ΕΥΑερα: «Το όριο αντοχής της ‘Αριστεροσύνης’»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Σε ύψος 4,9 δισεκατομμυρίων ευρώ φτάνουν τα μέτρα που ψηφίστηκαν χθες το βράδυ απ’ τη Βουλή, από τους 153 βουλευτές της «κοινοπραξίας» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπό το φασαριόζικο τίτλο: «Συνταξιοδοτικές διατάξεις Δημοσίου και τροποποίηση διατάξεων του ν. 4387/2016, 

Μέτρα εφαρμογής των δημοσιονομικών στόχων και μεταρρυθμίσεων, 

Μέτρα κοινωνικής στήριξης και εργασιακές ρυθμίσεις, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021 και λοιπές διατάξεις» και όλα αυτά μόνο μέσα σε 941 σελιδούλες, τσάμπα πράμα! 

(Παρένθεση: Αυτό με τις σελίδες να είναι πάντα μονές σε κάτι τέτοια, είναι σαν

τα λουλούδια στο βάζο που πρέπει να είναι λένε πάντα μονά, για το φτιαρμό ένα πράγμα; Κλείνει η παρένθεση).

Ψηφίστηκαν λοιπόν από τους γνωστούς άγνωστους, λες και θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, βλέπεις. 

Ωστόσο, θα ήθελα να είμαι μια μυγίτσα στον τοίχο όταν συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και συζητείται το τι θα κάνουν την κάθε φορά. Θα ήθελα, για παράδειγμα, να είμαι μέσα να ακούω τον κ. Φίλη να διαμαρτύρεται και να κατηγορεί τον Πρωθυπουργό ότι προσπαθεί να αλλάξει τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντάς το κόμμα μεταρρυθμίσεων και να ασκεί δριμύτατη κριτική (για να το πω σεμνά) για τις ιδιωτικοποιήσεις, που είναι εντελώς αντίθετες με την αριστερή (;) ιδεολογία. Πριν φυσικά, βγει έξω και δηλώσει ότι «η μη ψήφιση των μέτρων και των αντίμετρων απλώς θα σημαίνει μη στήριξη της Αριστεράς» (!) λες και η ψήφιση αυτών των μέτρων ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να σκεφτεί η Αριστερά στο σύνολό της! Ή όταν η αγαπημένη κυρία Τασία του εξέφραζε τη διάστασή της για το άρθρο 56 περί απολύσεων στα ιδιωτικά σχολεία, λόγω της ανάγκης της να τιμήσει το θάνατο του αδελφού της που υπήρξε συνδικαλιστής των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, κάτι που ο πρωθυπουργός το δέχτηκε με κατανόηση για το «προσωπικό της ζήτημα». Κι ως γνωστόν, «προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη!». 

Ας ήξερα, επικοινωνούν με τον εγκέφαλό τους όταν τα λένε αυτά τα πράγματα ή να αρχίσω τα σκουσμάρια: “Huston, we have a problem”;

Ομολογώ ότι σχεδόν κύλησε ένα δάκρυ απ’ τα μάτια μου όταν άκουσα τη σεμνή ομολογία της κας Ακρίτα περί διαψεύσεως των τελευταίων ελπίδων της, που όλες είχαν εναποτεθεί στο, όπως αποδείχτηκε, διόλου στιβαρό μπράτσο του κ. Τσίπρα. Κυρίως διότι εγώ μεγάλωσα με τα κείμενα και το χιούμορ της κας Ακρίτα και ο θαυμασμός μου αυτός πάγωσε στο χρόνο. Ακριβώς τη στιγμή που αντιλήφθηκα ότι, έχοντας υπάρξει σε αυτή τη γη περισσότερα χρόνια από μένα και έχοντας ανατραφεί σε αυτό το υψηλών νοητικών απαιτήσεων περιβάλλον, όπου είχε την ευκαιρία να συναναστραφεί με πολύ σπουδαίους ανθρώπους της πολιτικής και των γραμμάτων, κατέληξε να εναποθέτει την τελευταία της ελπίδα εκεί που την ακούμπησε, προφανώς για να ξεκουραστεί! 

