ΕΥΑερα: «Οι μικρές οι τρύπες βουλιάζουν τα μεγάλα καράβια»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

«Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Μάο Τσε Τουνγκ, επικρατεί στην «Δημοκρατική Ευθύνη», πρακτική που εκεί στο κόμμα, φαίνεται να μην την εκτιμούν όσο οι Κινέζοι και πάντως δεν ξέρουν σίγουρα πώς να την εφαρμόσουν!

Αίφνης, το «Κόμμα του Θεοχάρη», που όμως δεν ήταν και δικό του (τουλάχιστον ο ίδιος ουδέποτε αποδέχτηκε τέτοιον όρο, απλώς προήδρευε όταν οι άλλοι τον χρησιμοποιούσαν, προκειμένου αυτό να γίνει γνωστό), αποφάσισε να τον «πετάξει έξω», όπως γράφτηκε με πηχυαίους τίτλους.

Προς επίρρωση των εφημερίδων, το κόμμα φρόντισε να

το κρεμάσει και στην «εξώπορτα», πάνω-πάνω στο site του, με την εξαιρετικά άκομψη και εντελώς politically incorrect φράση: «Η Δημοκρατική Ευθύνη δεν θα ασχοληθεί ξανά με το θέμα Θεοχάρη».

Άκρως απωθητική δήλωση, η οποία αν δεν σε αποτρέψει από το να περιηγηθείς μέσα στο site, διαψεύδεται από τη στήλη "Πρόσωπα", η οποία εξακολουθεί να τον φέρει μεταξύ αυτών που ηγούνται του κόμματος.

Μάλλον δεν πρόκαμε να ενημερωθεί το site, ότι τα όργανα σφάζονταν μεταξύ τους, βάλανε ωστόσο, την πιστολιά να παίζει μουσικό χαλί, για να τρομάζει τα πετούμενα, σαν σκιάχτρο στο χωράφι...

Θα την πω την αμαρτία μου, σε μία εκ των συναντήσεων της Δημοκρατικής Ευθύνης ήμανε κι εγώ! Ως απλή και αδαής ακροάτρια, μάλιστα, χάρηκα με αυτά που άκουσα, αφού σε ένα ημιθανές πολιτικό σκηνικό, η όποια προσπάθεια αναζωπύρωσης της φλόγας δείχνει σημαντική.

Είχα πλήρη άγνοια, φυσικά, του τι γινόταν στα παρασκήνια, κάτι που είναι πολύ λογικό, αφού αυτό το γνωρίζουν μόνοι όσοι ασχολούνται ενεργά.

Μου φάνηκε μεστός και σωστός ο λόγος του κ. Θεοχάρη, τον οποίο είχα ξανακούσει και παλιότερα. Όπως και των άλλων εκπροσώπων (όχι όλων, αλλά αρκετών) και πάντως, διέγνωσα «σύμπνοια» απόψεων και μια γενική χαρά, όπως κάθε φορά που κάτι νέο ξεκινάει.

Επειδή, όπως λέγανε οι παλιοί: «Στο μπόι σου βρίσκεις, στη γνώμη σου δεν βρίσκεις», φεύγοντας, έγινε και μια μικρή φασαρία για τη διαδικασία απ’ την οποία είχαν προκύψει τα ονόματα των προσωρινών οργάνων που μας ανακοινώθηκαν, αλλά έφυγα διότι παραήταν εσωκομματικό αυτό για να έχω άποψη εγώ, με τη μια φορά που πήγα.

Εξάλλου, ως κάθε ανεύθυνος πολίτης, είχα καλύτερα πράγματα να κάνω εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι του Σαββάτου.

Τις μέρες που ακολούθησαν, διάβαζα διάφορα άρθρα που έφεραν την υπογραφή της Δημοκρατικής Ευθύνης κι άλλα που έφεραν την υπογραφή του κ. Θεοχάρη κι αναρωτιόμουν γιατί να συμβαίνει αυτό· προφανώς το «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών είχε ήδη ξεκινήσει…

Ξαφνικά λοιπόν, τη βδομάδα που πέρασε, τα κοινωνικά δίκτυα βούιξαν: Να τον έδιωξαν τον Θεοχάρη από δω, να του έκλεψαν το κόμμα από εκεί, να έφταιγε ο ίδιος, λέγανε οι δικοί του, να το κόμμα δεν είναι κανενός, δεν θα κάνουμε αυτά που κάναμε με τον Σταύρο, λέγανε οι δυσαρεστημένοι Ποταμίσιοι, γενικώς αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά τουφέκια πέσαν. Κάποιοι μάλιστα ξαναθυμήθηκαν και το «Όποιος διαφωνεί, ας κατέβει τώρα απ’ το τρένο», κάτι που προφανώς έχει φέρει τον Παπανδρέου δέκα φούρλες εντός του τάφου του…

