Εκπαιδευτικοί: Αλήθεια, δεν ντρέπεστε;

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πριν μας προκύψει ο ιός κι η πανδημία, είχε αρχίσει να οργανώνεται ένα μικρό (αρχικά) ρεύμα γονέων, που ήταν αποφασισμένοι να μη συνομιλούν με τους εκπαιδευτικούς των παιδιών τους, αν αυτοί απαντούσαν αρνητικά στο ερώτημα «αν είναι υπέρ της αξιολόγησής τους». Όσο αυτό το ρεύμα είχε λειτουργήσει (πολύ μικρό χρονικό διάστημα και σε κάποια σχολεία των Βριλησσίων, Χαλανδρίου, Γλυφάδας, Παλαιού Φαλήρου, Πειραιά, Θεσσαλονίκης, Καστοριάς, Λάρισας και Αιγίου) η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών απαντούσε ότι δεν έχει κανένα λόγο να μην αξιολογείται!

Αυτό το ρεύμα των γονέων, με την πανδημία και τους εγκλεισμούς εκφυλίστηκε, μα παρέμειναν,

έστω κι ως ελάχιστο δείγμα γραφής, οι απαντήσεις εκπαιδευτικών. Κι αυτές οι απαντήσεις είναι χαρακτηριστικές! Προσωπικά στις συζητήσεις μου με τους καθηγητές της κόρης μου, δεν έχω ακούσει έναν που να αρνείται την αξιολόγηση και να φοβάται. Δεν έχω συναντήσει κανέναν ικανό να μη θέλει να πιστοποιήσει ότι είναι ικανός. Δεν έχω ακούσει –φαντάζομαι κι εσείς- κάποιον  ικανό εκπαιδευτικό να θέλει να ταυτίζεται με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί απρόθυμου ή παλαιολιθικού εκπαιδευτικού που ΜΟΝΟ αυτός δεν επιθυμεί να κρίνεται η δουλειά του.

Άρα;  Άρα πώς γίνεται η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών να συντάσσεται με τη γελοιότητα των συνδικαλιστών τους; Πώς γίνεται όλοι αυτοί οι χιλιάδες λογικοί και μορφωμένοι άνθρωποι να επιτρέπουν σε μια δράκα κομματόσκυλων να τους περιφέρουν στους δρόμους ως «στράτευμα» ενάντια στα αυτονόητα; Δεν ντρέπονται;  Δεν ντρέπονται να είναι τσουβαλιασμένοι με την συνδικαλιστική συμφορά; Δεν ντρέπονται να ταυτίζονται κι εκείνοι με την παραλογία των ολίγων και τις ιδεοληψίες που ανήκαν σε μια άλλη εποχή; Δεν ντρέπονται να είναι όλοι δίπλα τους αξιολογημένοι (εμμέσως ή αμέσως) κι εκείνοι να κρατάνε τα λάβαρα μιας επανάστασης που έχει καταρρεύσει εδώ και δεκαετίες; Δεν ντρέπονται να σκύβουν το κεφάλι στον συνδικαλιστή της πλάκας και στο κομματόσκυλο που απειλεί μέσα στα γραφεία τους;

Πώς γίνεται, επί παραδείγματι, ένας εκπαιδευτικός να αξιολογεί συνανθρώπους του (τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον επαρκή ή όχι δημοσιογράφο, τον καλό ή κακό επιχειρηματία ή ακόμη και τον καστανά ή κουλουροπώλη της γωνίας)  κι εκείνος να λέει… εγώ είμαι άλλο;

Δεν ντρέπονται ν’ απαιτούν ως δικαίωμα τη μη κρίση κι αξιολόγησή τους; Ποιος τους έδωσε τέτοιο δικαίωμα; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να πορεύονται επαγγελματικά εσαεί με μόνο κριτήριο τα χρόνια που έχουν στη δουλειά;

Τι στο καλό κάνουν χιλιάδες λογικοί άνθρωποι και προκαλούν την κοινωνία; Τι;

Κάτι ακόμη: Σιγά την αξιολόγηση της Κεραμέως. Γιατί, τι στο καλό αξιολόγηση είναι αυτή που δεν διώχνει τον μη επαρκή; Τι στο καλό αξιολόγηση είναι αυτή που δεν μειώνει μισθούς στους ανεπαρκείς; Τι στο καλό αξιολόγηση είναι αυτή που θα πανηγύριζαν όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι τη χώρας αν είχαν ίδια κριτήρια;

Δεν ντρέπονται να είναι εκτός τόπου και χρόνου και να τους δείχνει η κοινωνία ή κι οι μαθητές τους με το δάκτυλο, ελέω της ανοχής  που επιδεικνύουν στην παραλογία και στις μειοψηφίες;

Δεν ντρέπονται να είναι εκείνοι ο επιθανάτιος ρόγχος μιας παρακμιακής Ελλάδας που καθημερινά ξεψυχά;

Ας απαντήσουν! Πρώτα ίσως στους εαυτούς τους…