Περικυκλωμένοι κι απ’ την μετριότητα των ΜΜΕ

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Γράφαμε και χθες (άρθρο με τίτλο «Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, μνημόνια, διαφορές κι ομοιότητες), για την αδυναμία της χώρας μας –δηλαδή του λαού μας- να προσαρμοστεί στα δεδομένα της νέας εποχής.

Να δεχθεί ν’ αλλάξουν –μεταρρυθμιστούν πολλά πράγματα γύρω από την οικονομία, το κράτος, τις ευκαιρίες ανάπτυξης μέσω της πρωτογενούς παραγωγής και των εξαγωγών.

Γράφαμε ότι μια βασική διαφορά της χώρας μας με τις
Πορτογαλία και Ιρλανδία, είναι ότι παρ’ ότι αυτές κατέφυγαν στα μνημόνια μετά από εμάς, η μια βγήκε απ’ αυτά κι η άλλη βγαίνει την προσεχή Δευτέρα, αφού πρώτα αναθεώρησαν πολλά από τα κακώς κείμενα των οικονομιών τους.

Κλείναμε δε, με την επισήμανση ότι οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών είχαν άλλο ακροατήριο ν’ απευθυνθούν, μ’ άλλη κουλτούρα, παιδεία κι αντίληψη των πραγμάτων.

Σ’ αυτό το τελευταίο δεν είναι άμοιρα τα ελληνικά ΜΜΕ.

Χρόνια και χρόνια οδηγούνται από την «κουλτούρα» του παραπολιτικού, παρά από τις αυτές καθ’ εαυτές πολιτικές πράξεις.

Χρόνια και χρόνια έψαχναν την ατάκα των εντυπώσεων, παρά τα λόγια της ουσίας και της ευθύνης.

Χρόνια και χρόνια έδιναν –κι εξακολουθούν να το δίνουν- βήμα σε κάθε λαϊκίστικη προσέγγιση, με την ελπίδα ότι θα γίνει άνω κάτω το πολιτικό σκηνικό για να καρπωθούν τηλεθέαση, ακροαματικότητα, αναγνωσιμότητα κι εν τέλει ζωή.

Πρωτεύουσα ήταν η είδηση της διαφωνίας, επί παραδείγματι, του Σημίτη με τον Παπανδρέου. Της Μπακογιάννη με τον Σαμαρά. Του Παπανδρέου με τον Βενιζέλο. Του Καμμένου με τον Σαμαρά. Του Κασσή με τον Βενιζέλο ή η άρνηση του κάθε Χαρακόπουλου να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο.

Και πάει λέγοντας…

Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι.

Τις τελευταίες ημέρες, πρωτεύουσα είδηση είναι οι κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και δη όχι επί της ουσίας, αλλά αναφορικά με το αν αφήνει αιχμές για τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ, αν κάνει δικό του κόμμα, αν αν αν…

Ένα μήνα πριν τις εκλογές, αντί συζήτησης επί της ουσίας για την Ευρώπη, συζητάμε για τον Παπανδρέου, την Ρομά του ΣΥΡΙΖΑ και το τι είχε πει –αν είχε πει- ο Σαμαράς πριν τριάντα χρόνια.

Τα ελληνικά ΜΜΕ, έχουν τεράστια ευθύνη γι αυτό επειδή είναι ρηχά, επιδερμικά και ανεύθυνα.

Ας μη ξεχνάμε και κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Τα ελληνικά ΜΜΕ, ουδέν ανέφεραν και ποτέ για την επικείμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, πριν αυτή «σκάσει» στα κεφάλια όλων.

Άλλα ήταν τα ενδιαφέροντά τους.

Το Βατοπέδι, η γκόμενα του Ζαχόπουλου, που θα δώσει το δακτυλίδι ο Σημίτης, στα νέα πρόσωπα που φέρνει στην πολιτική ο Γιώργος  και διάφορα δευτερεύοντα ζητήματα.

Για την χρεοκοπία ουδέν.

Ούτε καν όταν από το βήμα της Βουλής, ο τ. πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης (Δεκέμβριος 2008), είχε αναφέρει ότι «αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα... καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο ΔΝΤ για δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Επιτροπής».

