EYAΕΡΑ: «Αυτοί οι ‘Βάρβαροι’ που ήταν μια κάποια λύση…»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Δεν είναι λίγες οι φορές που επιτελικές θέσεις σε δημόσιους οργανισμούς καλύπτονται από «εξωτερικούς» συνεργάτες. Αυτό πολύ εύκολα εξηγείται, στη λογική του «ειδήμονα», αυτού δηλαδή που έχει ειδικές γνώσεις για το πώς θα γίνει «καλύτερα» η δουλειά. Στις μέρες μας, αν και εξηγείται, ωστόσο δεν δικαιολογείται πια, αφού ο κάθε δημόσιος οργανισμός, όπως τουλάχιστον προκύπτει απ’ τις προκηρύξεις που αναρτά, απαιτεί όλες του οι θέσεις να καταλαμβάνονται από

αποδεδειγμένα εξειδικευμένους -για το συγκεκριμένο πόστο- υπαλλήλους και μάλιστα, εξαιρετικά προσοντούχους.

Είναι ζήτημα, λοιπόν, το γιατί, παρά την απόλυτη εξειδίκευση που απαιτείται για κάθε νέα τοποθέτηση, εξακολουθούμε να προσλαμβάνουμε για τις επιτελικές θέσεις επιπλέον «ειδικούς συμβούλους», αλλά αυτό το αφήνω ως υπόθεση μελέτης για τον ιστορικό του μέλλοντος που, αν καταπιαστεί ποτέ με το δημόσιο, θα χρειαστεί όλο το «μέλλον» που μπορεί να πάρει…

Εξαίρεση δεν αποτελούμε ούτε εμείς εδώ, στο μικρό γαλατικό χωριό της ΕΡΤ, που στις πολύ σοβαρές επιτελικές μας θέσεις έχουν τοποθετηθεί κατά καιρούς ειδικοί σύμβουλοι, για τους οποίους –και λόγω της θέσεώς μου και της αμέσου συνεργασίας μας- μπορώ να καταθέσω ότι υπήρξαν περισσότερο ή λιγότερο άξιοι κάθε φορά.

Στα τόσα χρόνια που προσωπικά απασχολούμαι στη συγκεκριμένη θέση και με βάση τα όσα υπέστη –και υφίσταται- ετούτο το «μαγαζί» (όρος δανεικός, με τον οποίο διόλου δεν συμφωνώ), δύο ήταν οι φορές που ευτύχησα τόσο σε τέτοιες συνεργασίες. Ετούτη, η τελευταία, ήταν ίσως και η πιο ευτυχής, διότι είχα να κάνω με μία επαγγελματία που, όχι μόνο ήξερε τη δουλειά, αλλά ήξερε και πώς ακριβώς να τη ζητήσει και πώς να την παραλάβει. Διότι, ως γνωστόν, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο τομέας της «παραλαβής» της εργασίας αποτελεί ευαίσθητη περιοχή…

Τι σόι γαλατικό χωριό θα ήμασταν όμως, αν δεν βαλλόμασταν από συνεχείς «ουρανοπτώσεις» επί της κεφαλής μας; 

Έτσι, επειδή οι άξιοι και οι ικανοί επιλέγουν να επενδύουν τον κόπο τους σε σοβαρές εργασίες κι όχι να ασχολούνται με τη φροντίδα των «ευαίσθητων περιοχών», γι’ αυτό εξάλλου και καταφέρνουν να γίνουν αξιότεροι και ικανότεροι, η τελευταία ευτυχής συνεργασία αποφάσισε να προσφέρει τις γνώσεις της και την αριστεία της, εκεί που θα μπορούσε και να αξιολογηθεί καλύτερα. Για την ακρίβεια, να αξιολογηθεί, τελεία!

Ως εκ τούτου, ακόμα μια φορά, απομείναμε μονάχοι…

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αναλυθούν οι λόγοι που οδήγησαν έναν ακόμα «βάρβαρο» να μας εγκαταλείψει και, μάλιστα, σε αυτή τη χρονική συγκυρία, όπου αρχίζαμε να δρέπουμε τα αποτελέσματα απ’ τα κόπια μας και τον χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο από κάθε άλλη. Ποιος είπε όμως πως είμαι αρκετά δυνατή για να τα βάζω με το σιδερένιο «τέρας» του συστήματος μοναχή μου; Δυνατή δεν είμαι, αλλά είμαι αρκετά έξυπνη για να το αναγνωρίζω και αρκετά έντιμη για να το παραδέχομαι, αποδεχόμενη τη μεγάλη αλήθεια ότι όλοι θα κριθούμε γι’ αυτά που κάποτε τολμήσαμε και είπαμε, αλλά πολύ περισσότερο για τα όσα ποτέ δεν βρήκαμε το κουράγιο να πούμε…

Εκεί στο χωριό μου όμως, συνηθίζουμε να λέμε πως “where there is a will, there is a way”, οπότε θα προτιμήσω να σταθώ στο γιατί οι «βάρβαροι» εξακολουθούν να αποτελούν μια κάποια λύση, που ενδεχομένως θα με οδηγήσει εκεί που πρέπει να πάω, χωρίς απαραίτητα να τραυματίσω τη γροθιά μου στου καθενός το απλωμένο μαχαίρι και βεβαιώνω πως υπάρχουν πολλά τέτοια...