Τέτοια ωραία πράγματα…

Εγώ, να σου πω την αλήθεια μου τη μαύρη, που ψάχνω εδώ και καιρό να βρω μία εναλλακτική, ώστε να μην βρεθώ ξαφνικά τη δύσκολη ώρα των εκλογών, μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα: «Και τώρα, τι;» επιπλέον, δεν θέλω αυτή τη φορά να ψηφίσω «το μικρότερο κακό», το οποίο πάντα θα εξακολουθεί να είναι κακό επίσης και που δεν γνωρίζω προσωπικώς ούτε τον κ. Θεοχάρη, ούτε τους υποδέλοιπους κυρίους, για να μπορώ να μιλήσω γι’ αυτούς, θα μπορούσα πολύ εύκολα να πω: «Ε, και;».

Σαν κι εμένα, πολύς κόσμος θα πει το ίδιο.

Όταν κάποιος δεν ασχολείται περισσότερο με την πολιτική από το να ακούει αυτά που λένε οι ειδήσεις, να διαβάζει τα κοινωνικά ή τα κλασικά μέσα, αν κάτι του ακούγεται καλό, του φαίνεται καλό, προφανώς θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί παρά να είναι και καλό. Με αυτό το, κατ’ εμέ, «ελλιπές κριτήριο» θα πάει και να ψηφίσει.

Έτσι λοιπόν, για μένα, τον άσχετο και αδαή πολίτη, που έτυχε να ακούσει και να διαβάσει τα της Δημοκρατικής Ευθύνης, η ιδέα του να την ψηφίσω, με βάση τις θέσεις της, εξακολουθεί να φαντάζει καλή, καλύτερη από άλλες, υφιστάμενες.

Και πάντως, εξακολουθεί να μοιάζει πολύ καλύτερη απ’ αυτήν του Ποταμιού, για να συγκρίνω με συναφείς χώρους, το οποίο φαίνεται ότι ξεράθηκε για τα καλά πια κι ας θεωρεί ότι πήρε την εκδίκησή του με τούτες τις εξελίξεις.

Μόνο και μόνο γι’ αυτό, εγώ δεν θα το ξανασκεφτόμουν, αφού, η εκδίκηση συχνά είναι η αδύναμη ευχαρίστηση των ρηχών και στενών μυαλών και ποιος θέλει στ’ αλήθεια τέτοια μυαλά να τον εκπροσωπούν στη Βουλή;

Βέβαια, βρες μου και τα καλύτερα, εδώ που τα λέμε… αλλά, ας μην το πάμε εκεί.

Το ίδιο λοιπόν και τα πρόσωπα που σήμερα την εκπροσωπούν:

Μια χαρά μου φάνηκαν όταν τα άκουσα να μιλάνε, είτε μεμονωμένα ήταν αυτά, είτε όλα μαζί (και παρουσία του κ. Θεοχάρη, που δεν θυμάμαι να έφερε καμία αντίρρηση στα λεγόμενά τους, ξέρεις "όποιος διαφωνεί, ας το πει τώρα ή ας σωπάσει για πάντα"; Ε, εκείνος οφείλει τώρα να σωπάσει για πάντα, μάλλον).

Αλλά! Υπάρχει πάντα εκείνο το «αλλά», εκείνη η μικρή φωνούλα που έρχεται από το πίσω μέρος του ώμου σου, εκεί όπου έχει κατσικωθεί το μικρό διαολάκι της αμφισβήτησης.

Κάτι λείπει, φίλε…

Άντε ξανά πίσω λοιπόν, σε ένα γρήγορο «rewind» απ’ αυτά που κάνουν ίου-ίου και μασάνε την κασέτα…

Ξανά σ’ εκείνη τη μάζωξη, όπου οι φωνές που στο τέλος διαφώνησαν με τον τρόπο ψήφισης των προσωρινών οργάνων, μοιάζουν τώρα πιο ξεκάθαρες.

Βαφτίστηκε εκείνο το «κάτι» και μάλιστα εν φωναίς και οργάνοις, ως «αδιαφάνεια στις διαδικασίες»! Αυτό, ακόμα και για μένα τον αδαή πολίτη, είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα, γιατί είναι κάτι που μπορώ πολύ εύκολα και να το καταλάβω.

Αφού το καταλαβαίνω, το απαιτώ κιόλας!

