Το σύνδρομο του εμφυλίου και του... καφενείου

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Σε περίπτωση που δεν το πήρατε είδηση, την προηγούμενη βδομάδα διεξήχθη στο Μέγαρο Μαξίμου μία λαμπερή «βραδιά βουλευτών». Μία ακόμα γιορτή δηλαδή.

Για την ακρίβεια- γιατί να το καμουφλάρουμε;- ένα ακόμα πάρτι.

Ακροδεξιοί και κομμουνιστές βουλευτές, με καθαρές μηνιαίες αποδοχές περί τα 5.500 ευρώ έκαστος, γλέντησαν στο Μαξίμου ακούγοντας αντάρτικα(!) και, αν κρίνουμε από σχετικές φωτογραφίες, το πάρτι θα μπορούσε να ήταν και θεματικό:

«Τα μπουζούκια τη δεκαετία του ‘90».

Αν προσθέσουμε και τα υπόλοιπα... χάπενινγκ, αντιλαμβανόμαστε ότι στη κυβέρνηση, πάνω από όλα, περνάνε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Πρόχειρα έρχονται στο μυαλό, η

γιορτή της «δημοκρατίας», τότε που η Βουλή βάφτηκε κόκκινη (πρώτη φορά στην ιστορία χρησιμοποιήθηκε η Βουλή για κομματική φιέστα)· η δεξίωση του κ. Παπαδημούλη με τίτλο «Απολογισμός 2014- 2016»· τα αποκριάτικα πάρτι και οι βόλτες αναψυχής με φρεγάτες και μαχητικά αεροσκάφη τού υπουργού Εθνικής Άμυνας · οι δυσαναλόγως πολυπληθείς εκδρομές στο εξωτερικό (θα λέγαμε «αποστολές», αλλά δεν μοιάζουν με τέτοιες)...

Και όλο και κάτι θα ξεχάσαμε. Αυτά, μέσα σε περίπου 600 μέρες διακυβέρνησης.

Κι έχουμε ακόμα.

Σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, θα ήταν αδικία να μην παραθέσουμε και το παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο του Γκι Βερχόφσταντ «Η Ασθένεια της Ευρώπης»:

«Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου πιο εύθυμη παρέα Ελλήνων [...] Ήταν μια αντιπροσωπεία της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον Α. Τσίπρα, που επέστρεφε στην Ελλάδα μετά από μία ακόμη ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής [...] Έκαναν συνέχεια πλάκα και ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Δεν έδιναν καθόλου την εντύπωση [...] ότι η Ελλάδα ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης...».

Επειδή το απόσπασμα του Γκι ξεχειλίζει εμφανώς από νεοφιλελευθερισμό και εμείς δεν διεκδικούμε δάφνες ουδετερότητας, εάν λέγαμε ότι κάνουν σαν στερημένοι που επιτέλους ήρθε η ώρα τους να απολαύσουν τη μέθη της εξουσίας, μάλλον θα χαρακτηριζόμασταν κακοπροαίρετοι.

Το ότι εκδηλώνουν τα ψυχολογικά τους συμπλέγματα για την ήττα στον εμφύλιο δεν φαίνεται αποκλειστικά και μόνο από την αλόγιστη και άχαρη επίδειξη πολυτέλειας. Τεκμηριώνεται σε συνδυασμό με την διχαστική αντίληψη που έχουν επιδείξει για την κοινωνία (έχουμε αναφερθεί σχετικά στο παρελθόν) και με τον τρόπο και το ήθος που κυβερνούν, όπου κι εκεί, τα προσχήματα έχουν πάει περίπατο.

Εν προκειμένω, είναι απλά αδύνατον να είναι τόσο άσχετοι- και άρα αθώοι- για να πέφτουν σε τόσο μεγάλα σφάλματα, όπως την παρέμβαση στη Δικαιοσύνη ή το σκάνδαλο Καλογρίτσα.

Ξέρουν πως απευθύνονται σε μία κοινωνία που έχει ταυτίσει την πολιτική με τη διαφθορά και προσπαθούν να στήσουν άρον άρον το δικό τους κράτος, με τη δική τους διαπλοκή, χωρίς καμία έγνοια για τα προσχήματα.

Η έννοια του σκανδάλου άλλωστε, είναι «καμένο χαρτί» στην Ελλάδα, για αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να το παραδεχθούν (βλ. δηλώσεις Κούλογλου περί Καλογρίτσα).

Ο αντίλογος στο ότι κάνουν σε 600 μέρες ό,τι έκαναν οι άλλοι σε 40 χρόνια (που συνήθως ακολουθεί το «γιατί, οι άλλοι ήταν καλύτεροι;») είναι ένα θριαμβευτικό «Δεν γίνεται να κυβερνηθεί αλλιώς αυτή η χώρα».

Τόσα χρόνια, όσο βρίσκονταν εκτός εξουσίας, έτσι έμαθαν ότι γίνονται οι δουλειές.

Είτε στο τσιπουράδικο της γειτονιάς είτε στον πάγκο της κομματικής νεολαίας στο πανεπιστήμιο, τη συζήτηση μονοπωλούν η παγκόσμια συνωμοσία κατά των λαών και ο Α, που γνωρίζει τον Β και διόρισε τον Γ ή έδωσε κατ’ ανάθεση κρατικό έργο στον Δ.

Τί άλλο να κουβεντιάσουν, αριστεροί άνθρωποι;

Για τα CDS και την διαδικτυακή επιχειρηματικότητα;

Σαν κυβέρνηση λοιπόν, αφού τους ψήφισε αυτός ο λαός, με αυτές τις παραστάσεις, δεν θεωρούν ότι κάνουν κάτι μεμπτό. Δεν υπάρχει ζήτημα αναξιοκρατίας, όταν γεμίζουν στα φανερά το δημόσιο με συγγενείς και φίλους.

Αντίθετα, τιμούν τη δικαιοσύνη α λα ελληνικά.

Θα βάλουν το δικό τους μεταφραστή στο υπουργείο Εξωτερικών, κι ας γράψει «they’re picking afight in someone else’s barn» (από τη μετάφραση- αριστούργημα του ΥΠΕΞ στις 2/10/16).

Μήπως ο προηγούμενος δεν μπήκε με μέσον;

Το αν γνωρίζει καλά αγγλικά, αναμενόμενα, είναι δευτερεύον.

Το γεγονός ότι τα δανεικά τελείωσαν για να συνεχίσουν να κυβερνούν όπως κυβερνούν, είναι μία μικρή λεπτομέρεια που δεν θα αφήσουν να σταθεί εμπόδιο.

Απλώς, τους αναγκάζει να διαλύουν τους θεσμούς και οτιδήποτε άλλο εγγυάται ότι η Ελλάδα μπορεί να υπάρξει ως κανονικό κράτος ασχέτως κυβερνητικών σφαλμάτων.

Εν κατακλείδι, το είπε πολύ καλά ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος:

«Αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να εκδικηθούν τη δημοκρατία που τους έφερε στην εξουσία».

Με άλλα λόγια, δεν μας εκδικούνται απλά και μόνο για τον εμφύλιο, αλλά επειδή τους πήραμε από τα καφενεία και τους βάλαμε στο Μαξίμου…