Η (μη) διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όλοι γνωρίζαμε ότι οι υπερβολικές καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις ζημιώνουν τη χώρα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε η δικαιολογία από τη μεριά της κυβέρνησης πως εκτελούν τη λαϊκή εντολή. Ότι δίνουν μία μάχη.

Στο τέλος, βέβαια, χάνουν (μερικές δεκάδες δις ευρώ, ανάμεσα σε άλλα), αλλά… δίνουν μάχη.

Έχουμε πει κι έχουμε τεκμηριώσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι αυτή η

προσέγγιση είναι λανθασμένη, εν πάση περιπτώσει, όμως, ας δεχτούμε την κυβερνητική θέση.

Τι είδους διαπραγματευτική μάχη είναι αυτή, αν δεν έχεις να προτείνεις τις δικές σου εναλλακτικές ή, όταν σου ζητούν κάτι δυσάρεστο, έστω να ζητήσεις κάτι ως αντάλλαγμα…;

Γιατί, μετά το Eurogroup, έχει γίνει σαφές πια ότι η κυβέρνησή μας, όχι δεν πήρε αυτά που ζήτησε, αλλά δεν ζήτησε καν. Καμία μάχη, λοιπόν.

Εάν υποθέσουμε ότι αντέταξε κάτι, πέρασε τόσο απαρατήρητο, που ούτε η ίδια μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει. Ίσως επειδή θα είχε την περυσινή κατάληξη, όταν και η διαπραγματευτική μας ομάδα παρουσίασε τη μείωση του χρέους ως απαραίτητη προϋπόθεση για άμεσα μέτρα και είδε με τρόμο τους εταίρους να ανοίγουν το συρτάρι και να βγάζουν ακόμα περισσότερα μέτρα, προληπτικού τύπου αυτή τη φορά, οπότε και αναδιπλώθηκε ταχέως. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, δεν θα μας έπαιρνε τόσο καιρό να κλείσουμε την αξιολόγηση.

Επομένως, αν υπήρξε διαπραγμάτευση μέσα σε όλους αυτούς τους μήνες καθυστερήσεων, μάλλον πήγαινε κάπως έτσι:

 - Πρέπει να κοπούν οι συντάξεις που δίνετε.

- Καλύτερα όχι.

- Πρέπει. Δεν βγαίνουν τα νούμερα.

- Όχι.

- Πρέπει.

- Όχι.

- Πρέπει.

- Εντάξει…

Παρομοίως θα συζητήθηκαν και τα υπόλοιπα θέματα και όλο αυτό κράτησε περίπου ένα ημερολογιακό έτος.

Το ότι τα αντίμετρα δεν απασχόλησαν καθόλου τη διαπραγμάτευση φαίνεται από το ύψος τους, που έφτασε τα 7,5 δις. (Εδώ τίθεται και το ερώτημα, και γιατί όχι 10 ή 15 δις;)

Όσο για το χρέος, η κυβέρνηση που το 2015 έκανε ολόκληρο δημοψήφισμα για να πιέσει την ΕΕ, δεν θα μπορούσε παρά να φωνάζει δημοσίως τις αξιώσεις της με την αρχή των διαπραγματεύσεων.

Αντιθέτως, άρχισε να εκφράζεται σχετικά προς το τέλος τους, όταν πια είχε βγει ο λογαριασμός και έπρεπε να αντισταθμίσει τις δηλώσεις τύπου «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» και να κάνει το καθιερωμένο «μασάζ» στους βουλευτές της.

Γιατί να απορούμε, λοιπόν, που το τέλος του τελευταίου Eurogroup μας βρήκε χωρίς δόση, χωρίς αναδιάρθρωση χρέους και χωρίς καν την προσδοκία κάποιας έκτακτης συνεδρίασης;

Προσπαθήσαμε για κάτι από αυτά;

Από τη στιγμή που σε μεγάλο βαθμό πετύχαμε τον βασικό μας στόχο- που δεν είναι άλλος από το να μας πουν πόσα θέλουν και να μας αφήσουν ήσυχους να τα εξοικονομήσουμε όπως θέλουμε εμείς- σημασία έχει απλά να υπάρχουμε.

Για αυτό και οι πραγματικά επώδυνες αλλαγές αφορούν ζητήματα επιβίωσης του συστήματος και μόνο («κόκκινα» δάνεια, ασφαλιστικό).

Το εκπαιδευμένο στον αντιευρωπαϊσμό κοινό μπορεί να νομίζει ότι οι εταίροι παγίδευσαν τον Α. Τσίπρα (σαν μικρό παιδί που είναι…), δίνοντας τον λόγο τους για το χρέος προφορικά και κάνοντας μετά τους ανήξερους.

Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι ακριβώς συζητιέται στα δωμάτια του Χίλτον, αλλά, δυστυχώς, η κυβέρνησή μας έχει χάσει προ πολλού την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Αν σκεφτούμε ότι ουκ ολίγοι από τους ισχυρισμούς της έχουν εξασφαλίσει τις πρώτες θέσεις στη λίστα με τα γελοιωδέστερα ψεύδη στην ιστορία του ελληνικού πολιτικού λόγου, ποιες οι πιθανότητες να είναι ειλικρινής για οτιδήποτε διημείφθη πίσω από κλειστές πόρτες;

Η αντίληψη που έχει περί διαπραγμάτευσης φαίνεται και από το γεγονός ότι άφησε στο ΔΝΤ τον ρόλο του αμφισβητία της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, ενώ η ίδια δεν έκανε τίποτα περισσότερο από τον προβοκάτορα, υπερτονίζοντας τις διαφορές ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ. Ένα σχέδιο που θα μπορούσε να έχει και κωδικό όνομα «συνθλίβομαι από τις μυλόπετρες».

Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι μπορεί να ανεβήκαμε στο λάθος τρένο.

Τη Δευτέρα, το ΔΝΤ, διαφωνώντας με την πρακτικότητα και τον ρεαλισμό των στόχων που έθεσε η ΕΕ, δεν έθεσε ζήτημα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, παρά συγκατένευσε σε επιπρόσθετα μέτρα από το 2023 (εφόσον δικαιωθεί για την απαισιοδοξία του σε ότι αφορά την ανάπτυξη).

Και όπως βλέπουμε να καίγεται το δυνατό χαρτί μας σε αυτή την ιστορία, καίγονται και μερικά εκατομμύρια ευρώ ακόμα σε βάρος όλων μας από την διαιώνιση της ύφεσης.

Συνοπτικά, λοιπόν, η διαπραγματευτική μας «στρατηγική»:

Καθυστερούμε· περιμένουμε, μαζί με τους εταίρους μας, τις εκλογές στα άλλα κράτη της Ευρώπης (για ποιον άλλο λόγο, λέτε, ανέχθηκαν τις καθυστερήσεις μας;)· καθυστερούμε ακόμα λίγο γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τα αποτελέσματα των εκλογών στα άλλα κράτη της Ευρώπης· υπογραφή· Eurogroup.

Αυτά, για την πιο «μάχιμη» κυβέρνηση που είχαμε ποτέ.