Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 127)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

«Μαμά, πεθαίνει ο Ψηλορείτης;»….

Πήρε,  το λοιπόν, η κυρία Ευθαλία, η γνωστή της γειτονιάς μας, σύναυγα την Τρίτη τις ρούγες στα ένδοξα Άνω Βριλήσσια.

-Ξυπνάτε  νοικοκυραίοι κι απόθανε ο Ψηλορείτης...

Εντάξει, μεταξύ μας τώρα, δεν της δίνουμε σημασία της μαντάμ Ευθαλί, και όλο κάνουμε πως την δεν την βλέπουμε και δεν την ακούμε , αλλά βρε αδελφέ, αυτό το «απόθανε» όσο να 'ναι με τάραξε.

Βγήκα στο μπαλκόνι, τάχαμου τάχαμου ν’ απλώσω, βγήκε και

η απέναντι Συριζαία με την Αυγή παραμάσχαλα...

-Τι έπαθες κυρά Ευθαλία μας; Την ρώτησε σε τόνο, μάλλον, ειρωνικό.

-Απόθανε ο Μητσοτάκης...

-Και τι σκας εσύ, μπατζανάκης  σου ήτο ο σχωρεμένος, ή κουμπάρος σου;

Πετάχτηκε ο κυρ Μπάμπης, πρώην Πασόκος και νυν φίλος του Γιώργου, που οι φίλοι χαϊδευτικά τον φωνάζουν και «Γιωργάκη» (πρωτίστως γιατί είναι γλυκούλης, ο ατιμούλης).

Και άρχισε ο καυγάς.

Εθνάρχης ο ένας, αποστάτης ο άλλος, έσωσε την Κρήτη απ τον εμφύλιο ο διπλανός, προδότη τον χαρακτήρισε ο απέναντι...

Μπήκα στο σπίτι και έκλεισα μέχρι και το τελευταίο παράθυρο, να μην τους ακούω.

Πως να ακούς τις μικρόψυχες γκρίνιες τους την  στιγμή εκείνη που κλείνει ένα κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας.

Η αλήθεια είναι πως αγάπη μεγάλη για τα πολιτικά τζάκια της πατρίδος ποτέ δεν έτρεφα, ιδιαίτερη. Στην μεταπολίτευση γεννήθηκα, με το Κάρμινα Μπουράνα να δονεί συθέμελα την ψωροκώσταινα, και να σκορπά ρίγη συγκίνησης, σε μας, την μάζα, ή αλλιώς το πόπολο, ή ακόμη χειρότερα τον όχλο...

Και αυτό το «Λαέ της Αθήνας» από σοσιαλιστικά (λέμε τώρα και κανά αστείο) χείλη, έμεινε να στοιχειώσει τα μικράτα μου.

Έτσι μεγαλώσαμε πάρα πολλοί από εμάς.

Μα παραμεγαλώσαμε, και διαβάσαμε και κρίνουμε πλέον.

Ο Μητσοτάκης βροντοφώναξε «παρών» σε όλες τις μεγάλες στιγμές του περασμένου αιώνα, έζησε  τις ώρες που γραφόταν η ιστορία, αυτή, που διδασκόμαστε τώρα στις σχολικές αίθουσες.

Πήρε αποφάσεις δύσκολες, οραματίστηκε , διακυβέρνησε, νίκησε, ηττήθηκε, στιγματίστηκε, αποθεώθηκε, αμφισβητήθηκε, ότι δηλαδή συμβαίνει στους μεγάλους άνδρες ανά την υφήλιο.

Και τέλος αποχαιρετίστηκε , στην γη που τον γέννησε, την λεβεντογέννα Κρήτη, μ’ ένα ριζίτικο και μια μαντινάδα δακρυσμένων, περήφανων, μαυροφορεμένων βρακοφόρων Κρητικών. 

Ας αφήσουμε τον ιστορικό του μέλλοντος να κρίνει την προσωπικότητά, τις αποφάσεις και την πολιτική του.

Εμείς, όχι ίσως με ξεκάθαρα συναισθήματα, ας αποχαιρετήσουμε την ιστορία και ας σταθούμε όπως το θέλει η περίσταση: ευθυτενείς και σε στάση προσοχής όπως αρμόζει δηλαδή σε κάθε κηδεία...

Σας φιλώ, φίλοι καλοί και αγαπημένοι, σας ασπάζομαι σταυρωτά και ανανεώνω το ραντεβού μας το επόμενο Σάββατο.

ΥΓ1. Όταν πέθανε ο Κάστρο με είχε ρωτήσει ο γιος μου «Μαμά πεθαίνουν τα κάστρα;» τώρα ρωτώ εγώ «Πεθαίνει, μαμά, ο Ψηλορείτης;»

ΥΓ2. Το ρίξαμε το φουμπου πάλι με τους τσακωμούς μας, εμείς το έθνος το ανάδελφο...