Σε έναν «γίγαντα», όπως συνηθίζεται να λέγεται για την ΕΡΤ, ακόμα κι αν είναι «κοιμισμένος» δεν υπάρχουν «αυθεντίες»; 

Δεν υπάρχουν προσοντούχοι; 

Δεν υπάρχουν άξιοι και ικανοί; 

Είναι βέβαιο –κι εξακριβωμένο- πως υπάρχουν. 

Υπάρχουν πολλοί που ξέρουν πώς γίνεται η δουλειά. 

Υπάρχουν πολλοί με όλα τα εφόδια για να κάνουν τη δουλειά. 

Υπάρχουν και πάρα πολλοί άξιοι, που μπορούν να την κάνουν πολύ καλά τη δουλειά. 

Τότε, γιατί -για να γίνει η δουλειά- χρειάζεται να φέρουμε έναν βάρβαρο να την κάνει; 

Γιατί δεν γίνεται η δουλειά απ’ τους υπάρχοντες ανθρώπινους πόρους;

Απουσία αξιολόγησης είναι η απάντηση και νομίζω πως, όσο γενικόλογη κι αν ακούγεται, περιγράφει πλήρως τον κυκεώνα που ζούμε.

Είναι που δεν ξέρουμε ποιος κάνει τι... 

Είναι που δεν μετράμε πόσοι απαιτούνται πού... 

Είναι που, ακόμα κι όταν ξέρουμε τι χρειαζόμαστε και πού, αφήνουμε στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να επιλέξει αν θα πάει να δουλέψει εκεί που πρέπει να πάει.. 

Είναι που, ακόμα κι όταν εκείνος επιλέξει σωστά, θα βρεθεί κάποιος να σχολιάσει, να κατακρίνει ή και να σαμποτάρει τη συγκεκριμένη εργασία. 

Κι επειδή οι φαύλοι κύκλοι χρειάζονται κι ένα κλείσιμο... 

Είναι που δεν υπάρχουν κίνητρα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά κυρίως ηθικά για να πάει κανείς κόντρα σε τόσες αναποδιές...

Και last but not least, που λέμε πάλι στο χωριό μου...

Είναι και η πλήρης ατιμωρησία, με την οποία έρχεται αντιμέτωπος ο τελευταίος των φιλοτίμων, που αισθάνεται ότι δεν έχει να περιμένει τίποτα από πουθενά, αφού ούτε η καλή του η δουλειά αξιολογείται, αντίθετα στηλιτεύεται, σχολιάζεται, κακολογείται και ουδείς τιμωρείται προς τούτο.

Για να μην αδικώ εντελώς το «σύστημα», υπάρχει και μία τουλάχιστον «αξιολόγηση» που γίνεται: Τίνος το μέσον είναι πιο μεγάλο! 

Διότι, δεν ξεπεράσαμε ποτέ το σύνδρομο του «πελάτη» στο ελληνικό δημόσιο, οπότε ακόμα κι όταν υπάρχουν κάποιοι ικανοί και άξιοι για τη θέση, δεν θα προτιμηθούν, αν το μέσον κάποιου άλλου, λιγότερου ικανού, είναι πιο «δυνατό».  

Είναι προφανές ότι η διοίκηση της κάθε εταιρείας είναι επιφορτισμένη απ’ το δύσκολο ρόλο του να…διοικεί (αν μη τι άλλο)! 

Και πρέπει να μάθει να το κάνει, επιτέλους, διότι διαφορετικά πάντα οι «βάρβαροι» θα είναι η εύκολή της λύση. 

Στην περίπτωσή  μας, σε ένα πλαίσιο «ευαισθησίας» της φύσης του φορέα και σε ένα ακόμα ευρύτερο, της εποχής που τοποθετείται αυτή η ευαίσθητη φύση, είναι απολύτως αναγκαίο να κάνει ο καθένας καλά τη δουλειά του. Μάλιστα, είναι απολύτως αναγκαίο να την κάνει καλύτερα από ποτέ!

