ΕΥΑερα: «Το χωριό καιγότανε κι η νύφη στολιζότανε»!

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Έχω πολλές φορές γράψει για τις δηλώσεις που κατά καιρούς σκάνε σαν πυροτεχνήματα στον ελληνικό εναέριο χώρο, προκαλώντας το διχασμό της ελληνικής κοινωνίας και δημιουργώντας ακραίες αντιδράσεις. 

Τόσο ακραίες, που με ωθούν να «αγοράσω» τελικώς τη θεωρία συνωμοσίας που λέει ότι επίτηδες γίνονται όλα αυτά, για να μας αποπροσανατολίσουν από κάτι άλλο, στο οποίο δεν φτάνει ο νους μας ή απλώς ότι είναι αποτέλεσμα έντονου ψεκασμού!

Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Πολάκη περί «επιβεβλημένων» πυροβολισμών στον αέρα, προκειμένου

να διανθιστούν «συγκεκριμένες στιγμές σημαντικών γεγονότων για την οικογένεια ή την ευρύτερη κοινότητα», έρχονται σε άμεση σύγκρουση με αυτές του συναδέλφου του κ. Τόσκα –γιατί ούτε να συνεννοηθούν μεταξύ τους δεν μπορούν- ο οποίος είπε να αφήσουμε τις θεωρίες περί εθίμων και να αρχίσουμε τις συλλήψεις. Αναπληρωτής υπουργός Υγείας ο ένας, Προστασίας του Πολίτη ο άλλος και στη μέση, εμείς –οι αποδεδειγμένα απροστάτευτοι και καθόλου υγιείς τελικώς, πολίτες- να κοιτάμε το μπαλάκι να πηγαίνει πότε στου ενός το γήπεδο και πότε στου άλλου, με τέτοια επιδεξιότητα, που ακόμα και το Ρολάν Γκαρός θα χαμήλωνε τα μάτια απ’ τη ντροπή του!

Μερίδιο στα χιτ (λέγε με «χτύπημα») των ημερών, οι δηλώσεις του κ. Μπαλάφα, που χαρακτήρισε «στραβή» την υπόθεση θανάτου του 11χρονου Μάριου, κάτι που, φυσικά, δεν είχε τα κότσια να το πει και μπροστά στη μάνα του, για να τσεκάρει πόσες «στραβές» θα του άλλαζαν την πρόσοψη...

Αλλά και οι χθεσινές δηλώσεις της κας Μακρή που, απομακρύνθηκε μεν απ’ την κυβέρνηση, αλλά όχι αρκετά ως φαίνεται για να μην της αφήνει ρετσινιά πάνω της, η οποία μίλησε με τρόπο απαξιωτικό, αν όχι απάνθρωπο, για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης, κάτι που ο ίδιος, αν ήθελε, μπορούσε να το κρατήσει για τον εαυτό του, μη δίνοντάς της την ευκαιρία να δείξει στον κόσμο ακόμη μια φορά το μικρούλη εαυτό της.

Κι όλα αυτά μόνο μέσα στις τελευταίες δέκα μέρες. Και δεν είναι παρά το επιστέγασμα εκατοντάδων άλλων, απολύτως αχαρακτήριστων δηλώσεων που έχουν κατά καιρούς κάνει εκπρόσωποι της κυβέρνησης.

Δημόσια, πολύ καθαρά, με φωτογραφικά ενσταντανέ, με ύφος, με ένα «λόγον τιμής, ρε αδελφέ!» και με τη σιγουριά του ότι αυτά που λένε, έτσι είναι και πάει και τελείωσε! Γραμμένα στην πέτρα!

Εάν κάποιος αποφασίσει να βγάλει «ανθολόγιο» με τα μαργαριτάρια που έχουν ακουστεί μόνο κατά την περίοδο αυτής της διακυβέρνησης, θα εξασφαλιστεί οικονομικά μέχρι τετάρτης γενεάς!