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις άλλες «μεγάλες» μορφές των γραμμάτων και των τεχνών της χώρας, που ήδη έχουν αποσύρει, εδώ και καιρό, την ψήφο εμπιστοσύνης τους απ’ την κυβέρνηση των διαψευσθεισών ελπίδων. Αλλά ούτε και στις άλλες, τις λιγότερο «μεγάλες» μορφές, όλων αυτών που χθες, κάτω απ’ αυτή την καταρρακτώδη βροχή, μαζεύτηκαν για να διαμαρτυρηθούν για τις δικές τους φρούδες ελπίδες, ούσες ακριβώς οι ίδιες που ψήφιζαν ετούτη την Αριστερά να τους σώσει. 

Τι στην ευχή, μόνο εγώ μπορούσα να δω από τότε ότι δεν γινόταν, δεν μπορούσε, ακόμα κι αν ήθελε, ακόμα κι αν ήξερε πώς να το κάνει, δεν ήταν δυνατόν να ανταποκριθεί σε αυτά που έταζε; Μόνο εγώ έχω αποφασίσει να μην πεθάνω για την ιδεολογία μου, αφού αυτή μπορεί να είναι και λάθος; Αναρωτιέμαι…

Κατά την πολιτική ανάλυση ενός καλού μου φίλου, οι μισοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν ελπίζοντας ότι θα έκανε αυτά που τους έταζε κι οι άλλοι μισοί, ελπίζοντας ότι δεν θα τα έκανε! Να δεις που σε τούτη την «Ελπίδα» αναφέρονταν τελικά, όταν έλεγαν ότι «έρχεται».

Υπ’ αυτό το πρίσμα, σίγουρα οι μισοί τουλάχιστον θα απογοητεύονταν. Το πώς η κυβέρνηση ετούτη κατάφερε να τους απογοητεύσει όλους, είναι ομολογώ άξιον απορίας κι υπό ένα περίεργο σκεπτικό και συγχαρητηρίων προς τον πρωθυπουργό για την παγκόσμια πρωτοτυπία του. Κατάφερε, εκτός όλων των άλλων, να κάνει μία ολόκληρη ιδεολογία να κάνει φούρλες γύρω απ’ τα πρόσημά της κάθε φορά!

Μοιάζει να μιλάμε για την πιο ανόητη εκδοχή Αριστεράς· αυτή που νομίζει ότι μπορεί να κυβερνήσει μέσα σε κατεξοχήν ανταγωνιστικές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ταυτόχρονα, να αλλάξει και την Ευρώπη (καπιταλιστικό κομμάτι του κόσμου), με μεθοδολογίες κομμουνιστικές –ούτε καν δικές της δηλαδή- που ήδη έχουν απορριφθεί όπου κι αν δοκιμάστηκαν στον κόσμο και τις οποίες αμφιβάλλω αν θα ήθελε να εφαρμόσει κι αυτό το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα, αν υποτεθεί ότι θα καταλάβει κάποτε την εξουσία στη χώρα.

Με μόνη της προσφορά την καταγγελία του «κακού» επιχειρηματία, που ζει για να ρουφάει το αίμα του εργάτη και κοιτώντας πίσω απ’ την πλάτη της, αναζητώντας εχθρούς σε όλους «κακούς» ξένους, επιτρέπει να βγαίνουν όλες οι δαπάνες του κράτους απ’ τη φορολογία που πληρώνει κουτσά στραβά μόνο το 10% του ελληνικού λαού. Τρέφει ένα γιγαντιαίο κράτος που, τουλάχιστον θα έπρεπε να φροντίζει να δουλεύει, έτσι για τα μάτια του κόσμου, όπως χρειάζεται. Με πραγματικό μίσος για την επιχειρηματικότητα και αληθινό μένος κατά της ελεύθερης αγοράς.

