Ο Μακρόν ως… Γεώργιος Ράλλης κι ο Τσίπρας του διχασμού…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τα πρώτα λόγια του Μακρόν από το μπαλκόνι των πανηγυρισμών στην πυραμίδα του Λούβρου, το βράδυ της Κυριακής ήταν:

«Θέλω να απευθύνω  έναν χαιρετισμό σ΄ όσους ψήφισαν την αντίπαλό μου κυρία Λεπέν. Γνωρίζω τον διχασμό του έθνους μας που

οδήγησε κάποιους σε μία ακραία ψήφο. Γνωρίζω τον θυμό, τις αμφιβολίες, την ανησυχία που κάποιοι εξέφρασαν. Είναι ευθύνη μου να σας ακούσω δίνοντας μάχη ενάντια σε όλες τις μορφές ανισοτήτων διασφαλίζοντας την ασφάλειά σας ,και να εγγυηθώ την ενότητα του έθνους».

Κι όταν οι οπαδοί του ξέσπασαν σε αποδοκιμασίες μόλις άκουσαν το όνομα της Λεπέν, εκείνος έγινε… Γεώργιος Ράλλης!

Όπως ο ευπρεπής Έλληνας πρωθυπουργός έλεγε «δεν θέλω οι» όταν οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας ξεφώνιζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, έτσι κι ο Μακρόν ζήτησε αμέσως να σταματήσουν οι αποδοκιμασίες, προσθέτοντας ότι σέβεται τους αντιπάλους του!  Ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, δεν επέτρεψε ούτε στις στιγμές της μεγάλης ευφορίας –δικής του και των ψηφοφόρων του- να ξεφύγουν τα πράγματα σε απρέπειες.

Κι έρχονται αναπόφευκτα στο μυαλό μου οι συγκρίσεις με τα ημέτερα.

Όταν ο Γεώργιος Ράλλης έλεγε συστηματικά στους οπαδούς του «δεν θέλω ου», δηλαδή δεν θέλω να αποδοκιμάζετε τον αντίπαλο και να τον σέβεστε, έγινε αντικείμενο χλευασμού και θεατρικών επιθεωρήσεων!

Από την άλλη πλευρά, δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας φώναζε από τα ανά την Ελλάδα μπαλκόνια «θα τους τελειώσουμε» ή «εμείς ή εκείνοι» κι άλλα παρόμοια!
Και το πλήθος των οπαδών – ψηφοφόρων του αλάλαζε…

Ένα πλήθος που βιώνει την απόλυτη σύγχυση και αναζητά με κάθε τρόπο την επιστροφή στην εποχή της ελληνικής φούσκας και της καλοπέρασης με δανεικά. Ένα πλήθος ζαλισμένο από τις ιδεοληψίες, που φορτώνει στους άλλους τα δεινά του και δεν ξέρει τι θέλει για το αύριο. Ένα πλήθος με ευήκοα ώτα στον λαϊκισμό και έφεση στην αποκήρυξη της λογικής, της μετριοπάθειας και του αυτονόητου. Ένα πλήθος που άγεται και φέρεται ανάμεσα στον διχασμό και το κοινωνικό μίσος.

Στη Γαλλία, ο νέος της πρόεδρος θέτει ως στόχο την ισχυρή Ευρώπη μέσα στην οποία θα αναπτυχθεί  ΚΑΙ η Γαλλία των μυρίων προβλημάτων.

Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της αντιτίθεται, θεωρεί τους δανειστές της χώρας «εχθρούς» και… νεοφιλελεύθερους και προτιμά νίκες των ακραίων λαϊκιστών προκειμένου να γίνει η Ευρώπη κολασμένο τοπίο.

Στη Γαλλία, ο νέος της πρόεδρος ελπίζει και μάχεται για την αναβίωση του γαλλογερμανικού άξονα που με ρεαλισμό και κοινό σχέδιο θα οδηγήσει την Ευρώπη στην επόμενη μέρα της.

Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της προχωρά χέρι χέρι με τον Μαδούρο, τον Μελανσόν και τους Ποδέμος.

Στη Γαλλία, ο νέος πρόεδρος, έχει σπουδαίες σπουδές, έχει προσωπική βιοποριστική διαδρομή ένεκα αυτών κι έχτισε μόνος του την πολιτική του διαδρομή.

Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της, δείχνει πρωτοφανή ημιμάθεια, είναι παιδί του κομματικού σωλήνα ανέλκυσης και έχει εργαστεί με πάθος στις καταλήψεις.

Η σύγκριση πληγώνει….