Ας ήξερα: Ο πρωθυπουργός γνωρίζει αυτά που δηλώνουν ή γράφουν από δω κι από εκεί οι υπουργοί του; Ή για λόγους οικονομίας δεν πηγαίνει πια σώμα εφημερίδων στου Μαξίμου; Διότι είναι απορίας άξιον πως κανένα αυτί δεν τραβιέται ποτέ και για τίποτα. Τόση ανοχή πια ή δεν αντέχει να τους κάνει ζάφτι;

Αν είναι έτσι, τι κάνει όταν έρχεται εκείνη η αμήχανη στιγμή που πρέπει εκείνος να είναι υπόλογος για τη χαζομάρα που δέρνει κάθε καθ’ έξιν εγκληματικό (για την κοινωνία ολόκληρη) στοιχείο που έχει μαζέψει γύρω του; Ή μήπως είναι και να αρχίσουμε να του τα χρεώνουμε σιγά σιγά;

Εκεί, γύρω στα 1900, ο Μαρκ Τουέϊν έλεγε: «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά.»

Εκατόν δεκαεπτά χρόνια μετά, με τόσα να συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και με τόσα που λέγονται γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τείνω να πιστέψω πως ακόμα και οι ηλίθιοι έχουν αρχίσει να μας δουλεύουν!

Από τον Χίτλερ, που έκανε ιδεολογία τα χοντρά ψέματα, προκειμένου να αποκτήσει την εύνοια των μαζών, μέχρι το θεσμό μας, που έχει πάρει διδακτορικό στην κωλοτούμπα, μοιάζει πως η πιο ασφαλής πρακτική, η οποία εφαρμόζεται όλα τα ενδιάμεσα χρόνια είναι πολιτικοί που, παρά τα όσα γίνονται, δεν υποχωρούν, δεν ανακαλούν και δεν παραδέχονται τα λάθη τους! Εννοείται πως ούτε και μαθαίνουν από αυτά! Αντίθετα, υπερθεματίζουν και μάλιστα, με τρόπο που να ξεσηκώνουν την κοινή γνώμη ακόμη περισσότερο.

Καταλήγω κι όχι με λίγη κούραση ή απογοήτευση, πως την πολιτική, άρα και τη μοίρα της ανθρωπότητας λίγο πολύ, καθορίζουν άνθρωποι εντελώς ποταποί και σίγουρα, το τελευταίο που θα έπρεπε να περιμένουμε απ’ αυτούς είναι να έχουν ιδανικά.

Περιμένουμε απ’ αυτούς μεγαλείο, ενώ δεν έχουν ούτε τρόπους καλά καλά!

Είναι τόσο ουτοπικό, λοιπόν, να στεναχωριόμαστε που δεν μας δίνουν αυτά που απλώς δεν μπορούν να μας δώσουν!

Κι αυτή η «ασθένεια» μοιάζει να είναι κολλητική, αφού κι όσοι νέοι φερέλπιδες καταφέρνουν να περάσουν το κατώφλι της Βουλής, μετά από λίγο έχουν τα ίδια ακριβώς συμπτώματα!

Μάλλον «κολλάνε» για να καταφέρουν να επιβιώσουν, διότι φαίνεται πως δεν γίνεται αλλιώς…

Ενόψει των αποτελεσμάτων του χθεσινού Eurogroup, ξέρω πως μερικοί δεν θα διαβάσουν παρακάτω, θεωρώντας το «αχαριστία» εκ μέρους μου, μετά από τόση προσπάθεια και τόση διαπραγμάτευση! 

Αφενός, δεν είμαι τόσο σίγουρη για το τι ακριβώς πετύχαμε μετά από τόση διαπραγμάτευση, για να σου είμαι ειλικρινής. Κρατώ μικρό καλάθι...

Αφετέρου, αν νομίζεις, φίλε, πως έχω παράπονα με τούτους μόνο, κάνεις λάθος. Όλοι τους έχουν μερίδιο στην απόγνωση που νιώθω σήμερα, άλλος μικρότερο κι άλλος μεγαλύτερο, αλλά όλοι. 

Απλώς ετούτοι μου έχουν κάψει και τον εγκέφαλο! 

Κι ομολογώ πως, αν σήμερα επιθυμώ να γλιτώσω από όλους αυτούς που είναι οι έχοντες και κατέχοντες της εξουσίας, ειλικρινά δεν ξέρω ποιον να δείξω με το δάχτυλο, ως καλύτερο και ικανό να τους αντικαταστήσει… Κι αυτό είναι για μένα το χειρότερο...

