Το τέλος του Εφιάλτη

Πριν από πολλά χρόνια, ο Μπαλτάκος είχε γράψει ένα βιβλίο.

Είχε τίτλο «Το τέλος του Εφιάλτη» και περιέγραφε με γλαφυρότητα τον θάνατο του προδότη της μάχης των Θερμοπυλών.

Σήμερα, ο ίδιος είναι ο «Εφιάλτης» του Σαμαρά.

Η χειροβομβίδα που πέταξε χθες ο Κασιδιάρης, δεν ήταν μια απλή κρότου και λάμψης.

Άνοιξε μεγάλους κρατήρες στο πολιτικό σκηνικό.

Φοβάμαι ότι θ’ ανοίξουν περισσότεροι.

Φοβάμαι ότι οι επιπτώσεις της ιστορίας με τον Μπαλτάκο μπορεί να εξελιχθεί στο «ατύχημα» που φοβόντουσαν οι πολιτικοί παρατηρητές και πολλά κυβερνητικά στελέχη, αναφορικά με τις προοπτικές της κυβέρνησης.

Δεν είναι λίγο πράγμα ο πιο έμπιστος άνθρωπος του πρωθυπουργού, γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, να έχει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας -πίσω από την πλάτη του- με τα διάφορα πολιτικά μορφώματα.

Λίγες ώρες ή έστω ημέρες πριν ο Κασιδιάρης αντιμετωπίσει –όπως λένε οι πληροφορίες- το σοβαρότατο ενδεχόμενο προφυλάκισής του, έπαιξε το δικό του χαρτί.

Με την εκούσια ή ακούσια συμμετοχή του εμπίστου του πρωθυπουργού, που φαίνεται σχεδόν ν’ απολογείται για όσα έπραξε η Δικαιοσύνη!

Που φαίνεται να «δίνει» σε έναν ακροδεξιό ναζιστή, τον πρωθυπουργό, δυο υπουργούς και την ηγεσία της Δικαιοσύνης!

Απίστευτη ελαφρότητα!

Απίστευτη επιπολαιότητα.

Απίστευτη ελαχιστότητα!

Εφιάλτης!

Το φίδι που έκρυβε ο πρωθυπουργός στον κόρφο του.

Ο άνθρωπος που τρελάθηκε από τη δοτή εξουσία στην οποία τοποθετήθηκε.

Από την άλλη πλευρά, εδώ κι ένα χρόνο, η δημοσιογραφική πένα είχε καταγράψει διάφορα «περίεργα» υπόγεια ρεύματα ανάμεσα σε κύκλους της Νέας Δημοκρατίας και του ναζιστικού μορφώματος.

Η δημοσιογραφική γραφίδα είχε φέρει στον αφρό τις συνομιλίες - επαφές του Μπαλτάκου με τον προφυλακισμένο σήμερα Χρήστο Παππά.

Είχε κάνει κορυφαίο θέμα την άποψη του Βύρωνα Πολύδωρα (τότε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας) για ενδεχόμενη συνεργασία του κόμματός του με την Χρυσή Αυγή!

Είχε αναδείξει πρόσωπα της εθνικιστικής νεοδημοκρατικής σχολής, που προπαγάνδιζαν την ιδέα μιας μεγάλης αναγεννημένης και καθαρόαιμης αντικομμουνιστικής Δεξιάς, που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με την πιο «ελαφρά» εκδοχή του ναζιστικού μορφώματος.

Όλα αυτά, «πάγωσαν» μετά την δολοφονία Φύσσα.

Μετά την κατακραυγή και τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν.

Ο Σαμαράς, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι το έπραξε με κομματική ιδιοτέλεια-  στήριξε το έργο τόσο των αστυνομικών όσο και των ανακριτικών αρχών.

Η στάση του απομόνωσε τους ναζιστές.

Όσα αποκαλύφτηκαν για τη δράση της Χρυσής Αυγής, δεν αφήνουν περιθώρια για την αμφισβήτηση της εγκληματικής δράσης της.

Η Δικαιοσύνη κατάφερε, όπως καταδεικνύεται καθημερινά, να φέρει στο φως ατράνταχτα στοιχεία για τη δομή, τη δράση, τις ευθύνες συγκεκριμένων στελεχών της.

Οι ναζιστές, τότε, απευθύνθηκαν σ’ εκείνον που είτε θεωρούσαν «κολλητό» τους, είτε σ’ εκείνον που κρατούσαν (;)από κάπο.

Ο τρόπος που ο Μπαλτάκος συνομιλεί με τον Κασιδιάρη και κυρίως όσα λέει, απαξιώνει απολύτως τον πρωθυπουργό.

Φίδι στον πρωθυπουργικό κόρφο, χωρίς να λησμονά κανένας τις ευθύνες του Σαμαρά για την (τις) επιλογές του.

Τώρα, λοιπόν, η κρίση που προκάλεσε ο Μπαλτάκος, αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το σκηνικό.

Δεν αρκεί η παραίτηση του Μπαλτάκου.

Ο ηγέτης, το πρώτο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει, είναι να μπορεί να επιλέγει τους συνεργάτες που θα λειτουργούν σε πλαίσια δημοκρατικά και απολύτως καθορισμένα.

Μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην πολύχρονη ιστορία του τόπου το είχε καταφέρει.

Τώρα, λοιπόν, ο Σαμαράς, προκειμένου να μη χαθούν όσα τα τελευταία δυο χρόνια κατάφεραν με τις θυσίες τους οι Έλληνες, οφείλει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα.

Οι επιλογές είναι δυο.

Δεν θα σώσουν το βαρύτατα τραυματισμένο πρόσωπο της κυβέρνησής του, αλλά θα είναι η εξιλέωσή του απέναντι στην ελληνική κοινωνία.

Να ξεκουμπιστούν και μάλιστα άμεσα όλα τα πρόσωπα που δρουν εκτός πλαισίων της κυβέρνησης συνεργασίας.

Να απομακρυνθούν πρόσωπα με ακραίες ή γραφικές πολιτικές απόψεις, που εκμεταλλευόμενα καρέκλες κι οφίτσια λειτουργούν στο ημίφως της πολιτικής ζωής.

Ξεκάθαρα πράγματα.