Τα παθήματα, δυστυχώς, δεν μας έγιναν μαθήματα. 

Δεν γίνεται να έχεις έναν φορέα (γιατί στο δικό μου μυαλό, ποτέ δεν θα είναι «μαγαζί») και να ρωτάς τον υπάλληλό σου πού θέλει να δουλέψει, αντί να γνωρίζεις επακριβώς και τις ανάγκες σου και τις δυνατότητές του και να τον βάζεις εσύ να δουλέψει εκεί ακριβώς που τον χρειάζεσαι! Κι αν δεν συμφωνεί, δεν του αρέσει ή έχει καλύτερες βλέψεις, μπορεί να αποχωρήσει ή να κερδίσει με την αξία του και την εργασία του αυτή την άλλη θέση που εκείνος ποθεί!.

Δεν είναι δυνατόν να προσπαθείς να κάνεις τη διαφορά, προκειμένου να πείσεις ότι καλώς έκαναν και σε ξανάνοιξαν και να υποκύπτεις σε παλιά «βαρίδια» ή σε συνδικαλιστικές κραυγές, που σε τίποτα δεν θα σε κάνουν πιο παραγωγικό, διότι απλούστατα δεν είναι αυτή η δουλειά τους! Η δουλειά τους είναι να σε διατηρήσουν το παλιό πελατειακό σύστημα, ανατροφοδοτώντας το με νέους πελάτες! Και την κάνουν εξαιρετικά!

Δεν είναι δυνατόν να προσπαθείς να μειώσεις το κόστος από παντού, αλλά να το αφήνεις ανεξέλεγκτο όταν πρόκειται να προσλάβεις επιπλέον προσωπικό, μόνο και μόνο επειδή ποτέ δεν έβαλες τους διαθέσιμους πόρους σου στη σειρά, επικοινωνώντας μαζί τους το ποιος ξέρει και το ποιος δεν ξέρει τη δουλειά που καλείται να κάνει!  

Δεν είναι δυνατόν να σου σαμποτάρουν τον αέρα σου, την περιουσία, ουσιαστικά που διαχειρίζεσαι στο όνομα όλων εκείνων που σε πληρώνουν -θέλουν δεν θέλουν- κι εσύ να αφήνεις ατιμώρητους τους υπεύθυνους ή να τους χτυπάς «φιλικά» πατ πατ τον ώμο, αντί να τους γκρεμοτσακίζεις προς παραδειγματισμό! 

Δεν γίνεται να έχεις στα χέρια σου έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπινων πόρων και να επιτρέπεις να σέρνει το κάρο μόνο το 5% απ' αυτούς! Διότι, ναι, κάποιοι σέρνουν το ρημάδι το κάρο κι επειδή έχουν κουραστεί, απαυδήσει, καταλήγουν να σκάνε σαν τα παλιάλογα ή να παραιτούνται ψυχικά και γίνονται ένα με όλους τους άλλους ρέμπελους που εξακολουθείς και επιτρέπεις να τρέφονται στον κόρφο σου! 

Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεις να ανοίγονται «μικρομάγαζα» μέσα στο μεγάλο «μαγαζί», ακόμα κι αν έτσι μόνο το βλέπεις!

Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να ξέρεις τι θέλεις ή τι ακριβώς χρειάζεσαι! 

Χρειάζεται να ξέρεις επακριβώς το πού, το πότε και το πώς θα κάνεις κάτι κι αν δεν ξέρεις εσύ να το κάνεις, τότε κανένας «ειδικός σύμβουλος», βάρβαρος ή δικός σου, δεν θα μπορέσει να στο βάλει στο κεφάλι!

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι εγώ στη δύσκολη θέση να τα κάνω όλα αυτά. Ευτυχώς, δεν ήμουν και ποτέ στη δυσάρεστη θέση να επιδιώκω να βρεθώ σε τέτοιες θέσεις, ώστε να θεωρούμαι μνησίκακη γιατί τα λέω. Αλλά είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικά ικανοί μέσα εδώ. Που, αν τα πράγματα δούλευαν όπως έπρεπε να δουλεύουν, θα είχαν τη δυνατότητα να κάνουν θαύματα! Η αλήθεια είναι πως κι έτσι όπως είναι, μερικοί από δαύτους, φτιάχνουν -με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτουν και χωρίς να τους παίρνει μυρωδιά κανείς- καθημερινά μικρά θαύματα. Ξεκινώντας απ' το εξαιρετικά ακροβατικό του πώς να αποτρέπουν συμφορές που δεν βάζει ο νους τ' ανθρώπου...