Στο μεταξύ κι ενώ εμείς διαπραγματευόμαστε, ο κόσμος γύρω μας καίγεται κανονικά...

Τα τρομοκρατικά χτυπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο πολύ κοντά μας κι όταν αυτά σταματούν, τότε παίρνουν φωτιά ολάκερα κτίρια, μόνο και μόνο από εγκληματική αμέλεια κάποιων που, με οδηγό τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους, αδιαφόρησαν για την ασφάλεια των κατοίκων τους.

Ή έρχεται ένας τρομερός σεισμός και γκρεμίζει χωριά.

Ή γίνεται μία κατολίσθηση, που καταπίνει σπίτια και ξεσπιτώνει τους ανθρώπους μέχρι να πεις κύμινο.

Κι αν δεν σου τύχουν όλα αυτά, υπάρχει πάντα η εφορία, η οποία έχει να το παινεύεται πως καταφέρνει μέχρι και 520 κατασχέσεις την ημέρα!

Δεν γλιτώνουμε με τίποτα!

Δεν σου κρύβω πως είχα πάντα την απορία: Πώς γίνεται και οι φυσικές –αλλά και οι άλλες- καταστροφές να πλήττουν πάντα τους φτωχούς;

Δεν θυμάμαι κανένα φονικό τσουνάμι να παρέσυρε στα βρώμικα νερά του πολιτικούς ή μεγαλοεπιχειρηματίες, ούτε και κανένα μεγάλο σεισμό να πλήττει το σπίτι των Καρντάσιανς!

Τι στην ευχή, μόνο στον καταραμένο τόπο των φτωχών βρέχει μήνα Μάιο;

Κι αν είσαι τόσο άτυχος, ώστε το σπίτι που έπεσε να σου πλάκωσε τη γυναίκα και ταυτόχρονα τόσο φτωχός, ώστε για να νοσηλευτείς, να κάνεις έρανο για να αγοράσεις το εισιτήριο που θα σε φέρει στο πλησιέστερο νοσοκομείο, όπου θα περιμένεις τουλάχιστον δύο μέρες μέχρι να σε πάρουν μυρουδιά, διότι το κράτος πρόνοιας δεν προνόησε για σένα τη στιγμή που τα πάθαινες όλα αυτά, χάθηκες καημένε μου!

Βάρδα μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις κανένα ορθωτικό μηχάνημα ή κανένα προσθετικό μέλος, για να συνεχίσεις τη ζωή σου και να αναστηλώσεις τα τσακισμένα ποδάρια σου! Ξέχασέ το, ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει να στο καλύψει. Δεν βγαίνει, μανούλα μου!

Τι τα θες! Είναι μεγάλη προσδοκία να θέλεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια, αφού ούτε να πεθάνεις με δαύτην δεν μπορείς!

Δεν ξέρω τι λες εσύ και πόσο ευτυχισμένος είσαι σήμερα, με όλα τα θριαμβευτικά που θα ακούσεις στις ειδήσεις για το πέρας της διαπραγμάτευσης, αλλά για μένα όλες ετούτες οι καθημερινές καταστροφές μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο την προδοσία όλων εκείνων που σου έταξαν αξιοπρέπεια, προκειμένου να τους ψηφίσεις για να βγούνε και να σου κάνουνε παρέα (απ' τα ψηλά τους μπαλκόνια) να τη βλέπεις να ρημάζει!

Κι εγώ που θύμωσα την προηγούμενη εβδομάδα με τις δηλώσεις της κας Μέι, περί περιορισμού της ελευθερίας των Βρετανών, προκειμένου να ελεγχθεί η τρομοκρατία! Δεν κοίταζα την καμπούρα μου καλύτερα! 

Εδώ σε μας, ο καθένας που σήμερα κυβερνά επικαλείται τη «λογική» που του απαγορεύει να το κάνει «ελεύθερα» και αυτός που θέλει να κυβερνήσει τάζει «ελευθερία στη διακυβέρνηση», διότι εκείνος -δήθεν τάχα μου- έχει το know how της και μόνο η ευκαιρία να το εφαρμόσει του λείπει! Για να του τη δώσεις και να αποδειχτεί ότι πάλι η «λογική» είναι αυτή που τον εμποδίζει να το εφαρμόσει…

Kι αν απορώ για κάτι, είναι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που όλα αυτά τα θεωρούν μια χαρά και business as usual!

