Στο …2020 με νοοτροπία … δεκαετίας του ΄80…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αντί ο Β. Σόιμπλε να λέει τα πράγματα ακριβώς όπως τα σκέφτεται (και εν πολλοίς όπως είναι) και να καθιστά εαυτόν αντιπαθή, κάνοντας εν προκειμένω οδυνηρές διαπιστώσεις άνευ ιδιαίτερων αναλύσεων καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας, θα μπορούσε να γίνει πιο κατανοητός και περιεκτικός αν πολύ απλά διάβαζε φωναχτά τα περιεχόμενα των ελληνικών εφημερίδων. Στην τύχη.

Σε κάθε ερώτηση δημοσιογράφου επάνω

στο ελληνικό ζήτημα, θα έπιανε μία τυχαία εφημερίδα, μίας τυχαίας ημέρας της εβδομάδας που μας πέρασε, θα άνοιγε σε μία τυχαία σελίδα και θα διάβαζε τίτλους όπως:

 «Οι οδηγοί του ΟΑΣΑ εκφράζουν την ανησυχία ότι κινδυνεύει η υγεία τους από την τηλεματική και το ηλεκτρονικό εισιτήριο»…

Ή,  «Επανέρχονται άσυλο και παρατάξεις στη διοίκηση των πανεπιστημίων»…

Ή,  «Πρωτοβουλία του υπουργού Υγείας για εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου»…

Ή,  «Η κλιματική αλλαγή είναι κινεζική συνωμοσία, υποστηρίζει η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ»…

Ή,  «Νέα παράταση για δασικούς χάρτες»…

Μπορεί να πετύχαινε και την αγαπημένη είδηση με τις αντιδράσεις για τις ανεμογεννήτριες στα νησιά, μιας και είναι η εποχή τους.

Σε όλες τις περιπτώσεις, στο τέλος θα προσέθετε «καταλάβατε γιατί είμαστε επιφυλακτικοί για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους;».

Και αυτό, χωρίς να έχει πιάσει την «Ελεύθερη Ώρα» ή το «Μακελειό».

Και δεν είναι μόνο ότι προσποιούμαστε πως δεν έχουμε κρίση (επτά χρόνια τώρα).

Είναι ότι βρισκόμαστε ακόμη είκοσι και τριάντα χρόνια πίσω.

Δεν πρέπει να συμβαίνει σε άλλη χώρα αυτό εν έτει 2017, εκτός ίσως από την Β. Κορέα. Ακόμα και τα τριτοκοσμικά κράτη της δυτικής Αφρικής, μία πρόοδο στην κοινωνία τους θα την είδαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Στην Ελλάδα των μνημονίων, λοιπόν, διορία σημαίνει «όποτε σας κάνει ευχαρίστηση» και η παράταση είναι συνώνυμό της, οι νόμοι εξακολουθούν να είναι κάτι σχετικό, οι συνδικαλιστές δίνουν τον καλό αγώνα για ένα ακόμη επίδομα (ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα πούμε «και γιατί όχι;») και το πανεπιστημιακό άσυλο επανέρχεται (ποιο το νόημα, την εποχή του διαδικτύου;)· τυπικά δηλαδή, γιατί ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ.

Οπότε δεν είναι ακριβώς παράλογο να υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι με (ακόμα) λίγη σκληρή «διαπραγμάτευση» (οπωσδήποτε εντός εισαγωγικών), τα πράγματα μπορούν να γίνουν όπως παλιά. Μερικοί πιο προχωρημένοι μπορεί να περιμένουν και τη δραχμή, για να γίνουν ολόιδια.

Το πρόβλημα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι ότι οι παραπάνω ζουν σε έναν άλλο πλανήτη. Είναι ότι πιστεύουν ότι πριν όλα ήταν καλά. Όντως το πιστεύουν.

Μάλλον επειδή περνούσαν καλά οι ίδιοι.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν ήταν όλα καλά.

Και τώρα, ακόμη κι αν η συγκυβέρνηση κάνει μαγικά και κατορθώσει να πείσει τους δανειστές να μας χρηματοδοτούν εσαεί, χωρίς να αλλάξουμε τίποτα, και επιστρέψουμε στις «χρυσές» εποχές (με επιδοτήσεις, με «εύκολα» δάνεια, με μποτιλιάρισμα στην παραλιακή ξημερώματα καθημερινής, με εκατό προσλήψεις για κάθε μία αποχώρηση στο δημόσιο κ.α.), όσο στην αγορά εργασίας οι γνωριμίες θα μετράνε παραπάνω από το βιογραφικό και την αληθινή προσπάθεια και όσο η σχέση μας με το κράτος- από την πιο απλή υπόθεση μέχρι το να νοσηλευτείς σαν άνθρωπος- θα ορίζεται από το φακελάκι, όχι, δεν θα είναι όλα καλά…