Διαθεσιμότητα κι απόλυση για όσους αρνούνται την αξιολόγηση στο δημόσιο

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αυτή η ιστορία με τους δημοσίους υπαλλήλους, τα προνόμιά τους, το κόστος τους και ταυτοχρόνως τους χαμηλούς ρυθμούς παραγωγικότητάς τους, η άρνησή τους για αξιολόγηση  κι η εν πολλοίς η παντελής έλλειψη ευθύνης απέναντι στην εργοδότρια κοινωνία, ΔΕΝ μπορεί να συνεχίζεται. Προσβάλει βάναυσα τη νοημοσύνη όλων των υπολοίπων. Ακόμη και πολλών συναδέλφων τους, κυρίως νεότερων, που αλλιώς θωρούν και θεωρούν τα πράγματα.

Ακούστε:  Για να συντηρείται αυτός ο φαύλος, αναποτελεσματικός κι

αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας (κόστους περίπου 95 δις ευρώ ετησίως) πληρώνουμε τιμή βενζίνης με 70% φόρους! Πληρώνουμε εφορία (αυτοαπασχολούμενοι και εταιρείες) από το πρώτο ευρώ που εισρέει στα ταμεία μας! Πληρώνουμε τεκμήρια για το αυτοκίνητό μας, ακόμη κι αν αυτό έχει ηλικία 15 χρόνια! Πληρώνουμε τεκμήριο σπιτιού ακόμη κι αν αυτό είναι 70 τετραγωνικά μέτρα! Πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ! Πληρώνουμε τέλη επιτηδεύματος ακόμη κι αν έχουμε ζημιές! Πληρώνουμε δεκάδες έμμεσους φόρους, μέχρι και σχεδόν 700 εκ. ευρώ για τους συνταξιούχους της ΔΕΗ, πέραν των άλλων αποδοχών τους. Εν κατακλείδι πληρώνουμε  …τα μαλλιά της κεφαλής μας ! Μάλιστα, για να κάνουμε τη δουλειά μας, πρέπει συχνά να υποκύψουμε σε εκβιασμούς και μπαξίσια!

Με όλα αυτά που πληρώνουμε, υπάρχει έστω κι ένας που να δηλώνει ευχαριστημένος από το δημόσιο που έχουμε και συντηρούμε; Αν υπάρχει, να τον κάνουμε άγαλμα στην πλατεία Συντάγματος.

Ακούστε κι αυτό: Σήμερα, το ελληνικό κράτος έχει ακριβώς τις ίδιες φορολογικές απαιτήσεις που είχε πριν την κρίση! Δηλαδή, το 2008! Τότε όμως το ΑΕΠ ήταν 240 δις και σήμερα είναι 160! Άρα; Άρα πληρώνουμε σήμερα (μετά τόσα χρόνια καταστροφής του ιδιωτικού τομέα) σχεδόν 50% περισσότερους φόρους απ’ ότι το 2008!! Δεν είναι παραλογισμός που προκαλεί ασφυξία στις δυνάμεις του τόπου που επιθυμούν ν’ ανοίξουν φτερά προς το μέλλον χωρίς εσωστρέφεια, μιζέρια και λογικές που παραπέμπουν στον κομμουνισμό που κατέρρευσε;  Δεν είναι παραλογισμός ότι το κόστος του δημοσίου παραμένει το ίδιο, παρά το γεγονός ότι υποτίθεται ότι αυτό έχει μειωθεί κατά 300 χιλιάδες ανθρώπους και παρά το γεγονός ότι ο Πιερρακάκης απλοποίησε ένα σωρό διαδικασίες; Δεν είναι παραλογισμός η πιο προνομιούχος κάστα των Ελλήνων εργαζομένων να αρνούνται την αξιολόγηση; Δεν είναι παραλογισμός να μην απολύεται από το δημόσιο, όχι μόνο ο κακός υπάλληλος αλλά ούτε ο δολοφόνος ή ο διεφθαρμένος;  Πού αλλού στον κόσμο συμβαίνει αυτό;

Προσέξτε: Εσχάτως οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν για να δηλώσουν συμπαράσταση στους εκπαιδευτικούς που αρνούνται να αξιολογηθούν! Αρνούνται να αξιολογηθούν αυτοί που αξιολογούν μαθητές και καθορίζουν εν πολλοίς τις ζωές και τις καριέρες τους. Είναι, ναι ή όχι παραλογισμός αυτό;

Για να τελειώνουμε λοιπόν, αυτή η ιστορία δεν πάει άλλο. Δεν μπορεί κάποιοι να είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Δεν μπορεί όλη η κοινωνία (γιατροί, δικηγόροι, κρεοπώλες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, κουλουράδες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, δημοσιογράφοι  κλπ) να αξιολογούνται καθημερινά κι οι δημόσιοι υπάλληλοι να αρνούνται και ν’ απεργούν κιόλας!  Δεν νοείται ένας δημόσιος υπάλληλος από τη στιγμή που «τρούπωσε» να μην αξιολογηθεί ποτέ στη διάρκεια του εργασιακού του βίου και να ανελκύεται με βάση … τα χρόνια, όπως ουσιαστικά ζητάνε. Δεν γίνεται ένας καθηγητής που ανέβηκε στην έδρα, να θεωρείται de facto ικανός να διδάσκει χωρίς να τον αξιολογήσει ποτέ κανένας!

Άρα, πρέπει σιγά σιγά να ωριμάζουν άλλες σκέψεις στην κοινωνία. Όποιος δημόσιος υπάλληλος, επί παραδείγματι, αρνείται την αξιολόγηση (δηλαδή ψηφισμένο νόμο του κράτους), ας μπαίνει αρχικά σε διαθεσιμότητα. Κι αν εξακολουθεί ν’ αρνείται και προβαίνει σε παράβαση καθήκοντος (ορκίστηκε να τηρεί τους νόμους όταν διορίστηκε), ε ας πηγαίνει σπίτι του.

Ξέρω, θα πείτε ότι δεν το επιτρέπει το Σύνταγμα. Μα τα Συντάγματα αλλάζουν όταν ωριμάζουν κάποια δεδομένα. Ας ωριμάσουμε κι εμείς ως κοινωνία που πληρώνουμε αυτό το κράτος-τέρας… Κι υπαλλήλους που γίνονται δυνάστες της κοινωνίας αντί «υπηρέτες» της…