Χθες, ένας καθηγητής αναφέρθηκε στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Μιλούσε για κάτι άλλο βέβαια, αλλά ξαφνικά, σαν να μου σήκωσε την κουρτίνα τρία κι εμφανίστηκε το «Ζονγκ», μπροστά στα μάτια μου!

Νομίζω αυτό ακριβώς έχει πάθει ο Έλληνας σήμερα.

Έχει αγαπήσει το δυνάστη του! 

Μόνο και μόνο επειδή του δίνει λίγα ψίχουλα, σπαρμένα εδώ κι εκεί –μία 13^η σύνταξη, δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη για τους ανασφάλιστους, κοινωνικό τιμολόγιο στη ΔΕΗ- που την επόμενη κιόλας στιγμή του τα κλέβει από κάπου αλλού, νιώθει ευτυχισμένος που γλίτωσε την απόλυτη «κακοποίηση» απ’ το θύτη του, που νομίζει ότι ήταν ο προηγούμενος και βλέπει ετούτον με μάτι «συμπαθητικό». Ξεχνώντας εντελώς πως, στο βάθος –βάθος διαφορετικό για τον καθένα- οι δυνάστες απλώς αλλάζουν όνομα, αλλά όχι τακτική και ο ίδιος εξακολουθεί να είναι όμηρος· όμηρος των ίδιων του των επιλογών, αφού εκείνος επιλέγει κάθε φορά το δυνάστη…

Δεν ξέρω πως νιώθεις εσύ σήμερα, αλλά εμένα μου κόβεται κάθε μέρα και περισσότερο η αναπνοή. Λες και η θηλιά που έχω στο λαιμό μου περασμένη σφίγγει μέρα τη μέρα παραπάνω. Δεν είναι μόνο που τα όρια της αντοχής έχουν πλέον εξαντληθεί, είναι που αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα που μου «πουλάνε» με όλες ετούτες τις εικόνες καταστροφής που βλέπω:

«Υπάρχουν και χειρότερα! Να είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έχεις, υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται κάτω απ’ τα αστέρια! Να είσαι ευχαριστημένος που έχεις να φας, να κοιμηθείς, που μπορείς να δουλεύεις ακόμα. Υπάρχουν άλλοι που τρέφονται απ’ τα συσσίτια και που ταΐζουν τα παιδιά τους απ’ τα σκουπίδια!»

Με τούτες τις όλο και πιο ενοχικές σκέψεις κοιμάμαι κάθε βράδυ, χωρίς να πηγαίνει καν ο νους μου πως υπάρχουν και καλύτερα, ρε φίλε! Αυτά γιατί δεν μου τα δείχνει κανείς;

Νιώθω ευτυχισμένη που δεν έσκασε δίπλα μου μία βόμβα, αφαιρώντας μου τη ζωή ή αφήνοντάς με ανάπηρη για πάντα ή που δεν μου πήρε ο σεισμός το σπίτι ή που δεν κοιμήθηκα στην πόλη για να ξυπνήσω μεσοπέλαγα, μεταφερόμενη από ένα τρομερό τσουνάμι, λες και όλες οι φυσικές καταστροφές είναι το πιο αναμενόμενο πράγμα που μπορεί να μου τύχει κάθε μέρα, οπότε κοίτα τι καλά που είμαι, που απλώς μου βουτάει η εφορία τις καταθέσεις, μου παίρνει η τράπεζα το σπίτι και εξακολουθώ να έχω και σήμερα δουλειά, ενώ κάποιος διαπραγματευόταν τον ήλιο μου επί δύο χρόνια, για να μην ξέρω τελικώς πόσα θα χρειαστεί ακόμα να δώσω για να επιτρέπω στις παθογένειες να υφίστανται ανενόχλητες στη χώρα μου!  Καθόλου δεν πρέπει να μιλάω, η ανάλγητη! 

