Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
η Εύα Τσαροπούλου
Κινδυνεύω να
καταντήσω βαρετή, αλλά τι φταίω εγώ που πάντα η συζήτηση γυρίζει στην ασυνέπεια
και στην αναξιοπιστία;
Για θύμισέ
μου, μωρέ, πότε ήταν που ο κ. Σταθάκης δήλωνε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι
-σταθερά κι αμετακίνητα- υπέρ του διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους;
Γιατί
μπερδεύτηκα με τις χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας, ότι: «Η
Εκκλησία και η Πολιτεία προχωρούν ενωμένες»…
Δηλαδή ως
ΣΥΡΙΖΑ, που μας ψηφίσατε για να γίνουμε κυβέρνηση, έχουμε αυτή την άποψη, ως
κυβέρνηση όμως, που τα καταφέρατε και μας κάνατε, υποχρεούμαστε να
έχουμε άλλη,
γιατί είναι κι αυτή η ριμάδα η συνεργασία στη μέση, βλέπεις, άσε που κι αυτή να
μην ήταν, πάλι θα χέζαμε την παρόλα μας με κάποιον τρόπο…
Η ουσία
είναι πως, μετά την προχθεσινή συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον ανώτατο
άρχοντα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το αποτέλεσμα είναι…business as usual, με νίκη 0-1 υπέρ των καλιμαυχίων, των κομβοσχοινίων και των λοιπών
μοσχοθυμιαμάτων…
Κάτι τέτοιες
ώρες, δικαιώνεται ο έρμος ο Παπαδιαμάντης που είχε πει πως η πραγματικά
επικρατούσα θρησκεία είναι ο πλέον ακάθαρτος και κτηνώδης υλισμός, και πως η
χριστιανοσύνη είναι μόνο το πρόσχημα… κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Κάτι τέτοιες
ώρες, μαζί με μερικές άλλες ακόμα, δικαιούμαι να αμφισβητώ και την πολιτική και
τη θρησκεία…
Οι πολιτικοί ήταν πάντα το μεγαλύτερο εμπόδιο για την Πολιτική, ακριβώς
όσο και οι κληρικοί ήταν πάντα το μεγαλύτερο εμπόδιο για την Πίστη… Ως προς
τούτο, είχε δίκιο ο υπουργός Εθνικής Άμυνας: Εκκλησία και Πολιτεία προχωρούν
ενωμένες.
Δεν είναι η
πρώτη φορά -φοβούμαι ούτε η τελευταία- που μία σημερινή κυβερνητική δήλωση
αναιρεί πασιφανώς και τόσο κραυγαλέα μία προηγούμενη, που μάλιστα αποτέλεσε και
βασική προεκλογική της δέσμευση.
Το
μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα είναι που συνηθίσαμε πια σε αυτό κι εντύπωση δεν
μας κάνει καμία…
Σαν προβλέψιμος γκόμενος είναι τούτη η κυβέρνηση· καταντήσαμε να ξέρουμε
τη στιγμή που μπαίνει σε μία σύσκεψη, ποιο θα είναι το αποτέλεσμά της. Ίσως γι’
αυτό πάντα στη ζωή κερδίζουν οι «coup de foudre» έρωτες…
Βέβαια, στην
περίπτωση του προβλέψιμου γκόμενου, υπάρχει κι ένα καλό σε όλα αυτά:
Απ’ τη
στιγμή που μαθαίνεις να συνηθίζεις αυτό που σου συμβαίνει, σταδιακά και χωρίς
να το καταλαβαίνεις, σταματάς να αντιδράς και ταυτόχρονα «αδειάζεις» απ’
οποιοδήποτε συναίσθημα θυμού ή στεναχώριας. Έχεις απαυδήσει τόσο πολύ, που
σταματάς να ασχολείσαι. Αλλά μαζί με τη στενάχωρη πλευρά, σου τελειώνει και η
καλή, ο έρωτας, η ελπίδα, η προσμονή, η επένδυση, όλα εκείνα που σε κρατούσαν
«δέσμιο» αυτής της σχέσης. Κάποτε λοιπόν, απαλλάσσεσαι απ’ αυτόν.
Στην
περίπτωση της προβλέψιμης κυβέρνησης όμως, να ισχύει άραγε το ίδιο;
Μπορεί η
απάντηση στο πρόβλημα που αδυνατούν να λύσουν οι «αγώνες», οι κοινωνικές
κατακραυγές, η αντίδραση να είναι άραγε το ξεθύμασμα;
Λες η λύση
να μην είναι στο «εκλογές εδώ και τώρα», αλλά στο «άστους να φύγουνε από
μοναχοί τους»;
Δεν είμαι
τόσο σίγουρη, ούτε τόσο αισιόδοξη.
Φταίει πως
δεν μπορώ να δεχτώ το «πόσο χειρότερα να γίνουν τα πράγματα;», όσο περιμένουμε
να φύγουν όλοι αυτοί -και το εννοώ το «όλοι»- μοναχοί τους!
Αφενός,
κανείς δεν φεύγει μοναχός του, ας μην βαυκαλιζόμαστε!
Αφετέρου, τα
πράγματα μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι μπορούν να γίνουν χειρότερα και χωρίς
τη βοήθειά μας!
Τα βοηθάμε
αρκετά κάθε φορά που ψηφίζουμε όπως ψηφίζουμε, μετά μπορούν και ρολάρουνε στον
κατήφορο και μοναχά τους…
Στ’ αλήθεια,
νευριάζω που αναγκάζομαι να καταλήγω συνεχώς στα ίδια συμπεράσματα, δεν σου
κρύβω πως έχω βαρεθεί πια να επαναλαμβάνομαι…
Για να είμαι δίκαιη όμως, οφείλω να τους αναγνωρίσω πως, αν η πολιτική
είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε όσα τους
αφορούν, η επιτυχία τους είναι τεράστια…
Και ως προς τούτο: Hip Hip Hurray!
Monophonics – Bang Bang
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου