Το τέλος της μεταπολίτευσης κι οι θύλακες του λαϊκισμού

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μεγάλες χρονικές περιόδους της μεταπολίτευσης, το κτήνος του λαϊκισμού θώπευσε με περισσό θράσος την ελληνική κοινωνία.

Κι εκείνη πάμπολλες φορές δέχθηκε τις θωπείες με χαρά μεσήλικης παρθένου, ανεξαρτήτως αν λίγο μετά προσέφευγε στους λόγους της ελληνικής παροιμίας, περί στερνής μου γνώσης.

Δεν πρέπει να λησμονάμε πόσοι και πόσοι λαϊκιστές ανδρώθηκαν μέσα στις τάξεις και μέσω των πολιτικών, του -στα συνθήματα- σοσιαλιστικού ΠαΣοΚ.

Από τον μακαρίτη

Ευάγγελο Γιαννόπουλο, μέχρι τον Τσοβόλα, τον Παπουτσή, τον Κουλούρη και κυρίως τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα στους κόλπους της τύποις φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, ανδρώθηκαν χαρακτηριστικές περιπτώσεις Δεξιού αμοραλισμού.

Από τον Καρατζαφέρη, τον Ψωμιάδη, τον Καμμένο, μέχρι τα παλικάρια και τις κυρίες της Λαϊκής Δεξιάς.

Η δε Αριστερά, πάντα συνοδοιπορούσε με ότι πιο αντιδραστικό υπήρχε πέριξ του κράτους και των μηχανισμών του και επέμενε να άδει στους ρυθμούς του «δεν θα περά δεν θα περάσει ο φασισμός»!

Κορύφωση του λαϊκισμού ήταν η περίπτωση των σημερινών κυβερνόντων κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ και του μορφώματος Καμμένου.

Την περίπτωση του δευτέρου δεν χρειάζεται να τη σχολιάσουμε, αφού πρόκειται περί μιας φούσκας που προσβάλλει όχι μόνο την πολιτική ζωή του τόπου, αλλά κόμη και την αισθητική.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά ένα άλλο μόρφωμα, Αριστερής ουτοπίας –αν όχι ανοησίας- που ποτέ του δεν προετοιμάστηκε για την εξουσία που με πάθος διεκδίκησε, αλλά αντιθέτως έταξε στους πάντες όσα επιθυμούσαν και ανέλαβε τη διακυβέρνηση χωρίς στοιχειώδες επιτελείο και σχέδια.

Με στελέχη ακόμη και γραφικούς με ακραία ρητορεία κι έφεση στις ακρότητες.

Με τακτικισμούς του αισχίστου είδους, που κορυφώθηκαν είτε στην περίοδο εκλογής πρόεδρου της Δημοκρατίας είτε με τη … δημιουργική ασάφεια στη διαπραγμάτευση, που κόστισε τελικά στη χώρα το πλέον επώδυνο μνημόνιο και δεκάδες δισεκατομμύρια δίδακτρα για την επιμόρφωση και βίαιη ωρίμανση του Αλέξη Τσίπρα.

Τώρα, ο πρωθυπουργός, οφείλει να δαμάσει το κτήνος του λαϊκισμού που ό ίδιος καβάλησε για πολλά χρόνια.

Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο κλείνει η μεταπολίτευση και ταυτοχρόνως ανοίγει η νέα εποχή.

Μια εποχή στην οποία εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικές φούσκες κι η ελπίδα αναζητείται.

Είναι απίστευτο, αλλά πραγματικό, ότι υπάρχουν Έλληνες που την αναζητούν στον Βασίλη Λεβέντη ή στο δίδυμο Απόστολου Γκλέτσου –Κατερίνας Στανίση!

Το βέβαιο είναι ότι αν στη μεταπολιτευτική περίοδο το κυρίαρχο εργαλείο άσκησης πολιτικής ήταν το κράτος, στη νέα εποχή που πορευόμαστε αυτό θ’ αποτελέσει αποδιοπομπαίο τράγο.

Όχι επειδή εκ των δεδομένων το κράτος θα συρρικνωθεί στις απολύτως απαραίτητες αρμοδιότητές του, αλλά κι επειδή το θλιβερό πελατειακό σύστημα πνέει τα λοίσθια.

Όχι μόνο επειδή δεν μπορεί πλέον το κράτος κι ο κρατισμός ν’ αποτελούν «ιδεολογικό» αποκούμπι κανενός, αλλά κι επειδή αναγκαστικά η προσδοκώμενη ανάπτυξη δεν έχει άλλο δρόμο να διαβεί παρά μόνο αυτόν του ιδιωτικού τομέα, της πραγματικής εργασίας και των προβληματισμών για το μέλλον

Όχι μόνο επειδή αποδείχθηκε περιτράνως ότι το κράτος δεν μπορεί να διευθετεί τα πάντα, αλλά κυρίως επειδή καταδεικνύεται ότι η κοινωνία αντιλαμβάνεται πλέον πως δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής υπό τη σκέπη του.

Ο λαϊκισμός πέριξ του κράτους και του πελατειακού συστήματος είναι βέβαιο ότι πνέει τα λοίσθια.

Το είπαμε και το βλέπουμε.

Πάντα όμως θα υπάρχουν θύλακες.

Το θέμα είναι αν η κοινωνία έχει ωριμάσει για να το αποδεχτεί ως γεγονός και να μη νιώθει ηδονή από τις όποιες θωπείες του.

Να κατανοήσει ότι δεν μπορεί να περιμένει τα πάντα από το κράτος.

Ότι το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας να προσφέρει δουλειές και δη με μόνιμο περίβλημα, αλλά ο σκοπός του είναι να προσφέρει ισονομία, ασφάλεια, υγεία και παιδεία.

Όλα τα άλλα μπορεί να τα κάνει και να τα ρυθμίζει μόνη της η κοινωνία.

Αν δεν το πράξει, αν δεν επιδείξει ωριμότητα, οι φαιές στρατιές κάποιων γραφικών νοσταλγών δεν θ’ αποτελούν έκπληξη.

Άλλωστε, όπως θύμισε ο Πάσχος Μανδραβέλης σε άρθρο του στην «Καθημερινή», ο Φρίντριχ Χάγιεκ είχε προειδοποιήσει από το 1944 ότι «ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός αναπτύχθηκαν από την εμπειρία μιας ολοένα και πιο ρυθμισμένης οικονομίας. Η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού δεν ήταν μια αντίδραση στα σοσιαλιστικά ρεύματα της προηγούμενης περιόδου, αλλά αναγκαία συνέπεια αυτών των τάσεων».