Η ευκαιρία της Νέας Δημοκρατίας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μπορεί πολλοί πολιτικοί αναλυτές να εκφράζουν την άποψη ότι δεν συντρέχει κανένας ουσιαστικός λόγος ούτως ώστε η Νέα Δημοκρατία να μη ξεκινήσει την προεκλογική περίοδο από την αφετηρία του 28% που έλαβε στις εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά έχω την πεποίθηση ότι αυτό δεν αρκεί.

Ούτε αρκεί η χαώδης κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ για την

επιστροφή στο τιμόνι της χώρας.

Η Νέα Δημοκρατία διολίσθησε χαμηλά, πολύ χαμηλά, υπό την ηγεσία του Σαμαρά.

Δεν εννοώ μόνο σε εκλογικά ποσοστά.

Ταυτίστηκε στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας ως ένα σκληρό Δεξιό κόμμα, με πρωταγωνιστές πρόσωπα που επ’ ουδενί μπορούν να εκφράζουν τις ιστορικές της θέσεις και με θέσεις άκρως συντηρητικές έως αναχρονιστικές.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, αλλά και μεγάλης περιόδου της ηγεσίας Καραμανλή, ταυτίστηκε πατερναλιστικά με το Κράτος κι είχε τόση σχέση με τον φιλελευθερισμό όση η γάτα με το νερό.

Σήμερα και μέχρι τις εκλογές, δείχνει να «παίζει» το τελευταίο της χαρτί.

Η επαναφορά του κόμματος στη φυσική του θέση, στον Μεσαίο χώρο, είναι ενδεδειγμένη κίνηση της ηγεσίας Μεϊμαράκη, αλλά οι πρόσφατες πληγές δεν έχουν γιατρευθεί.

Η Νέα Δημοκρατία, οφείλει να εκφράσει απλό και κατανοητό φιλελεύθερο λόγο.

Να μιλήσει στοχεύοντας στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος.

Κάτι που δεν έκανε εδώ κι αρκετά χρόνια, εγκλωβισμένη σε πελατειακούς τακτικισμούς κι ιδεολογική πολυφωνία κι εμμονές στον κρατισμό που έδιναν το δικαίωμα σε κάθε καρυδιάς καρύδι ν’ ανελκύεται και να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα κομματικά και δημόσια πράγματα και να δημιουργεί εικόνα αποστροφής για την παράταξη.

Ως εδώ.

Δεν μπορεί να υπάρχει άλλο θολός  λόγος για να δίνεται τάχα η δυνατότητα διείσδυσης σε μεγαλύτερα εκλογικά σώματα.

Άλλωστε, ποια εκλογικά σώματα υπάρχουν στα Δεξιά της, όπως επιθυμούν να στραφεί το κόμμα κάποια εκ των στελεχών της;

Αυτά που στηρίζουν την Χρυσή Αυγή και το λαϊκοδεξιό μόρφωμα του Καμμένου;

Αυτούς χρειάζεται η Νέα Δημοκρατία;

Ναζιστές και ψεκασμένους;

Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, οφείλει να πει ξεκάθαρα ότι για να σωθεί ο τόπος απαιτείται να καταργηθούν δημόσιοι φορείς, να καταργηθούν γραφειοκρατικές διαδικασίες, να φύγει κόσμος από το δημόσιο κι από τους οργανισμούς του.

Να σταθεί δηλαδή ενάντια ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό, αφού  εδώ και χρόνια κι η ίδια έχει εξιδανικεύσει –όπως είπαμε προηγουμένως-  το καταστροφικό για τον τόπο δημόσιο και τον κρατισμό.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να βρει ένα νέο και κυρίως σαφές και πειστικό αφήγημα χωρίς ήξεις - αφίξεις.

Ένα κεντρογενές -αστικό αφήγημα μακριά από Δεξιές πατριωτικές κορώνες και χάιδεμα ώτων.

Να εγκαταλείψει την προσοδοθηρία, τους τακτικισμούς, τους ψηφοφόρους - πελάτες και το κράτος πατερούλη.

Να καταδείξει με σαφήνεια την προσήλωσή της στους μηχανισμούς της αγοράς μέσω ενός μικρού πλην αποτελεσματικού κράτους, το οποίο μοναδικό στόχο που οφείλει να έχει είναι η προστασία των αδυνάτων.

Μόνο έτσι θα διεισδύσει στη μεγάλη δεξαμενή των αστών ψηφοφόρων, εκείνων που παλαιότερα αποκαλούσαμε «νοικοκυραίους», τους οποίους εγκατέλειψε για μακρό διάστημα.

Αυτούς τους πολίτες που λαμβάνουν «εύκολα» τα μηνύματα περί κέντρου και συνεννόησης, αλλά και δυσφορούν από παράταιρες «συμπορεύσεις», όπως εκείνες με τους Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου για λόγους τακτικής.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να μιλήσει με ευκρίνεια λόγου για το άνοιγμα των επαγγελμάτων, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις συντεχνιών.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να πει αλήθειες. Να πει, επί παραδείγματι, ότι δεν είναι δυνατόν να μη φορολογούνται οι αγρότες, αδιαφορώντας για τους… Μαυρογιαλούρους βουλευτές της που αντιτίθενται χάριν της εκλογικής τους πελατείας.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να καταθέσει ένα σαφές σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, βασισμένο στον ιδιωτικό τομέα, τον μόνο που μπορεί να παράξει ανάπτυξη.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να εκσυγχρονιστεί. Να μιλήσει, επί παραδείγματι, ακόμη και για θέματα που θεωρούνται ταμπού, όπως ο διαχωρισμός κράτους κι εκκλησίας, κάτι που άλλωστε είναι απολύτως φιλελεύθερη προοπτική κι εξέλιξη κι εδώ και χρόνια έχει καταστήσει το ζήτημα προνόμιο συζήτησης της Αριστεράς.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει να ξεπεράσει και τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν μπορώ, επί παραδείγματι, να κατανοήσω τι θα της προσφέρουν πρόσωπα που συζητά μαζί τους την …παλιννόστησή τους, όταν τα πρόσωπα αυτά τα «ξέρασε» η κοινωνία κι η ίδια η πολιτική η ζωή και το μόνο που δημιουργούν είναι αρνητικές εντυπώσεις.

Η Νέα Δημοκρατία, οφείλει να πετάξει το φθαρμένο, εδώ και χρόνια, πανωφόρι που φορά.

Θα προλάβει;

Θα τα καταφέρει;

Ίδωμεν.

Κοντός ψαλμός…