Ένα καινούργιο κόμμα, μία καινούργια πολιτική κίνηση, που ευαγγελίζεται νέες ιδέες, νέα ξεκινήματα, νέες αρχές, απαγορεύεται διά ροπάλου να χρησιμοποιεί παλιές και αποδεδειγμένα κακές μεθοδολογίες και μάλιστα κατά την προετοιμασία του ιδρυτικού του συνεδρίου!

Τα ήθη που επικαλείται διαψεύδονται απ’ τις ταμπελίτσες που κοσμούν ακόμα και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το site του.  

Καλώς ή κακώς, ο κ. Θεοχάρης, τον οποίο ουδένα λόγο έχω να υπερασπίζομαι, έχει αποδείξει, τόσο από τη στάση του ως Γενικός Γραμματέας Εσόδων, όσο και από τη συνολική εικόνα του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ότι είναι ένας σοβαρός κι εργατικός άνθρωπος.

Λίγος ή πολύς, αυτό θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Ωστόσο, τέτοιου είδους ταμπελίτσες απαξίωσης, αναρτημένες ως κορφή σε ένα site πολιτικού κόμματος, κοινώς κρεμασμένες στην πόρτα του, δεν του αξίζουν, ούτε με γνώμονα το ποιος είναι, ούτε για τη δουλειά που έκανε για να το στήσει –μαζί με όποιον άλλον κοπίασε προς τούτο.

Δεν τιμούν καθόλου δε, αυτόν που τις κρεμάει, αν με ρωτάς…

Αν για κάτι μπορεί κανείς να τον χρεώσει στην περίπτωση αυτή, απ’ όσα τουλάχιστον ακούγονται και με την παραδοχή ότι αυτά είναι αληθή, είναι το ότι με τη «σιωπή» του συναινούσε σε διαδικασίες που δεν ήσαν διαφανείς.

Ενδεχομένως από απελπισία ή από την κούραση της απογοήτευσης, αλλά αν αυτό συνέβη είναι πρόβλημα. 

Η σιωπηρή αποδοχή, δηλώνει συγκατάβαση και δεν θέλω να με εκπροσωπεί ένας συγκαταβατικός έστω κι από κούραση πολιτικός.

Αλλά το ίδιο δεν θέλω να με εκπροσωπεί ένας πολιτικός που επικαλείται το «νέο» και εφαρμόζει το παλιό, εκείνο το «κακό» παλιό, το οποίο νομίζω και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας έχει σιχαθεί σαν τα κρίματά του και βάλε…

Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, τουλάχιστον όχι απ’ την πρώτη φορά.

Μπορεί ωραιότατα να αδικήσει μόνος του τον εαυτό του, οπότε ας πάρει το χρόνο του…

Αλλά οφείλω να κουνήσω το σκοινί της καμπάνας, αν μη τι άλλο.

Αν θα ακουστεί ο ήχος ο κρουστός, δεν ξέρω, αλλά θέλω τουλάχιστον μέχρι εκεί να φτάσω…

Αν υπάρχει παιχνίδι εδώ, απ’ όπου προκύπτει νικητής κι όλοι οι άλλοι είναι χαμένοι, δεν νομίζω ότι ο χαμένος είναι ο κ. Θεοχάρης, μόνο και μόνο επειδή «έχασε» ένα κόμμα, που ούτως ή άλλως ο ίδιος δήλωνε ότι ήταν «των πολλών».

Οι άνθρωποι κρίνονται απ’ τις επιλογές τους, δεν προκύπτει απ’ αυτές τίποτε το στιγματιστικό για εκείνον, που να το καταλαβαίνω τουλάχιστον.

Εξάλλου, πρέπει, λέει, να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, άρα φτηνά τη γλίτωσε, αν με ρωτάς.

Ούτε προς το παρόν χαμένοι μπορεί να είναι αυτοί που του «το πήραν», αφού ήταν και δικό τους απ' την αρχή.

Ένας – ένας ή και όλοι μαζί ακόμα μια χαρά μπορούν και στέκονται στην πολιτική και κοινωνική αρένα και τα μικρά παραπτώματα η κοινωνία τα συγχωρεί, ιδίως όταν της τάζεις «ελπίδα», η οποία δεν ήρθε ποτέ με τους «άλλους».

Αυτοί, μην σκας, θα κριθούν στο χειροκρότημα.

Εκείνο που τρέμω δυστυχώς, είναι πως όταν δεν υπάρχουν εμφανώς χαμένοι, αυτός που χάνει συνήθως είναι ο κοσμάκης, που πάλι θα επενδύσει και πάλι θα κλαίει τα λεφτά του…

Bonnie Tyler – «I need a hero»

https://www.youtube.com/watch?v=OBwS66EBUcY