Το βράδυ της αιωνιότητας κι οι απρέπειες του «σωλήνα»…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

30 χρόνια πέρασαν….

Από εκείνη τη μαγική βραδιά, που η εθνική μας ομάδα του μπάσκετ κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι έγινε έκτοτε η επίσημη αγαπημένη όλων μας

30 χρόνια πριν…

Η παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη Χριστοδούλου, του Φασούλα, του Ανδρίτσου του Μέμου Ιωάννου, του Φιλίππου, του Ρωμανίδη, του Σταυρόπουλο, του Λινάρδου, του Καρατζά, έκαναν εκατομμύρια Έλληνες να μάθουν για τα καλά τι είναι η μπάλα με τα… σπυριά και κατέστησαν το μπάσκετ εθνικό μας άθλημα…

30 χρόνια πριν…

Τότε που φυτεύτηκαν βαθιά οι

σπόροι που άνθισαν αργότερα με τεράστιες επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο… Τότε που αυτά τα παιδιά έβαλαν στην άκρη κάθε «εγώ», προσκύνησαν στο «εμείς» κι έφτασαν στην κορυφή της Ευρώπης.

Όμως, αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι απέναντι στα γεγονότα και στην ιστορία, οφείλουμε να πάμε 3 χρόνια πίσω από τότε.

Να πάμε σ’ εκείνο το καλοκαίρι του 1984, όταν ο Άρης έκανε την τεράστια υπέρβαση και ανέβασε από τη Νίκαια στη Θεσσαλονίκη τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Τότε, δηλαδή, που δημιουργήθηκε το σπουδαιότερο δίδυμο του ελληνικού μπάσκετ με Γκάλη και Γιαννάκη.

Εκεί νομίζω βρίσκεται το κλειδί που ξεκλείδωσε όσα ακολούθησαν.

Να πούμε και την πρώτη αλήθεια;

Οι σχέσεις πολλών παικτών τότε, δεν ήταν οι καλύτερες.

Αλλά αυτό κρατήθηκε εκτός γηπέδου.

Μέσα στο γήπεδο όλοι ήταν για έναν κι ο ένας για όλους.

Να πούμε και κάτι ακόμη:

Η Εθνική μας δεν ήταν καν από τις υποψήφιες για το χρυσό μετάλλιο, στο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ που έγινε στις 3 Ιουνίου.

Αλλά, οι παίκτες της είχαν μέσα τους φυλαγμένες τις χρυσές ελπίδες.

Θυμάμαι και κάτι ακόμη.

Τότε, τα παιγνίδια της πρώτης φάσης, ξεκινούσαν από τις 10 το πρωί και τέλειωναν τα μεσάνυχτα.

Χαράς ευαγγέλια για όσους αγαπούσαμε το μπάσκετ και δεν το ανακαλύψαμε εξ αιτίας της πορείας της εθνικής και της κούπας.

Από το πρωί λοιπόν, είμαστε εγκατεστημένοι στο ΣΕΦ.  

Να βλέπουμε τον Πέτροβιτς, τον Κούκοτς, τον Σμιτς, τον Μαρτσιουλόνις, τον Τσατσένκο, τον Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, τον Σιμπίλιο, τον Αντονέλο Ρίβα, τον Ντακουρί και τόσα άλλα αστέρια που μέχρι τότε απλώς τα ακούγαμε αλλά δεν τα είχαμε δει εκ του σύνεγγυς….

Κι όσο περνούσαν οι μέρες, όσο η εθνική προχωρούσε, τόσο και περισσότεροι την ανακάλυπταν…. Μέχρι που στον ημιτελικό με την μεγάλη κι ενωμένη ακόμη Γιουγκοσλαβία, βούλιαξε από κόσμο το ΣΕΦ.

Μαζί με τον κόσμο κι οι μαϊντανοί όταν μυρίζονται δημοσιότητα. Πολιτικοί και καλλιτέχνες.

81-77 νίκησε η εθνική και πήγε τελικό.

Τρομερό επίτευγμα, που άνοιξε ακόμη περισσότερο την όρεξη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη, του Φασούλα και των άλλων παιδιών…

Απέναντί μας η τρομερή και φοβερή Σοβιετική Ένωση του Αλεξάντερ Γκομέλσκι που τον αποκαλούσαν «αλεπού των πάγκων»…

Μια ομάδα με παίκτες αν τους Βολκόφ, τον Χομίτσιους, τον Τιχονένκο, τον κύκλωπα Τσατσένκο, τον Γιοβάισα, τον Μαρτσουλιόνις, τον Γκομπόροφ, τον Πακγκράσκιν…

Φαβορί οι Ρώσοι.

Μα δεν είχαν Γκάλη, δεν είχαν Φάνη, δεν είχαν Φασούλα, δεν είχαν Γιαννάκη…

Δεν είχαν τον Λιβέρη Ανδρίτσο –τέρας ψυχραιμίας- που ισοφάρισε με τις βολές και έστειλε το παιγνίδι στην παράταση.

