Όχι άλλη πρόοδο, γκώσαμε…

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι αλήθεια ότι ο Φιλελεύθερος – Κεντροδεξιός ακόμη κι ο Συντηρητικός χώρος, έχασαν την ιδεολογική μάχη στα μεγάλα κοινωνικά στρώματα, παρ’ ότι στην ουσία προστάτευσαν και τελικά έσωσαν την Ελλάδα στην εποχή της κομμουνιστικής επανάστασης.

Είναι αλήθεια, ότι αμέσως μετά τον καταστροφικό εμφύλιο που προκάλεσε η Αριστερά, οι Κεντρώοι (Πλαστήρας, Σοφοκλής Βενιζέλος, Σοφούλης κλπ) αλλά και οι Δεξιοί της εποχής (Τσαλδάρης, Παπάγος, Κωνσταντίνος Καραμανλής κλπ) δεν έδωσαν καμιά

σημασία στη μάχη των ιδεών στην κοινωνία. Η Αριστερά εν συνόλω, αφέθηκε ασύδοτη κι ουσιαστικά χωρίς απαντήσεις στην απίστευτη προπαγάνδα των… καπετάνιων του Βελουχιώτη και των ινστρουχτόρων του προλεταριάτου.   Η κοινωνία μπολιάστηκε από τους… αγώνες των καλών Αριστερών απέναντι στους… προδότες της Δεξιάς! Κι ας ήταν η Δεξιά εκείνη που είχε αποκρούσει την κομμουνιστική βία κι είχε αποτρέψει – με την βοήθεια του Τσόρτσιλ και της Γιάλτας- την βίαιη ένταξη της Ελλάδας στη σφαίρα επιρροής του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης. Άλλωστε η διαστρέβλωση ήταν πάντα εκ των κύριων χαρακτηριστικών της Αριστεράς.

Οι ηγέτες του Κέντρου και της Δεξιάς φρόντιζαν τότε την επιβίωση των Ελλήνων από τις στάχτες του πολέμου μα και του εμφυλίου κι η Αριστερά εύρισκε ευκαιρία να χώνεται υποδόρια στο πολιτικό  dna τους… Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν παντού. Από την πολιτική μέχρι τον πολιτισμό, την παιδεία, τον συνδικαλισμό  και τους τομείς που προκαλούσαν ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη.  Η Αριστερά κυριάρχησε και τελικά έφτασε στο σημείο να εγκαθιδρύσει ιδεολογική τρομοκρατία. Στα Πανεπιστήμια βρήκε ανενόχλητη χώρο για στράτευση μελλοντικών μουτζαχεντίν. Τους βρήκε και στη συνέχεια τους τοποθέτησε σε καίριες θέσεις επηρεασμού της κοινής γνώμης. Από διευθυντές εφημερίδων και ΜΜΕ μέχρι πανεπιστημιακούς, καθηγητές και δασκάλους.  Για πολλά χρόνια οι διδασκαλικές σχολές ήταν προπύργια του ΚΚΕ.

Η ουσία είναι – με μεγάλη ευθύνη και του Κωνσταντίνου Καραμανλή- ότι οι ηττημένοι του εμφυλίου παρουσιάστηκαν ως… προοδευτικοί δημοκράτες κι οι νικητές περίπου ως …φασίστες! Ο Καραμανλής δεν ασχολήθηκε διόλου με τα ιδεολογικά ζητήματα. Η δε παράταξη που έκανε όλες τις μεγάλες στρατηγικές επιλογές της χώρας, χαρακτηρίστηκε ακόμη κι ως …επάρατη. Ο Φλωράκης, με τη μεγάλη φραστική συμβολή του Ανδρέα Παπανδρέου  νίκησε ιδεολογικά τον Καραμανλή. Αυτή είναι η αλήθεια. Η Αριστερά, ειδικά στη μεταπολίτευση, αλώνιζε ιδεολογικά παντού, τη στιγμή που το ιδεολογικό πρόταγμα της Νέας Δημοκρατίας μέχρι το 1979 και το πρώτο συνέδριο της Χαλικιδικής ήταν ο….καραμανλισμός. Τότε,  ανακαλύφθηκε ο … κοινωνικός φιλελευθερισμός, μίγμα κρατισμού και φιλελευθερισμού, για να μπορεί ο Καραμανλής να ασκεί πολιτική ευέλικτη και κατά το δοκούν και να μπορεί να δικαιολογεί τις μη αναγκαίες κρατικοποιήσεις στις οποίες είχε προχωρήσει.

Για την ιστορία να πούμε, ότι τότε, αναζητώντας τι εστί κοινωνικός φιλελευθερισμός  ο γκουρού του φιλελευθερισμού Ανδρέας Ανδριανόπουλος, είχε ανακαλύψει ότι ως όρος δεν υπήρχε πουθενά στην υφήλιο! Μόνο σε κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο, όπου ως κοινωνικός φιλελευθερισμός χαρακτηριζόταν ο… νεοφιλελευθερισμός! 

