Ο Μεϊμαράκης, η μούχλα και το αύριο της Νέας Δημοκρατίας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Νέα Δημοκρατία ως το μεγαλύτερο κόμμα του ευρωπαϊκού τόξου παραμένει ο πολιτικός χώρος που διασφαλίζει το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το κόμμα είναι φθαρμένο και μουχλιασμένο.

Ταυτισμένο με παθογένειες που ανέχθηκε ή δημιούργησε στον τόπο, δεν μπορεί να ελκύσει τους σε απόγνωση ευρισκόμενους πολίτες.

Με πρόσωπα χωρίς κοινωνική αποδοχή στη βιτρίνα της, αδυνατεί να πείσει μάζες πέραν εκείνων των ορκισμένων συνοδοιπόρων της.

Μα αυτοί δεν αρκούν.

Η ταύτισή της με το παλιό –όπως κατέδειξε κι η εμπειρία

του πρόσφατου δημοψηφίσματος- την οδηγεί μοιραία σε πολιτικές ήττες και στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Μοιραία, αλωνίζει στο «γήπεδο» ο Αλέξης Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Προτιμούν, δηλαδή, οι πολίτες τους εμμονικούς, αμετροεπείς, αγράμματους και αλλοπρόσαλλους νυν κυβερνώντες, από την διασπασμένη, ουσιαστικά ακέφαλη κι αναξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση.

Όμως, έτσι, δεν πλήττεται μόνο η Νέα Δημοκρατία, αλλά ο ίδιος ο τόπος.

Κι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι – κι αδιαφορώ πλήρως για τη γνώμη των κομματόσκυλων- η Νέα Δημοκρατία έχει κλείσει τον κύκλο της.

Άλλωστε, πλην όλων των άλλων που άπτονται της πολιτικής και της εικόνας, είναι ένα κόμμα που χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά, ενώ η οργανωτική της δομή είναι πλέον ανύπαρκτη.

Οι διεκδικητές της ηγεσίας της είναι πολλοί.

Κάποιοι μετρίως μέτριοι, κάποιοι σχετικά ικανοί, κάποιοι άλλοι ανύπαρκτοι.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης που ανέλαβε με μοναδική πονηριά τα ηνία της, δεν μπορεί να αποτελεί μεγαλόπνοη λύση.

Ούτε μακροπρόθεσμη.

Η πρόθεσή του να επανεντάξει τη Νέα Δημοκρατία στον φυσικό της χώρο, τον Μεσαίο αστικό, ασφαλώς κι αποτελεί μια σημαντική κίνηση απεμπλοκής του κόμματος από τα Δεξιά κι αποκρουστικά μονοπάτια που την είχε οδηγήσει ο Σαμαράς κι η παρέα του.

Όμως δεν φτάνει.

Καλή η κομματική συσπείρωση, αλλά δεν φτάνει.

Κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αντί να «σπρώξει» το κόμμα στο αύριό του, με νέα στελέχη, με νέες ιδέες, με σύγχρονες πολιτικές μεθόδους,  τοποθετεί πάλι στη βιτρίνα της δημοσιότητας πρόσωπα που θα έπρεπε να έχουν μουχλιάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Διάβασα για επαφές με τον Ψωμιάδη!

Δηλαδή με την προσωποποίηση της μούχλας και της αντιδραστικότητας.

Διάβασα για επαφές με τον Γιώργο Βουλγαράκη.

Μπορεί ουσιαστικά και τυπικά να αποδείχθηκε πως ήταν πεντακάθαρος στη περιπέτεια που ενεπλάκη, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν αποτελεί και το πιο ελκυστικό πρόσωπο για την κοινωνία που η Νέα Δημοκρατία επιθυμεί να προσελκύσει.

Διάβασα για επαφές με συνδικαλιστές, όπως εκείνον τον περιβόητο λαϊκοδεξιό Κιουτσούκη!

Πάλι τα ίδια; Πάλι μ’ εκείνους που ανδρώθηκαν στο πελατειακό σύστημα;

Διάβασα για επαφές με πρώην βουλευτές, όπως εκείνος ο Μελάς που έφυγε, πήγε στους ΑΝΕΛ, ξαναγύρισε κι η κοινωνία έστειλε τελικά σπίτι του.

Δεν μπορεί άραγε η Νέα Δημοκρατία να κάνει χωρίς όλους αυτούς;

Αρκετά πια, από όλους αυτούς και πολλούς πολλούς άλλους που βρίσκονται εντός της.

Αλήθεια ουδείς βλέπει την κατιούσα;

Ή έστω τη στασιμότητα;

Ουδείς βλέπει πέραν των στενών κομματικών ορίων;

Ουδείς βλέπει ότι μοναδική λύση είναι η διάλυση της Νέας Δημοκρατίας κι η επανίδρυση με σαφές ιδεολογικό φιλελεύθερο στίγμα, με διεύρυνση και στελέχη κι από άλλους πολιτικούς χώρους και με νέο όνομα;

Ουδείς βλέπει ότι πρέπει να δοθεί χώρος στη νέα γενιά;

Κι ότι όταν λέω νέα γενιά δεν εννοώ φυσικά τον ακροδεξιό από τη Θεσσαλονίκη που προβάλλεται από κάποιους  ως… νέος ηγέτης…

Ουδείς βλέπει ότι δεν μπορεί τη Νέα Δημοκρατία και τον Μεσαίο χώρο να την αντιπροσωπεύουν οι κραυγές του Άδωνη Γεωργιάδη και κάποιων περίεργων γερόντων όπως ο Τραγάκης και κάποιοι άλλοι γραφικοί που σπεύδουν να κάθονται στα πρώτα έδρανα της Βουλής όταν έχει τηλεοπτικές μεταδόσεις;

Ουδείς βλέπει ότι δεν μπορεί εσαεί να πορεύεται αυτό το κόμμα με το φωτοστέφανο του καραμανλισμού επάνω του και τους εκπροσώπους αυτού (δεν εννοώ τον Κώστα Καραμανλή) να συμπεριφέρονται πολλές φορές ως «νονοί» της παράταξης;

Ουδείς βλέπει ότι με μουχλιασμένες απόψεις και συντηρητισμούς που έλκουν την καταγωγή τους από περασμένες δεκαετίες, ουδείς νέος άνθρωπος μπορεί να στρατευθεί στο πλάι της Νέας Δημοκρατίας και να της προσδώσει κοινωνική και πολιτική υπεροχή;

Ουδείς βλέπει ότι με τακτικισμούς,  πολιτικαντισμούς και πολιτική νωχελικότητα δεν συνθλίβεται ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα τεράστια αδιέξοδά του και τα αδιέξοδα στα οποία έφερε τη χώρα;

Σε τελική ανάλυση γιατί δεν ετοιμάζεται αυτό το κόμμα για τις εκλογές;

Όχι τις επόμενες, αλλά τις μεθεπόμενες;

Ο τόπος χρειάζεται ρήξεις.

Όχι σαν αυτές που ετοίμαζαν ο Λαφαζάνης κι ο Βαρουφάκης, αλλά ρήξεις με το παλιό, με το καταδικασμένο, με το φθαρμένο, με το αδύναμο.

Ας μη ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτεροι Έλληνες πολιτικοί, ο Ελ. Βενιζέλος κι ο Κων. Καραμανλής, μέσα από ρήξεις ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν.

Κι όπως έγραψε κι ο Παπαχελάς στην «Καθημερινή», το status quo, δεν αποτελεί λύση.