Να κάνω και το σταυρό μου, διότι κάπου εδώ πρέπει να υπεισέλθει και το «θείο» στοιχείο, στο όνομα του οποίου συμβαίνουν ή αποκλείονται (ανάλογα με ποιον είσαι) όλες οι προαναφερθείσες φυσικές ή άλλες καταστροφές και να πίνω νερό, κοιτώντας και το Θεό, ως άλλη κότα! 

Μαθαίνω λοιπόν να ανέχομαι, να σκύβω το κεφάλι, να ψιθυρίζω, να αντέχω και να λέω: «Υγεία να έχουμε κι όλα καλά», αλλά με τούτα και με εκείνα, για πόσο ακόμα θα συνεχίσω να έχω μια καλή υγεία; Πόσο καιρό ακόμα θα κάνω -με ενοχές και κούφιες κρυφές ελπίδες- μαγικά, για να αντέχω να βγάζω την κάθε μέρα;

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου τελείωσαν τα μαγικά…

Και τους βαρέθηκα όλους αυτούς. Με κούρασαν. Σαν γκρινιάρης γκόμενος, που επιμένει να σε πρήζει δέκα χρόνια μετά γι’ αυτά που έγιναν δέκα χρόνια πριν, την πρώτη μέρα που σε γνώρισε! Νισάφι, μωρέ!

Και με κουράζουν κάθε μέρα που χρειάζεται να ασχοληθώ με ακόμα μία καινούργια ανοησία που θα πούνε, ίσα ίσα για να γεμίζουν θέματα τα δελτία ειδήσεων, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μου, αφού κρίνουν εξ ιδίων τ’ αλλότρια! Δεν θέλω να ασχολούμαι με την πεοφόρα γραβάτα του ενός ή τη λαμπαδίτσα του άλλου, με το πώς ντύθηκε ο καθένας, με το αν ήξερε να σταθεί στις επίσημες επισκέψεις ή βγήκε χάσκοντας στις «οικογενειακές» φωτογραφίες με όλους των αρχηγούς κρατών. Βαρέθηκα να δέχομαι σαν φυσικό γενόμενο ότι δίπλα μου σκοτώνεται ένα παιδί επειδή του έτυχε μία «στραβή» ή ότι θαλασσοπνίγονται κάθε μέρα δεκάδες χιλιάδες προκειμένου να σωθούν απ' τον πόλεμο που μαίνεται δίπλα τους, για να καούν τελικώς ζωντανοί σε ένα κτίριο από προβληματικά ηλεκτρολογικά...

Όλα τούτα, όλοι αυτοί με άλλαξαν. Με έκαναν κυνική, εμένα την απογοητευμένη ιδεαλίστρια…

Με χρεοκόπησαν. Τις ελπίδες μου, τις προσδοκίες μου, τα όνειρά μου… Δεν γίνεται το χωριό να καίγεται κι η νύφη να στολίζεται. 

Κάτι είναι λάθος!

Και δεν αντέχω άλλο τη μυρουδιά αυτού του «Μπύθουλα»! 

Ωσάν άλλη μαντάμ Σουσού, βλέπω στο τέλος να αποβλακώνομαι και, φορώντας την άσπρη μπλουζίτσα που δένει με τα χεράκια πίσω, να επιζητώ Κολωνάκια, με χειμερινά και εαρινά διαμερίσματα ή να τρέχω σαν την Αστέρω, με τις νυχτικιές μέσα στο δάσος, προκειμένου να αντέξω την αλήθεια, τους λασπωμένους δρόμους, τη βρωμιά που αποπνέουν όλοι αυτοί οι λερωμένοι συνειδησιακά άνθρωποι. 

Δεν τους κακίζω που δεν γεννήθηκαν με τσίπα, τους κακίζω όμως που δεν προσπάθησαν ποτέ τους να αποκτήσουν μπέσα, αφού στο τέλος αρκούνται να λένε ότι «κερδίζουν πάντα οι καλοί»!...

Κακίζω κι εμάς, εμένα πρώτη απ’ όλους, μέρος του πλήθους με τα πολλά κεφάλια και το καθόλου  μυαλό μέσα σ’ αυτά… 

Και νιώθω δυστυχής, γιατί δεν έχω σε κανέναν άλλον να ρίξω το φταίξιμο παρά μόνο στον εαυτό μου…

Christine and the Queens - Paradis Perdus

 https://www.youtube.com/watch?v=PPjazi4mQSQ