Τότε, ήταν «μπροστά» τα γνωστά ήσσονος σημασίας ζητήματα, η δε χρεοκοπία ουσιαστικά βρήκε απροετοίμαστη την μακαρίως κοιμώμενη κοινή γνώμη.

Το ζήτημα είναι ιδιαιτέρως σοβαρό.

Όταν οι δυο –κατά τεκμήριο- σοβαρότερες εκπομπές λόγου των ελληνικών ΜΜΕ, των Χατζηνικολάου και Πρετεντέρη, παρουσιάζουν πρόσωπα και λόγο περασμένων δεκαετιών, τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να επιχειρούν την πολιτική τους επιβίωση, τότε ούτε τα ΜΜΕ έχουν αντιληφθεί το παραμικρό.

Όταν σχεδόν το σύνολο των δελτίων ειδήσεων είναι μονοθεματικά και δη επί ζητήματος εντυπώσεων και όχι ουσίας, τότε τα ελληνικά ΜΜΕ δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι επιτελούν το έργο τους, που είναι η ενημέρωση της κοινής γνώμης.

Όταν προτάσσονται τα λήμματα και τα βλήματα, τότε δεν πρέπει ν’ απορούμε για τον τρόπο που ψηφίζει, σκέπτεται κι ενεργεί η ελληνική κοινωνία.

Όταν επιχειρούνται οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και τα ελληνικά ΜΜΕ τις σχολιάζουν και τις αντιμετωπίζουν ως …απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, τότε δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να διαιωνίζουν το πελατειακό σύστημα.
Όταν σε όλες μα όλες τις συζητήσεις πρωταγωνιστούν οι ελεεινολογούντες και οι φθαρμένοι, τότε δεν προσθέτουν το παραμικρό λιθαράκι στην επιχείρηση αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος.
Όταν όλοι εκείνοι οι διάσημοι οικονομολόγοι και τα λογής λογής κομματόσκυλα που έκαναν προσωπικές πολιτικές κι απέτυχαν σε όλες τους τις προβλέψεις, εξακολουθούν κι αντιμετωπίζονται ως οι μέγιστοι φωστήρες της παγκόσμιας κοινότητας, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά κάτι άλλο συμβαίνει.

Όταν αντί να συζητάμε και να προτάσσουμε τρόπους με τους οποίους θα φύγουμε από την κρίση, ακούμε συζητήσεις για την διένεξη Βενιζέλου –Παπανδρέου και τα παραπολιτικά της παραλειπόμενα, τότε δεν μπορεί να τρέφουμε ελπίδες.

Μου το θύμισε ο Πάσχος Μανδραβέλης σήμερα.

«Τι κι αν ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος προειδοποιούσε ότι “το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία διεθνούς οικονομικού ελέγχου... η κρίση είναι προ των πυλών. Ο Αννίβας είναι ante portas και έχει σημασία να σωθεί η πόλη, η Ρώμη και όχι οι Καίσαρες ούτε οι Συγκλητικοί” (Βουλή 20 Δεκεμβρίου 2008);

Τι κι αν ο κ. Στέφανος Μάνος προβληματιζόταν ότι την περίοδο 2004-2007 “προστέθηκαν χρέη 48 δισ. ευρώ. Το 2007, το κράτος εισέπραξε από άμεσους και έμμεσους φόρους 48 δισ. ευρώ. Η αύξηση του δημόσιου χρέους τα τελευταία 4 χρόνια είναι ίση με το σύνολο των φορολογικών εσόδων του 2007” («Καθημερινή», 26.4.2008);».

Τα είδε, τότε, κάποιος προτεταγμένα από τα ελληνικά ΜΜΕ;

Και πού είναι οι Παπαδόπουλος και Μάνος σήμερα;

Δυστυχώς, είμαστε από παντού περικυκλωμένοι από την μετριότητα.

Χρεοκοπήσαμε, αλλά εξακολουθούμε παντού να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε…

Θα ρίξουμε και πάλι τα φταιξίματα στη Μέρκελ, στα …νεοφιλελεύθερα μοντέλα και …καθαρίσαμε…