Ο όρος λοιπόν κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν ήταν το ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα απέναντι στην ιδεολογική προπαγάνδα της Αριστεράς, αλλά κάτι ήταν. Ειδικά αφού σ’ ένα κρατικίστικο (στη μεγάλη πλειοψηφία του) κόμμα, όπως η Νέα Δημοκρατία, συνυπήρχε η έννοια του φιλελευθερισμού.

Αυτά άλλαξαν σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ο φιλελεύθερος χώρος έδωσε μεγάλη προσοχή στις ιδεολογικές μάχες, νίκησε σε πάρα πολλές και κατάφερε να αμφισβητεί πλέον την κυριαρχία της Αριστεράς στην κοινωνία. Συνετέλεσε φυσικά και το γκρεμοτσάκισμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά πρωτίστως η ιδεολογική ενεργοποίηση των μη Αριστερών κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων. Γράφηκαν βιβλία που καταδείκνυαν το ψέμα της Αριστεράς, ενώ φοιτητές, καθηγητές, πολιτικοί  και πολλές άλλες προσωπικότητες ανέδειξαν ιδεολογικά  τον φιλελευθερισμό, σε συνδυασμό πια με τις διεθνείς παραστάσεις.

Παρ’ όλα αυτά ακόμη και σήμερα η Αριστερά θεωρείται η ….προοδευτική παράταξη στη χώρα μας! Πολλές γενιές Ελλήνων βίωσαν την προπαγάνδα ότι οι κομμουνιστές κι οι Αριστεροί είναι … δημοκρατικοί και… προοδευτικοί! Κι ας επαγγέλονταν (ακόμη το κάνουν, όρα ΚΚΕ, [Παφίλης κλπ) την αποκαθήλωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κι ας δήλωναν πίστη και θαυμασμό … στον Στάλιν.

Αυτές οι σκέψεις γίνονται με αφορμή το όραμα για ….προοδευτική διακυβέρνηση των Τσίπρα και Γιώργου Παπανδρέου.  Λες και δεν κατανοούμε πια τι μας γίνεται. Λες και δεν μάθαμε ποτέ για την …πρόοδο στις χώρες του υπαρκτού που τελικά τον αποκήρυξαν, λες κι εμείς εδώ βιώσαμε την … πρόοδο στην περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ! Γκώσαμε, που λένε…

Τι σημαίνει όμως …προοδευτική διακυβέρνηση; Σημαίνει κυβέρνηση Γ’ εθνικής. Το ζήσαμε. Με φορολογία –αγχόνη για την αστική μεσαία τάξη, με πόλεμο σε οιαδήποτε επένδυση, με Παιδεία στην απόλυτη διάλυση, με διώξεις πολιτικών αντιπάλων, έλεγχο ΜΜΕ και Δικαιοσύνης, με τα σύνορα ξέφραγο αμπέλι και την προτροπή να κάνουμε ότι κοιμόμαστε αν μπαίνουν ληστές στα σπίτια μας…  Και με την …προοδευτική θεωρία ότι ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια της χώρας!

Από την άλλη πλευρά, οι …επάρατοι βάζουν με ταχύτητα τη δημόσια διοίκηση στην ψηφιακή εποχή, μειώνουν τη φορολογία, προσελκύουν επενδύσεις, δημιουργούν ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης ακόμη κι σε καιρούς πανδημίας, έφτασαν στο σημείο να έχει η χώρα μηδενικά επιτόκια δανεισμού (από σχεδόν 5% που τα παρέλαβαν από την… πρόοδο), θωρακίζουν αμυντικά τη χώρα και ισχυροποιούν τη θέση της στο διεθνές γίγνεσθαι.

Για σκεφτείτε: Είναι πρόοδος μια διακυβέρνηση με Τσίπρα – Γιώργο Παπανδρέου και Βαρουφάκη; Και πλάι τους τα Χερουβείμ Πολάκης, Παππάς, Τζανακόπουλος, Λαλιώτης, Πεταλωτής και Ζουράρις;

Για σκεφτείτε; Είναι πρόοδος να ταυτίζεται κάποιος με τις αναχρονιστικές συντεχνίες του δημοσίου; Είναι πρόοδος η άρνηση της αξιολόγησης; Είναι πρόοδος η είσοδος στα πανεπιστήμια ακόμη και με μονάδα ή 3και 4 στις εισαγωγικές εξετάσεις; Είναι πρόοδος η άρνηση της αριστείας; Είναι πρόοδος το πεζοδρόμιο κι ο διχασμός της κοινωνίας; Είναι πρόοδος η αμορφωσιά; Είναι πρόοδος η ταύτιση με δολοφόνους –τρομοκράτες; Είναι πρόοδος ο χορός του Ζαλόγγου, σαν αυτόν που εξανάγκασε τη χώρα η Αριστερά το 2015; Είναι πρόοδος να κλείνεις τις τράπεζες; Να φωνάζεις «ή εμείς ή εκείνοι;» για συμπατριώτες σου; Είναι πρόοδος ο νεοαυριανισμός;

Τι άλλο να πούμε; Γκώσαμε από την καλπάζουσα …πρόοδο δεκαετιών και τη φτηνή Αριστερίλα! Όχι άλλη πρόοδο!