Δεν είχαν καν αυτή τη μειλίχια μορφή που λεγόταν Αργύρης Καμπούρης και με χέρι αλφάδι έβαλε τις τελευταίες βολές στην παράταση, κάνοντας όλη την Ελλάδα να ξεχυθεί στους δρόμους…

Δεν είχαν ελληνική ψυχή…

30 χρόνια πριν…

30 χρόνια στα οποία η χώρα μας εξαργύρωσε εκείνο το βράδυ και κατάφερε να διαθέτει σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο μπάσκετ υψηλού εθνικού και συλλογικού επιπέδου.

30 χρόνια στα οποία το μπάσκετ έγινε το εθνικό μας άθλημα και από τα ελάχιστα για τα οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι ως χώρα…

Απλώς ας σκεφτούμε. Ας σκεφτούμε τι ακολούθησε.

Πόσα νέα δελτία αθλητών εκδόθηκαν.

Ότι βγήκαν στην επιφάνεια επαγγελματικά συμβόλαια κι ασφαλίσεις παικτών.

Ότι άνοιξαν δουλειές για ατζέντηδες και διάφορους άλλους.

Ότι την ημέρα της κατάκτησης του τροπαίου ο Παύλος Γιαννακοπουλος ουσιαστικά μπήκε στο μπάσκετ για να προστεθεί στους δύο μεγάλους επενδυτές της Θεσσαλονίκης κι άλλαξε την ιστορία του Παναθηναϊκού και όχι μόνο όχι.

Κάθε γήπεδο μπάσκετ σε αγώνα κάθε κατηγορίας ήταν ασφυκτικά γεμάτο.

Και για πολλά χρόνια το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο της Ευρώπης.
Κοσμογονία!

30 χρόνια πριν…

Κι αν δεν είναι ημέρες στις οποία πρέπει να μιζεριάζουμε, προκαλεί απορίες το γεγονός ότι η ηγεσία του μπάσκετ πήγε κι έκλεισε τη μεγάλη τιμητική βραδιά γι’ αυτή την ομάδα, σ’ ένα κλειστό χώρο των βορείων προαστίων της Αθήνας.

Και δεν την έκανε στο ΣΕΦ, να γεμίσει από χιλιάδες κόσμου, να θυμηθούμε εμείς οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι…

Χώρια που από τη γιορτή έλειπαν οι δυο κολώνες της τότε ομάδας.

Ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης.

Κι αυτό μόνο ντροπή μπορεί να προκαλεί στον Γιώργο Βασιλακόπουλο και στους διοργανωτές…

Γιατί όμως, έλειπαν οι δυο κολώνες της εθνικής εκείνης από τη γιορτή για την επέτειο των 20 χρόνων; Οι άνθρωποι που συνετέλεσαν όσο κανένας άλλος για να κλαίνε από συγκίνηση, τότε, όλοι οι Έλληνες;

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Όλα έχουν αιτία. Που ακούει στο όνομα … Γιώργος Βασιλακόπουλος.

 Τον επονομαζόμενο «σωλήνα», από την προ αμνημονεύτων χρόνων εποχή που ο ίδιος έπαιζε μπάσκετ στον Πειραϊκό (1958) κι αργότερα στον Παναθηναϊκό (1958 -1967).

Ο οποίος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που ως διοικητικός παράγων συνετέλεσε όσο κανένας στην άνθιση του μπάσκετ, αλλά πλέον στα βαθιά του γεράματα επιμένει να κρατά την μπαγκέτα και να αρνείται την απελευθέρωση του μπάσκετ από τα δεσμά του, με τις ιδεοληψίες και τις προκαταλήψεις του.

Κι ο Βασιλακόπουλος δείχνει παντοιοτρόπως για τους γνωρίζοντες τα ενδότερα του μπάσκετ, ότι δεν σέβεται τους Γκάλη και Γιαννάκη.

Ίσως επειδή νομίζει ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι ο ίδιος…

Κι επειδή έχουμε μάθει να μιλάμε με ανοιχτά χαρτιά, θα καταθέσουμε συγκεκριμένα περιστατικά που το καταδεικνύουν.

Να ξεκινήσουμε με τον Νίκο Γκάλη.

Χρόνια και χρόνια υπήρχε η εντύπωση ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι «εύκολος», που ο εγωισμός «τρέχει» από τα μπατζάκια του, που είναι απρόσιτος, που δεν έχει συναισθήματα κι άλλα τέτοια περίεργα που έλεγαν διάφοροι βαστάζοι…

Ο Νίκος Γκάλης όμως, είναι ένα μωρό παιδί που πλημμυρίζει από συναισθήματα. Που γελάει, συγκινείται, δακρύζει, αγαπάει…

Το μόνο που απαιτεί είναι ο σεβασμός. Δικαίως, τον έχει κερδίσει.

Όχι όμως από τον Βασιλακόπουλο.

Που με τον εγωισμό του θεωρεί ότι εκείνος είναι το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ.

Για να ξέρετε: Όταν η κυβέρνηση ονόμασε το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ σε  «Νίκος Γκάλης», ο Βασιλακόπουλος αντέδρασε έντονα. 