Αλλά αυτά τα θαύματα, προφανώς δεν αρκούν, όταν υπάρχει ένας «αέρας» εκτεθειμένος -κι αυτός είναι η τελική εικόνα, για την οποία συνυπεύθυνοι είμαστε όλοι- που σαμποτάρεται από ανόητα ορθογραφικά λάθη ή διαχειρίζεται από ανθρώπους που θέλουν να αποδείξουν ότι ζουν μόνο για το εφήμερο και κατά παραγγελίαν σήμερα, χωρίς να ενδιαφέρονται για τη βελτίωση της γενικής εικόνας, διότι «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο απαυτός μας» κι αυτό μια χαρά δουλεύει μέχρι σήμερα κι έπεται σπουδαίο μέλλον, αρκεί να τα πηγαίνουμε καλά με αυτούς που είναι κάθε φορά στην εξουσία...

Όπως είπα, το πάθημα δεν έγινε μάθημα σε κανέναν μας. Διότι αν η διοίκηση της όποιας εταιρείας, δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει έτσι όπως ιδανικά θα μπορούσε να γίνει, υπάρχουμε και όλοι εμείς, που έχουμε μεγαλύτερο συμφέρον να έχουμε δουλειά και αύριο το πρωί...

Μέχρι να λάβουμε όλοι εμείς αυτά τα πολύτιμα μαθήματα, ίσως και να είναι πια πολύ αργά. Για δεύτερη φορά…

Διότι στο μόνο που είχαμε να σταθούμε είναι πως ήρθαν οι βάρβαροι και μας άλωσαν και μας εμπόδιζαν δήθεν τάχα να κάνουμε τη δουλειά μας... Διότι μας κουνήθηκαν, μας επέβαλλαν να κάνουμε πράγματα που δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ!

Για πες μου, τώρα που φύγαν ετούτοι οι βάρβαροι, που ήσαν μια κάποια λύση, τι θα απογίνουμε όλοι εμείς, οι μικροί «ακέφαλοι» ανεγκέφαλοι; 

Από ποιον θα ζητήσουμε να αναλάβει το «χωρίς κέρδος κέρατα» τεράστιο πονοκέφαλο, που λέγεται «ευθύνη», σε έναν δημόσιο φορέα που οφείλει πρωτίστως να βάζει  την Ευθύνη στο επίκεντρο της όποιας προσπάθειας γίνεται και να λογοδοτεί καθημερινώς γι' αυτό;

Ποιος θα υψώσει το ανάστημά του, θα ξεπεράσει όλα εκείνα που είναι άρρηκτα δεμένα με το μικρό του μισθουλάκο και θα τα βάλει με αυτούς που πρέπει να τα βάλει, προκειμένου κάτι επιτέλους να γίνει; 

Σε έναν φορέα που ζει από τις εισφορές του κοσμάκη, φίλε, το σαφές κοινωνικό πλεονέκτημα των βαρβάρων είναι πως, αν δεν πετύχουν το αποτέλεσμα που τους έχει ζητηθεί, πάνε σπίτι τους! Ενώ εσύ κι εγώ, που καθημερινά κάνουμε τους έξυπνους, ξύνοντας ό,τι μας κρέμεται στην εμπρόσθια περιοχή μας, παραμένουμε επιβαρύνοντας ένα σύστημα, μέχρι εκείνο να αποφασίσει να μας αποβάλει! Και θα το κάνει, αργά ή γρήγορα. Αλλά ξέρω, εσύ βασίζεσαι στο «αργά» κι είναι αλήθεια πως δεν έχεις και άδικο, από παντού τελικώς βρωμάει το ψάρι!

Η αλήθεια είναι πως είχα ορκιστεί πως δεν θα ξαναμιλήσω για αυτά όλα. 

Όμως οι εξελίξεις με πρόλαβαν και χρειάζεται βάλω κι εγώ το μικρό μου λιθαράκι σε αυτό που στήνεται τώρα και δεν είναι παρά η τηλεόραση του μέλλοντος.Και με μικροσαμποτάζ, κακιούλες και ανθρώπους που μπαίνουν στο «ψυγείο» μόνο και μόνο επειδή δεν τα έχουν καλά με τούτους εδώ ή τους άλλους που θα έρθουν αύριο, αυτή η δουλειά απλώς δεν γίνεται…

Η γνώση της ευθύνης απέναντι σε αυτό που κάνουμε κάθε φορά, είναι θέμα προσωπικής παιδείας του καθενός μας. 

Κι αυτή είναι η διαφορά που κάνει κάθε φορά τον επαγγελματία...βάρβαρο, γιατί στην πραγματικότητα, ακόμα και «δικός» να είναι, πάντα ξένος θα λογάται...

MISSION IMPOSSIBLE

https://www.youtube.com/watch?v=XAYhNHhxN0A