεν είναι ένα δώρο που δίνεται από το Κράτος ή τον ηγέτη, αλλά ένα αγαθό που κερδίζεται κάθε μέρα με προσπάθεια». Τι να το κάνεις όμως που ο Καμί δεν βρίζει...; Αν έβριζε, μπορεί να ήξεραν και να αναπαρήγαν τις απόψεις του περισσότεροι δημοσιολογούντες. Τώρα αναπαράγουν Σαραμάγκου, που στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει περισσότερο στην Αριστερά, όχι τόσο για τις κρατικίστικες ή εν γένει πολιτικές του πεποιθήσεις, όσο για το υβριστικό του λεξιλόγιο. Βλέπετε η Αριστερά θέλει συναίσθημα και ταραχή, αλλιώς πρέπει να κάθεται με λογικά επιχειρήματα να εξηγεί τι και πώς και έτσι θα αναγκαστεί να αποκαλύψει τις αντιφάσεις της. Για τις οποίες αντιφάσεις, παρεμπιπτόντως, πάλι ο Καμί έγραψε και μάλιστα πολύ αναλυτικά...