Όπως αντιδρούσε και παλαιότερα όταν κυβερνούσε το ΠαΣοΚ κι ήθελε να κάνει το ίδιο ο Λιάνης.

Ο ισχυρισμός της αντίδρασης του Βασιλακόπουλου ήταν ότι δεν μπορεί να δίνεται το όνομα ενός ανθρώπου που βρίσκεται στη ζωή σ’ έναν αθλητικό χώρο, επειδή δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει ο βίος του μέχρι το τέλος.

Αντέδρασε κι ένας άλλος άνθρωπος:

 Ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής Κώστας Πολίτης, που όλως συμπτωματικά ήταν μια ζωή συνοδοιπόρος του Βασιλακόπουλου κι ο άνθρωπος που έκοψε το μπάσκετ στο Γκάλη, ως προπονητής του Παναθηναϊκού!

Ο Γκάλης –όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων- θεώρησε αυτή τη θέση υποκριτική και άκρως προσβλητική.

Πολύ περισσότερο αφού ο Βασιλακόπουλος αποδέχθηκε την μετονομασία του γηπέδου του Πύργου σε…. «Γεώργιος Βασιλακόπουλος»!!!!

Η έλλειψη σεβασμού είχε και προηγούμενο.

Όταν, το 2013, το Αλεξάνδρειο στη Θεσσαλονίκη μετονομάστηκε σε «Nick Gallis Hall» κι ο Άρης απέσυρε τη φανέλα με το Νο 6, προσεκλήθη κι η ΕΟΚ και ο Βασιλακόπουλος.

Κι όμως δεν πάτησε κανένας το πόδι του!

Πήγαν στη Θεσσαλονίκη κορυφαίες προσωπικότητες από το παγκόσμιο μπάσκετ (Βράνκοβιτς, Ράτζα, Νόρις, Ομπράντοβιτς, Γιαννάκης κλπ), αλλά ο Βασιλακόπουλος και το επίσημο ελληνικό μπάσκετ ήταν απόντες!!! «Έφτυσαν» τον άνθρωπο που τίμησε όσο κανένας το ελληνικό μπάσκετ…

Έχει και συνέχεια.

Πριν λίγους μήνες η ΕΟΚ διοργάνωσε στο «Nick Gallis Hall» τον τελικό του κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Άρη.

Κι όμως, δεν έστειλαν ούτε μια πρόσκληση, δεν πήραν ένα τηλέφωνο τον Νίκο Γκάλη για να παραστεί. 
Πολύ περισσότερο αφού οι δυο συγκεκριμένες ομάδες που έπαιζαν αντίπαλοι ήταν οι μοναδικές των οποίων τη φανέλα φόρεσε αυτός ο υπερπαίκτης.

Ασέβεια λοιπόν. Και μάλιστα συστηματική. 
Και δη χωρίς καμιά αυτοκριτική από πλευράς Βασιλακόπουλου και ΕΟΚ.

Πάμε και στον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Μια από τα ίδια.

Προσέξτε απρέπεια του Γιώργου Βασιλακόπουλου:

Πριν λίγους μήνες, ήταν προγραμματισμένη να γίνει η τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος εφήβων στον Δήμο Ευρώτα, στην Λακωνία. Κι ο δήμαρχος θέλησε να τιμήσει για την προσφορά του στο μπάσκετ τον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Τι ήταν να εκδηλώσει την πρόθεσή του; Άστραψε και βρόντηξε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος.

Όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά πήρε τη διοργάνωση από τον δήμο Ευρώτα και τη μετέφερε στην… Κατερίνη!!!

Ο δε δήμος Ευρώτα έβγαλε την εξής ανακοίνωση με την οποία ουσιαστικά ξεφτίλισε τη ηγεσία της ΕΟΚ: 
«Η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και ο Πρόεδρος της με εντελώς αδιανόητο και απαράδεκτο τρόπο  και κατά παράβαση του Αθλητικού Ιδεώδους θέλησαν να απαγορεύσουν την τελετή βράβευσης για τους δικούς τους προφανώς λόγους, που καλούνται να εξηγήσουν στη φίλαθλη Ελλάδα».

Μετά από αυτό, ακολούθησε η ομολογουμένως περίεργη στάση του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο ζήτημα του προπονητή της εθνικής ομάδας.

Ενώ όλοι όσοι γνωρίζουν το μπάσκετ, όσοι γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες που έχει η θέση του προπονητή της εθνικής, προτείνουν τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο πρόεδρος της ΕΟΚ αρνείται με περίσσιο γεροντικό πείσμα.

Και κάτι τελευταίο.

Σε χώρες που το μπάσκετ ακμάζει, τα ηνία της διοίκησή του έχουν πλέον στα χέρια τους παίκτες της εποχής του Γκάλη και του Γιαννάκη.

Εμείς εδώ, έχουμε και πορευόμαστε το ζωντανό μουσείο του μπάσκετ.

Τον Γιώργο Βασιλακόπουλο.

Ο οποίος μπορεί να έχει προσφέρει πολλά πράγματα στο μπάσκετ, αλλά ως γεννηθείς το 1939 είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να αποσυρθεί.

Πάραυτα…