Μενίδι, Εξάρχεια κι Αριστερά

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αυτή η κυβέρνηση, και να θέλεις ν’ αγιάσεις, δεν σ’ αφήνει.

Έγινε ένα τραγικό περιστατικό στο Μενίδι και ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη δήλωσε, «είδατε ότι το πραγματικό άβατο είναι η δυτική Αττική, όχι τα Εξάρχεια».

Τι στην ευχή μπορεί να σημαίνει αυτό; 

Πού κολλάει στην όλη ιστορία;

Μήπως η επιβολή του νόμου μετριέται σε ποσότητα; 

Είναι κάτι απτό;

Ένα σακί με πατάτες, λ.χ., που, αν δώσουμε λίγες παραπάνω στη δυτική Αττική, δεν μένουν για τα Εξάρχεια;

Ή μήπως ο υπουργός δεν

μπορεί να κρύψει την πραγματική του έγνοια;

Που δεν είναι φυσικά το τι συμβαίνει στην τάδε ή στη δείνα περιοχή, αλλά η σύγκρουση ανάμεσα στα καθήκοντά του και την αριστεροσύνη του.

Όποτε καλείται να κάνει τη δουλειά του, αισθάνεται την ανάγκη να μας την θυμίσει.

Σε γενικές γραμμές, η Αριστερά, σε αυτή τη χώρα, έχει τόσο μεγάλο «ηθικό πλεονέκτημα», που ενσαρκώνει το ακριβώς αντίθετο του κινηματογραφικού κλισέ «ό,τι πεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου». Καθώς είναι υπεράνω πάσης υποψίας, ό,τι γίνει, μπορεί να χρησιμοποιηθεί υπέρ της: «Συνέβη τέτοιο πράγμα;! Είδατε τι καλά που είναι στα Εξάρχεια;».

Και αυτό, βεβαίως, δεν αφορά μόνο την κυβερνώσα πτέρυγά της.

Τα «συστημικά» κόμματα (ΝΔ, ΠαΣοΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων), όπως αναμενόταν, είπαν ότι χρειάζεται αστυνόμευση στην περιοχή, η ακροδεξιά, επίσης προβλεπόμενα, πλειοδότησε και έμπλεξε Ρομά και μετανάστες και το ΚΚΕ, μη μπορώντας να μείνει έξω από το χορό μιας ιστορίας με μεγάλο αντίκτυπο, τα έβαλε με τις πολυεθνικές!

Είναι που η Αριστερά είναι μέσα στη διανόηση.

Γιατί, αν νομίζετε ότι η πορεία του ΠΑΜΕ στο Μενίδι, με πανό κατά της εγκληματικότητας, έχει σαν αίτημα κάτι τόσο απλό και ποταπό όσο την επιβολή της έννομης τάξης, είστε γελασμένοι.

Συγκεκριμένα, ο ταξικός διαχωρισμός που προκαλεί ο καπιταλισμός οδηγεί στη γκετοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, υποβαθμίζοντας παράλληλα περιοχές του αστικού ιστού, για να έρθει μετά το Κεφάλαιο και να τις αγοράσει για ένα κομμάτι ψωμί.

Οπότε, αν δεν επιβληθεί ο σοσιαλιστικός παράδεισος, δεν χρειάζεται παρά να περιμένουμε να έρθουν οι κακοί πλούσιοι να αναβαθμίσουν την περιοχή για να στρώσει η κατάσταση. Μέχρι τότε, όποιος σηκώνει το όπλο, λογικά, θα συνεχίσει να βλαστημά τους Rothschild πυροβολώντας στον αέρα.

Γενικώς, μέσα στην κατσαρόλα που λέγεται Αριστερά χωρούν τα πάντα.

Υπάρχουν επιχειρήματα για όλες τις περιπτώσεις.

Κατά βάση, για οτιδήποτε κακό φταίει το σύστημα, οτιδήποτε είναι καλό δεν είναι ακριβώς καλό («καλό» μας το κάνει με το ζόρι το σύστημα) και, αν είναι αδιαμφισβήτητα καλό, στην σοσιαλιστική ουτοπία θα ήταν καλύτερο. Εντάξει μέχρι εδώ, θεωρίες όλα.

Σε αυτά που είναι αδιαμφισβήτητα κακά και άσχημα, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι για να τα αντιμετωπίσουμε;

Η Αριστερά απαντά «μισό λεπτό», γιατί θέλει να δει τι όφελος μπορεί να αποκομίσει από την εκάστοτε κατάσταση και μετά ένα «ναι μεν, αλλά…».

Εδώ δεν έχουμε θεωρία, έχουμε πραγματική ζημία.

Αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι, είναι το αστικό θεσμικό καλούπι στο οποίο έχει μπει η εν Ελλάδι κυβερνώσα Αριστερά, οπότε, σε συνδυασμό με τον έρωτά της για την εξουσία, αναγκάζεται να κάνει συμβιβασμούς.

Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι, ανάμεσα σε άλλα, η τρέχουσα κυβέρνηση υποθήκευσε την δημόσια περιουσία για έναν αιώνα, η λέξη «συμβιβασμός» είναι πολύ ήπια.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η λύση για τη συγκεκριμένη περίπτωση των «αβάτων» μπορεί να είναι αρκετά απλή.

Αν είναι να πληρώσουμε τη νομιμότητα στο Μενίδι με την ανομία στα Εξάρχεια, μπορεί κάλλιστα να μείνει η αστυνομία στα Εξάρχεια και να φροντίσουμε να έρθει μία ώρα αρχύτερα το Κεφάλαιο να αγοράσει το Μενίδι.

Η εμπειρία έχει δείξει πως, όταν υπάρχουν στο τραπέζι χρήματα ικανά να μεταφραστούν σε επιπλέον μήνες εξουσίας, το αριστερόμετρο της κυβέρνησης προσωρινά χαλάει…