Η ημέρα που δεν άνοιξαν οι τράπεζες…

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Λαμπρή επέτειος η σημερινή, καθώς στις 29 Ιουνίου του 2015 ξεκίνησαν επίσημα οι περιορισμοί κεφαλαίων στην ελληνική οικονομία.

Ήταν και η ημέρα που, από τα κλασικά πολιτικάντικα ψέματα- θεσμός δεκαετιών, αν όχι αιώνων, στη χώρα μας- περάσαμε στις εναλλακτικές πραγματικότητες.

Χάρη στους γενναίους διαπραγματευτές μας, μυηθήκαμε στην εποχή του σχετικισμού, όπου ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο και η νύχτα μπορεί να γίνει μέρα μόνο με τα λόγια.

Ήταν τότε, που την

αμέσως προηγούμενη ο εθνικός μας Γιάνης έλεγε ότι οι τράπεζες θα ανοίξουν τη Δευτέρα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέκλειε τα capital control.

Και όταν έγινε το μαθηματικά βέβαιο, δηλαδή τα ακριβώς αντίθετα από τα δηλωθέντα τους, είπαν ότι αμέσως μετά το δημοψήφισμα όλα θα γυρίσουν στην κανονικότητα και, όταν δεν γύρισαν, είπαν ότι αυτό δεν γίνεται γιατί οι περιορισμοί κεφαλαίων προκάλεσαν μεγάλη διαρροή καταθέσεων.

Σαν να λέμε η καταιγίδα προκάλεσε σύννεφα.

Στο μεταξύ, για όλη την εντελώς αναμενόμενη εξέλιξη, έφταιγαν οι ξένοι, όπως πάντα. 

Λες και θα άλλαζε κάτι αν μας έκαναν το χατίρι και έστελναν φορτηγά και αεροπλάνα με τόνους μετρητών, για να μας γεμίζουν καθ’ όλη την εβδομάδα τα ΑΤΜ, την ίδια στιγμή που κανείς δεν θα μπορούσε να προεξοφλήσει τι θα μας ξημέρωνε μετά το δημοψήφισμα.

Ή μάλλον, θα άλλαζε κάτι. Έστω και για μία μέρα να καθυστερούσαν να κλείσουν οι τράπεζες, με τις απώλειες που θα είχαν, το όριο ανάληψης μετρητών σήμερα θα ήταν ακόμη χαμηλότερο, στην καλύτερη περίπτωση. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις χωρίζονται σε αυτές που περιλαμβάνουν κούρεμα καταθέσεων και εκείνες, στις οποίες κάποιοι από τους εταίρους χάνουν την υπομονή τους.

Σαν να ακούγεται τώρα ο μέσος ψηφοφόρος: «Σιγά μην μας υπομένουν για την καλή τους την καρδιά.»

Τέτοιοι είμαστε οι γερμανοτσολιάδες. Κακόπιστοι με τους μέσα, καλόπιστοι με τους έξω… 

Όσοι δεν μπαίνουμε στον κόπο να γίνουμε εξαντλητικά διευκρινιστικοί, δηλαδή.

Εκείνη την μεγάλη μέρα γεννήθηκε στην ουσία και το «κίνημα» των γερμανοτσολιάδων ή αλλιώς γενιτσάρων ή αλλιώς νενέκων κτλ... Μέχρι τότε τα ακούγαμε μόνο για πολιτικούς. Από τις 29 και μετά, έγινε και κοινωνικό το φαινόμενο, ήτοι, εγκαινιάστηκε ο νέος διχασμός.

Δεν μπορούσες να πεις «τα έλεγα». Τώρα που ο άλλος δεν μπορούσε να βγάλει τον μισθό του από την τράπεζα, το πράγμα σοβάρευε. Επρόκειτο για πόλεμο και, αν έκανες αντιπολίτευση, ήσουν Γερμανός υπήκοος· αν έλεγες αυτό που έβλεπες, είχες πλέον στα αλήθεια κάποιου είδους πρόβλημα από τους υπόλοιπους.

Τα δάκτυλα άρχισαν να κουνιούνται προειδοποιητικά μπροστά στις κάμερες που έκαναν ρεπορτάζ στις πλατείες, με συνθήματα όπως «Ερχόμαστε»… Κατά των Ελλήνων προδοτών, όχι κατά των ξένων.

Αυτά, στην πολιτική και την κοινωνία. Για τη ζημιά στην οικονομία μας, τα πολλά λόγια περιττεύουν. Είναι τόσο οφθαλμοφανής και έχει συζητηθεί τόσο πολύ, που δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε. Αν ένας Έλληνας οικονομικός μετανάστης νοσταλγήσει την πατρίδα, πληκτρολογεί στο Google «συνέπειες capital control» και επιστρέφει ανανεωμένος στη ρουτίνα του.

Δύο χρόνια αργότερα, ο συνασπισμός ΣυΡιζανέλ εξακολουθεί να κάνει το μαύρο άσπρο για αυτό που ζούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει και για αυτό που συνέβη. 

Πέρυσι γιόρτασε την 5^η Ιουλίου, ορίζοντας το δημοψήφισμα ως «κορυφαία πράξη αντίστασης στο ευρωιερατείο» (twitter του Πρωθυπουργού) και πιθανότατα το ίδιο θα κάνει και φέτος.

Και θα επιμείνει εις τους αιώνας των αιώνων, ακόμα κι από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ή του πεζοδρομίου, γιατί η ιστορία, τουλάχιστον η ελληνική, έχει δείξει από τη συγγραφή της ότι πες, πες, κάτι μπορεί να μείνει. Έχουμε άλλωστε μακρά παράδοση κατηγοριών έναντι των ξένων.

Με την 29^η Ιουνίου, όμως, δεν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. 

Κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει ότι εκείνη τη Δευτέρα η ελληνική οικονομία έπαθε και τυπικά έμφραγμα, με συνέπειες οδυνηρές και μακροχρόνιες και πως, αν και ήδη ασθενής, στην εντατική την έβαλαν συγκεκριμένες αποφάσεις, συγκεκριμένων ανθρώπων, με όνομα και επώνυμο.

Η Ιστορία για την 29^η Ιουνίου του 2015 είναι ξεκάθαρη και, αν είναι να μας βοηθήσει να βλέπουμε πού και πού τον εαυτό μας στον καθρέπτη, να την βάλουμε οπωσδήποτε στα σχολικά μας βιβλία, με μεγάλα και έντονα γράμματα...