Εξαντλεί τη μεγαλοψυχία της μοιράζοντας κουπόνια συσσιτίου, που τα βαφτίζει «καινοτόμο θεσμό σχολικών γευμάτων, με στόχο τη σύσφιξη των κοινωνικών σχέσεων» και εξευτελίζοντας τους ανθρώπους στις ουρές για ένα μπουκάλι λάδι από τα κοινωνικά παντοπωλεία. Αυτούς τους ίδιους ανθρώπους, τους οποίους «ψέκασε» -κατά τη συνήθη πεποίθηση του κ. Καμμένου- με το μαγικό άρωμα της αξιοπρέπειας, το οποίο μπερδεύεται αυτή τη στιγμή με αυτό απ’ τις σάπιες ντομάτες και τα μουχλιασμένα κρεμμύδια που περισσεύουν στα καφάσια και που πετάνε οι «γαλαντόμοι» λαϊκατζήδες τα μεσημέρια, στο «φτωχό κοσμάκη».

Μου είναι πολύ εύκολο να αντιληφθώ ότι όταν κάποιος έχει το μέλι στα δάχτυλά του δεν μπορεί παρά να το γλύφει. Εντάξει, αλλά κάπου πρέπει και να μπαίνει εκείνη η Νατάσσα Θεοδωρίδου να τραβάει την «κόκκινη γραμμή» της σε τούτη την «αριστεροσύνη»! Αν μη τι άλλο, για να την προστατεύσει απ’ την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία την οδηγούν όλοι εκείνοι που την καπηλεύονται γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν με δαύτη! 

Αν το μόνο προοδευτικό που έχει να επιδείξει ετούτη η κυβέρνηση είναι η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών –διόλου αμελητέο, αλλά αν με ρωτάς, απλό ζήτημα κοινής λογικής ήταν- και το ότι πού και πού τα βάζει με την Εκκλησία (πηγαίνει δηλαδή ο πρωθυπουργός στην Ανάσταση, αλλά με λαμπαδίτσα-πεταλούδα, του τύπου «μη με πιέζετε, γιατί θα ξαναγίνω κάμπια»), τότε καλύτερα να μην τη συγχέουμε με τον έρμο τον Μαρξ, που υποθέτω ότι μασάει μία μία τις τρίχες απ’ τα γένια του, παρακολουθώντας από κάποιον κομμουνιστικό παράδεισο τα δρώμενα στη χώρα μας. 

Με τούτα και με εκείνα, αυτό που θέλω να πω σε εκείνους που και σήμερα ξημερώθηκαν εντός της Βουλής, είναι πως καλό το μέλι, αλλά όσο το γλύφετε, ρίξτε και μια ματιά σε εκείνον τον περίεργο τύπο, που κάθεται και σας παρακολουθεί αθόρυβα εκεί πίσω, όσο εσείς καθαρίζετε τα φασολάκια σας ή παίρνετε έναν υπνάκο στα έδρανα. 

Λέγεται «ιστορικός του μέλλοντος» και καταγράφει όλα όσα κάνετε, αλλά κυρίως όλα όσα δεν κάνετε, τώρα που έχετε την ευκαιρία σας. Και το να μην μπορείτε να αντιληφθείτε πού ακριβώς βρίσκεται το όριο της αριστεροσύνης, είναι καλό πρόβλημα, για το οποίο φοβάμαι πως θα κριθείτε, θέλετε δεν θέλετε. 

Όπως κι όλοι αυτοί που σεμνά και ταπεινά αποσύρουν σιγά σιγά τη στήριξή τους απ’ τη μεγάλη ιδέα που «τους ξεγέλασε και μετά τους πρόδωσε», χωρίς να αντιλαμβάνονται πως δεν είναι οι ιδέες που προδίδουν ποτέ κανέναν. 

Είναι οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι τις αντιπροσωπεύουν και τις εκτελούν-μαζί με σένα- στα τρία μέτρα…. 

https://www.youtube.com/watch?v=1aV9X2d-f5g