Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 126)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ο γιαλός είναι στραβός…

Βγήκε η απέναντι Συριζαία, που λέτε, στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσει ντομάτες.

Τάχαμου τάχαμου δηλαδή, γιατί με το δεξί μάτι διάλεγε, και με τ' άλλο, το αριστερό, το καλό, το τσακίρικο, έψαχνε το επόμενο θύμα.

Πήγα να κρυφτώ πίσω από δυο θείες και το ράφι με τα ζαρζαβατικά, μα με είδε...

-Καλημέρα, μου λέει.

-Καλημέρα, της απαντώ.

-Τα παιδιά καλά;

-Μια χαρά, σας

ευχαριστώ.

-Τυχερά, τυχερά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα!

-Μα τι λέτε τώρα, άλλο πράμα δεν κάνουν καθημερινά από το να δοξάζουν την τύχη τους!

-Φαντάσου να είχαν γεννηθεί στο Αφγανιστάν, και να τα βομβάρδιζαν για την πλάκα τους οι ιμεριαλισταί...

-Και οι μασόνοι, είπα σε τόνο μάλλον ειρωνικό, μα η Συριζαία ποσώς νοιάστηκε, αρκεί που είχαν αρχίσει να μαζεύονται γύρω της οι θείοι της περιοχής.

Και άρχισε που λέτε τα γνωστά μπλα μπλα, οι κακοί πλούσιοι και οι καλοί πτωχοί και καταφρονεμένοι...

Δεν κρατήθηκα:

-Στο Μάντσεστερ, μαντάμ, στο Μάντσεστερ έγινε το χτύπημα, στην Βόρεια Αγγλία, γιου νόου; Μάντσεστερ; Μεγάλη Βρετανία;

Καλά, πείτε μου ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Είπε, είπε, και τι αρλούμπα δεν είπε.

Ένας επικίνδυνος αχταρμάς ημιμάθειας και θυμού στην γκλάβα της.

Αγόρασα, το λοιπόν,  πατάτες από τον πονοκέφαλο που μου προκάλεσε, αντί τομάτας πελτέ που είχα πάει να ψωνίσω...

Και η Σαλονικιά τυρού με ρώτησε αν ήθελα κασέρι της είπα ναι, και μου έδωσε ενάμιση κιλό γκούντα, άσχετο, γύρισα σπίτι και έφτιαξα πίτσα μαργαρίτα, αντί της προγραμματισμένης μακαρονάδας...

Κάθισα μπρος στον υπολογιστή και έγραψα ένα μήνυμα για τις μάνες όλου του κόσμου που σπαράζουν πάνω στα άψυχα κορμιά των παιδιών τους.

Και μέτρησα σαράντα δυό ψόφους, τριάντα μπλοκαρίσματα, τρία βρισίδια γιατί η Συρία βομβαρδίζεται από τους Αμερκάνους, δυο καντήλια για τους Παλαιστίνιους, επτά Ελληνικές σημαίες μαζί με το διαχρονικό: «Ξεσοικωθήται Παιδαις τον Ελλήνων» και όλοι οι υπόλοιποι θυμήθηκαν τους Κονγκολέζους, τους Βέλγους ακόμη και αυτές τις Σταυροφορίες.

Μια τύπισσα μάλιστα έσπασε όλα τα κοντέρ της απανθρωπιάς:

Έλεος, μου έγραψε, έλεος με το οκτάχρονο, ξέρεις πόσα οκτάχρονα πεθαίνουν στον κόσμο από την πείνα;

Και από την ιλαρά, της ανταπάντησα καθότι το κορίτσι το έξαλλο, είναι και κατά των εμβολιασμών!

Στην Ελλάδα μαντάμ, πάντα βρίσκουμε έναν λόγο για να τσακωθούμε.

Στην Ελλάδα μαντάμ, η κατσίκα που ψοφά δεν έχει σημασία εάν είναι η δική μας, αρκεί, να έχει ψοφήσει πρώτα εκείνη του γείτονα.

Στην Ελλάδα μαντάμ, η λογική και η συνομωσιολογία περισσεύουν.

Στην Ελλάδα μαντάμ, τα πληκτρολόγια των ουφολόγων αναστενάζουν.

Στην Ελλάδα μαντάμ, όλα καταλήγουν στην υπερβολή.

Ήρθε και το τρομοκρατικό με στόχο τον Παπαδήμο και έδεσε το γλυκό.

Ένας πρώην διαδικτυακός φίλος -και λέω πρώην γιατί με έκανε ανφρέντ πάραυτα-   μου έστειλε ένα κατάλογο με τα ονόματα των πρωθυπουργών και των υπουργών οικονομικών, της τελευταίας τριακονταετίας, που αποδεικνύει, λέει, πως είναι όλοι τους Εβραίοι, του έγραψα λοιπόν: “χαχα, ωραίο το αστείο, και νόμιζα πως είναι όλοι ερπετοειδή, σαν την κουίν Ελίζαμπεθ” .

“Πτωχή το πνεύματι” μου απάντησε  διαγράφοντας με ταυτόχρονα.
Ναι! Έκανε δυο κινήσεις ταυτόχρονα.

Το λες και εξέλιξη! 

Στον ίδιο χρόνο η αξιολόγηση καταρρέει και από τις διαρροές -αν δεν είναι τρολιά βεβαίως βεβαίως- οι έτεροι Ευρωπαίοι δεν μας έχουν καθόλου σε υπόληψη.

Έπεσα από τα σύννεφα!

Εμείς βρε που πρωτομιλήσαμε για δημοκρατία, εμείς βρε που φτιάξαμε τον Παρθενώνα, εμείς βρε που “είχαμε χοληστερίνη όταν εσείς κρεμιόσασταν από τα κλαδιά” (αυτό το τελευταίο είναι κλεμμένο από άλλον αυτόφωτο φωστήρα)...

Κακή εβδομάδα αυτή που μόλις διανύσαμε μαντάμ, και η υφήλιος αναρωτιέται αν η Μελάνια αγαπά τον άντρα της, του έσπρωξε λέει το χέρι.

Αλλά εγώ σας έχω την εξήγηση.
Χθες ημέρα Παρασκευή και ώρα πρωινή, πήρα ταξί από το σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας, ξεροστάλιασα βλέπετε να περιμένω στο κρύο και στην βροχή μαζί με άλλους τριακόσιους δεκαπέντε νοματαίους, τόση κίνηση και μια σήμανση για το πότε θα έρθουν τα λεωφορεία, κανείς δεν φιλοτιμήθηκε να τοποθετήσει εκεί πέρα.

(Άλλη ιστορία πονεμένη αυτή)
Πήρα, λοιπόν, ταξί και ο τάριφμαν μου το έσκασε το μυστικό:

Έχει φίλο έναν μπόντι γκαρντ η έμορφη Μελάνια, και ο πλανητάρχης την έχει χρυσώσει για να μείνει μαζί του και να μην τον παρατήσει και γίνει το ρεντίκολο της υφηλίου...

Έμεινα τότε να αναρωτιέμαι αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Μα σαν γνήσια κόρη της Ελλάδας αποφάσισα πως στραβός ειν’ ο γιαλός.

Σας ασπάζομαι σταυρωτά και σας φιλώ, φίλοι καλοί και αγαπημένοι, και ανανεώνω το επόμενο ραντεβού νέξτ γουήκ, με την κρυφή ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει.

...Είπαμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!!!